Arnulfo I de Flandres

Conde de Flandres

Arnulfo I de Flandres, tamén chamado Arnulfo o Grande, Arnulfo o Rico ou aínda Arnulfo o Vello, nado c. 873 e finado o 27 de marzo de 965, foi conde de Flandres desde 918 ata 958, e de novo despois da morte do seu fillo Balduíno III de Flandres do 961 ao 965.

Arnulfo I de Flandres
Nacemento889
Falecemento27 de marzo de 965
SoterradoSaint Peter's Abbey
Ocupaciónpolítico
PaiBalduíno II de Flandres
NaiElfrida de Wessex
CónxuxeAdela de Vermandois
FillosBalduíno III de Flandres, Liutgarde of Flanders, Hildegard of Flanders, unknown Flemensis, Elstrude de Flandre e Egbert of Flanders
IrmánsAdalolfo de Bolonha
Na rede
WikiTree: Flandre-12
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Ao comezo do seu goberno, situouse do lado carolinxio e apoiou a Carlos o Simple durante a batalla de Soissons (923). Despois apoiou o Raúl de Borgoña contra o duque normando Rollo. En 928 Sigfrido o Danés (Sigfrido I de Guines) e os seus normandos apoderáronse de Guînes, e Arnulfo renunciou ao contraataque e entregou á súa filla Elftruda en matrimonio ao pirata normando, ao que investiu como conde de Guines, vasalo do conde de Flandres.

Tratando de ampliar o seu dominio, tomou entre outros o castelo de Mortagne (no Pais de Tournai) en 931. En 933, á morte do seu irmán Adalulfo, fíxose cargo da rica abadía de Saint-Bertin, que atribuirá en 943 a Xerardo, xa abade de San Pedro de Gante, reservándose, con todo, Calais para el mesmo.

Orixinalmente aliado de Hugo o Grande e do futuro emperador e rei de Xermania Otón I contra o carolixio Lois IV, chamado Lois IV de ultramar, conquistou Montreuil ao seu lexítimo conde Herluíno, que este recuperou coa axuda. do duque Guillerme I de Normandía, coñecido como Guillerme Espada Longa. En 942, durante unha entrevista en Pecquigny, Arnulfo instigou o asasinato de Guillerme[1], e logo creouse unha coalición contra o seu herdeiro[2]. Ricardo I de Normandía, na que entraron Otón I e Lois IV, convertéronse nun fiel aliado dos cales.

Seguindo os consellos de Arnulfo, Otón cerca Rouen. Pero foi un fracaso, resentido polo rei de Xermania, que no cerco perdeu ao seu sobriño. Sentindo que os seus aliados estaban comezando a volverse contra el, Arnulfo partiu[3]. Enfurecido, Otón invadiu os estados do seu antigo aliado. Gante foi destruído. Otón construíu o "Novum Castrum" cuxa garda foi entregada a Wichmann II de Gante e cavou a "foxa otoniana" delimitando as posesións imperiais en Flandres. Finalmente reconciliados, Otón deixou a soberanía feudal do castro a Arnulfo, que casou a súa filla Lutgarda con Wichmann. Montreuil foi adquirida definitivamente en 948. Mentres tanto, tamén foi tomada Arras (932). Despois foi adquirida tamén Douai (Castrum Duacum) en 950, onde o conde fixo erixir a Colexial de Saint-Amé.

En 958, o conde de Flandres convoca unha asemblea dos Estados en Gante, momento no que transfire o goberno do condado ao seu fillo Balduíno III de Flandres. Despois da morte temperá deste último, e tendo o seu neto Arnulfo II só doce anos (961), retomou o cargo de conde. Morreu tres anos e medio despois, á venerábel idade de 92 anos, tendo aínda aumentado o condado co dominio eclesiástico de Lambres, prometido polo bispo de Cambrai a cambio da súa axuda contra os gremios rebeldes de Cambrai.

Fundou a igrexa de Torhout; estableceu un capítulo en San Donato de Bruxas; e construíu a capela de San Xoán en Gante. Chamou a San Xerardo de Brogne a reformar varios mosteiros nos seus estados: as dúas abadías de Gante (Saint-Bavon e Saint-Pierre), e as de Saint-Bertin, Saint-Omer e Saint-Amand.

Familia editar

Fillo de Balduíno o Calvo e Elftruda, Ælfthryth ou Elfrida de Wessex.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Liderico ?
 
 
 
 
 
 
 
Odacro
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Balduíno I de Flandres
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Balduíno II de Flandres
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Lois o Piadoso  
 
 
 
 
 
 
 
Carlos II o Calvo  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Xudit de Baviera
 
 
 
 
 
 
 
Xudit de Francia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Eudes de Orleans
 
 
 
 
 
 
 
Ermentruda de Orleáns (filla de Eudes de Orleáns)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Engeltruda de Fézensac
 
 
 
 
 
 
 
Arnulfo I de Flandres
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ecgberht de Wessex  
 
 
 
 
 
 
 
Aethelwulf de Wessex  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Redburga ?
 
 
 
 
 
 
 
Alfredo o Grande  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Oslac ?
 
 
 
 
 
 
 
Osburga
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ælfthryth
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Æthelred Mucel
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ealhswith
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

En 934, selando a súa reconciliación con Heriberto II de Vermandois, o seu pai casou con Adela de Vermandois (ou Alix de Vermandois ) (c. 915-960), filla deste último e Adela de Francia. Tiveron 5 fillos:

Notas editar

Véxase tamén editar

Bibliografía editar