Barroco siciliano

O barroco siciliano é a forma distintiva da arquitectura barroca que se desenvolveu na illa de Sicilia, no sur de Italia, durante os séculos XVII e XVIII. O estilo recoñécese non só polas súas típicas revoltas e florituras barrocas, senón tamén polas súas carautas sorrintes e putti, coa particular extravagancia que lle deu a Sicilia unha identidade arquitectónica única e que o fai a fase máis interesante da arte siciliana.

Igrexa da Collegiata ou Santa Maria dell'Elemosina en Catania, obra salientable do barroco siciliano, realizada por Stefano Ittar cara ao 1768.

O estilo barroco siciliano colleu pulo durante a gran reconstrución que seguiu ó terremoto de 1693. Previamente, o barroco fora usado na illa dun xeito inxenuo e no eido local, que evolucionara a partir da arquitectura híbrida nativa máis ca dos grandes arquitectos barrocos de Roma. Despois do terremoto, os arquitectos locais, moitos deles formados en Roma, tiveron múltiples oportunidades de recrear a arquitectura barroca máis sofisticada, que acadara popularidade na Italia continental. O traballo destes arquitectos locais —e o novo xénero que comezaron— inspirou a outros deseñadores locais que seguiron o seu exemplo. A carón do 1730, os arquitectos sicilianos desenvolveran confianza no emprego do estilo barroco. A súa particular interpretación levounos paseniño a xerar unha forma de arte altamente localista e personalizada. De 1780 en diante, o estilo foi gradualmente substituído pola nova moda do neoclasicismo.

O fenómeno chamado Alto Barroco Siciliano durou cincuenta anos, e reflectiu perfectamente a orde social da illa nunha época na que —dominada oficialmente por España— foi gobernada de facto por unha aristocracia hedonista e extravagante. A arquitectura barroca deulle á illa un carácter arquitectónico que ficou até a actualidade.

Artistas e edificios salientables

Giulio Lasso	Quattro Canti (Palermo)	1610
Alonzo de Benedetto et. al.	Palacios da praza do Duomo (Catania)	Principios do s. XVIII
Giovanni Battista Vaccarini (discípulo de Francesco De Sanctis)	Palazzo Biscari Igrexa da Abadía de santa Ádega (di Sant’Agata) Fachada da catedral Fontana dell’Elefante (Catania)	1737
Rosario Gagliardi	Catedral de san Xurxo (Módica) Igrexa de san Xurxo (Ragusa)	1738
Tomasso Napoli	Vila Palagonia (Bagheria)	1715-1749
Andrea Palma	Catedral de Siracusa	1728-1753
	Santa María delle Scale (Ragusa)	Combinación normando-barroca
Barón Melfi di San Antonio	Palazzo Zacco (Ragusa)
	Catedral de san Xoán Bautista (Ragusa)	1718-1778
Giacomo Serpotta	Oratorio do Rosario de santa Cita (Palermo)	1686-1718
Giovanni Tucari	Frescos da igrexa de San Benedetto (Catania)	1726-1762
Giuseppe Crestadoro	Frescos do palacio Ajutamicristo (Palermo)
Stefano Ittar	Colexiata de Catania	1768
Giuseppe Venanzio Marvuglia	Palacio Belmonte Riso (Palermo) Igrexa de san Francisco de Sales (Palermo)	1784, barroco e neoclásico 1776, barroco serodio con influxo inglés
Andrea Giganti	Vila Galletti (Bagheria)	Transición barroco-neoclasicismo
Vivenzo Sinatra	Palacio Ducezio (Noto)

Véxase tamén

Bibliografía

• Hamel, Pasquale (1994). Breve storia della societa siciliana (1790-1980). Palerm, Ed.Sellerio di Giorgianni. 
• Blunt, Anthony (1968). Sicilian Baroque. Ed.Weidenfeld & Nicolson. 
• Boscarino, Salvatore (1986). Sicilia Barocca. Architettura e città 1610-1760. Roma, Officina Edizioni. 
• Di Blasi, M.T. (1993). Pietro Paolo Vasta. Affreschi nelle Chiese di Acireale. Catania, Maimone Editore. 
• Drago, Francesco Palazzolo (1927). Famiglie nobili siciliane. Palerm, Ed. Arnaldo Forni.