Alfonso Álvarez Gándara

avogado e político galego

Alfonso Álvarez Gándara, nado en Tui o 27 de xaneiro de 1939 e finado en Vigo o 2 de agosto de 2021, foi un avogado e político galego.

Alfonso Álvarez Gándara
Nacemento27 de xaneiro de 1939
Lugar de nacementoTui
Falecemento2 de agosto de 2021
Lugar de falecementoVigo
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónavogado defensor e político
PaiDarío Álvarez Blázquez
CónxuxeMaría Victoria Canella
FillosPatricia, Iria e Alfonso
IrmánsDarío Álvarez Gándara
Na rede
Dialnet: 2897403
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Fillo de Darío Álvarez Blázquez e irmán do médico e escritor Darío Álvarez Gándara, naceu nunha familia con múltiples conexións coa cultura galega e co galeguismo. Sendo un meniño o pai trasladouse de médico a Vigo, e toda a familia canda el.

Licenciouse en Dereito pola Universidade de Santiago de Compostela en 1960, e desde 1970 exerceu como avogado en Vigo, onde tivo o despacho na céntrica rúa Urzaiz. Nos anos da mocidade foi articulista na prensa galega, e en 1967 recibiu o premio Fernández Latorre polo seu artigo La Iglesia no habla la misma lengua que los gallegos.

Politicamente, durante os últimos anos do franquismo empezou a militar no Consello da Mocedade, axudou a creación da Liga Democrática de Vigo, foi cofundador da Xunta Democrática de Galicia e en 1974 representou a esta plataforma de opositores nas xuntanzas de París onde se argallaba a transición á democracia en España.

Neses anos tamén foi un dos promotores do Movemento Socialista de Galicia e tras a rápida integración deste no Partido Socialista Galego, foi candidato a deputado nas eleccións xerais de 1977, pero non saíu elixido (o PSG obtivera nesa ocasión na provincia de Pontevedra menos do 2% dos votos). Como membro xa do Partido Galeguista, foi elixido concelleiro en Vigo nas eleccións municipais de 1979 ao encabezar as listas de Unidade Galega. Coa crise e ruptura de Unidade Galega a finais de 1980[1], Álvarez Gándara ficou no Partido Galeguista e foi escollido o seu secretario xeral, cargo que ostentou de 1981 a 1983.[2] Nese ano abandonou a política activa.

En paralelo continuou coa súa traxectoria como avogado, de grande relevancia na cidade de Vigo, e foi escollido decano do Colexio de Avogados de Vigo en 1989, posto que mantivo ata 2015[3][2]. Tamén foi presidente do Consello da Avogacía Galega, [2]membro da Comisión Permanente do Consello Xeral da Avogacía Española e membro da Academia de Xurisprudencia e Lexislación.

Galardóns editar

  • Cruz Distinguida de Primeirra Clase de San Raimundo de Peñafort.
  • Gran Cruz ao Mérito do Consello Xeral da Avogacía Española.

Obras editar

Obras colectivas editar

  • Á beira de Beiras. Homenaxe nacional, 2011, Galaxia.

Notas editar

Véxase tamén editar

Bibliografía editar