Alexandre VIII, papa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.) |
Por favor, axuda na mellora deste artigo ou sección ampliando a información que achega. Se cadra, podes atopar máis información na páxina de conversa. |
Alexandre VIII, nado co nome de Pietro Vito Ottoboni en Venecia o 22 de abril de 1610 e finado en Roma o 1 de febreiro de 1691, foi papa da Igrexa católica entre 1689 e 1691.
.jpg) (século XVII, coleção particular (pt)  )  | |
| Nome orixinal | (la) Alexander PP. VIII |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (it) Pietro Vito Ottoboni 22 de abril de 1610 Venecia |
| Morte | 1 de febreiro de 1691 (80 anos) Roma |
| Causa da morte | Morte natural (Gangrena ) |
| Lugar de sepultura | Basílica de San Pedro |
 241º Papa | |
| 6 de outubro de 1689 – 1 de febreiro de 1691 ← Inocencio XI – Inocencio XII → | |
| Bispo diocesano | |
| 7 de decembro de 1654 – 9 de xuño de 1664 ← Marco Morosini (en) – Marino Giovanni Zorzi (en) → Diocese: Diocese de Brescia (pt) | |
| Cardeal | |
| 19 de febreiro de 1652 – | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | República de Venecia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Educación | Universidade de Padua |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Estados Pontificios |
| Ocupación | bispo católico (1654–), sacerdote católico |
| Lingua | Lingua latina |
| Consagración | Marcantonio Bragadin |
| Participou en | |
| 23 de agosto de 1689 | Conclave de 1689 (pt) |
| 2 de agosto de 1676 | Conclave de 1676 (pt) |
| 20 de decembro de 1669 | Conclave de 1669–1670 (pt) |
| 2 de xuño de 1667 | Conclave de 1667 (pt) |
| 19 de xaneiro de 1655 | Conclave de 1655 (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | sen valor |
 | |
  | |
Traxectoria editar
Pertencía a unha ilustre familia veneciana de orixe dálmata: foi o máis novo dos nove fillos de Marco Ottoboni, Gran Chanceler da República de Venecia, e da súa esposa Vittoria Tornielli.
Realizou os seus estudos con brillantez na Universidade de Padua, onde en 1627 completou un doutoramento en dereito civil e canónico.
Foi a Roma durante o pontificado de Urbano VIII, que o nomeou referendario do Tribunal da Signatura Apostólica, e posteriormente gobernador das cidades de Terni, Rieti Spoleto.
Descoñécense as circunstancias da súa ordenación sacerdotal.
Cardealado e episcopado editar
A petición da República de Venecia, en 1652 o papa Inocencio X ordenouno cardeal do título de San Salvatore in Lauro.
En 1654 foi consagrado bispo de Brescia. En 1660 mudou o seu título cardinalicio polo de San Marco. Dimitiu da súa sé episcopal de Brescia en 1664. Tres anos despois o papa Clemente IX nomeouno datario da Súa Santidade. En 1677 foi investido inquisidor de Roma e secretario do Santo Oficio polo papa Inocencio XI. Ese mesmo ano cambiou o seu título cardinalicio polo de Santa Maria in Trastevere. Tamén como cardeal optou sucesivamente ó título de Santa Prassede (1680), e ós bispados suburbicarios de Sabina (1681), Frascati (1683) e Porto-Santa Rufina (1687). Ese mesmo ano foi elixido vice-decano do Sacro Colexio Cardinalicio.
Participou nos conclaves de 1667, 1669-1670, 1676 e 1689, resultando elixido papa neste último.
Elección papal editar
Á morte de Inocencio XI o embaixador do rei Lois XIV de Francia apertou o conclave para que elixise a Ottoboni, xa octoxenario e a priori bastante dócil ante os propósitos franceses. Porén, foi difícil alcanzar unha maioría, xa que oito cardeais estaban ausentes. Ademais, no curso da reunión outro cardeal faleceu e dous máis tiveron que abandonala por enfermidade. Despois de cincuenta días de votacións e de que funcionasen as presións e as promesas de futuro, resultou elixido por unanimidade: era o 16 de outubro de 1689. Dez días despois foi coroado papa na Patriarcal Basílica Vaticana polo cardeal Francesco Maidalchini, protodiácono de Santa Maria in Via Lata.
Papado editar
O seu pontificado durou só un ano e catro meses, pero resultou excepcionalmente activo.
Á morte do seu predecesor o tesouro pontificio estaba en condicións saneadas. Inocencio VIII inverteu a situación de prosperidade: rebaixou os impostos e dilapidou as finanzas papais en dádivas á súa familia.
Contravindo as prácticas do pontificado anterior, inmediatamente despois de que o elixisen papa lanzouse a un nepotismo desenfreado: en Roma rexistrouse un auténtico desembarco de Ottoboni venecianos e de achegados a estes, todos prestos a recibiren cargos e prebendas. Cinguíndose ós seus familiares máis próximos, nomeou un dos seus sobriños, Antonio, xeneral en xefe dos exércitos dos Estados da Igrexa; a outro sobriño, Pietro, de só dezanove anos, nomeouno cardeal diácono pro illa vice de San Lorenzo in Damaso, gobernador de Fermo, Tivoli e Capranica, vicechanceler da Igrexa Romana, secretario de memoriais e vigairo papal no territorio de Avignon; a un terceiro sobriño, Marco, que era chepudo e coas facultades mentais algo diminuídas, nomeouno superintendente das fortalezas e as galeras papais, e comprou para el o ducado de Fiano mediante o pago dunha auténtica fortuna. Disque Alexandre VIII, previndo que lle quedaba pouca vida e que o seu sucesor non sería tan pródigo, instaba os seus favorecidos a acapararen rapidamente o máximo de prebendas coa frase: Le 24 stanno per scoccare (Falta pouco para media noite).
A finais de 1690 e mediante decreto do Santo Oficio condenou 31 proposicións das máis de 200 presentadas por un grupo de teólogos xesuítas belgas, especificamente os da universidade de Lovaina, a propósito da graza, a penitencia e da eucaristía, así como a teoría do "pecado filosófico". Tamén se opuxo ó "rigorismo" excesivo de determinadas correntes morais, contraposto ó "laxismo" que fora denunciado en pontificados anteriores.
Malia o patrocino do monarca francés, condenou a declaración realizada en 1682 polo clero deste país en relación coas liberdades da igrexa galicana. Mediante a bula Inter multiciples de 1692 declarou anulados catro artigos daquela declaración, así como o dereito de regalía. Porén, Lois XIV, cunha situación política en momento crítico, conseguiu ganancias coas disposicións pacíficas do novo papa, e restituíu a este o territorio de Aviñón e do Condado Venasino, ó tempo que renunciaba ó dereito de asilo da Embaixada francesa. En compensación, Alexandre VIII nomeou o máis férvido dos galicanos, o bispo de Beauvais e embaixador de Francia ante a Santa Sé Toussaint de Forbin Janson, cardeal do título de San Agnese fuori le mura.
Comprou os libros e manuscritos da raíña Cristina de Suecia para nutrir a Biblioteca Vaticana.
Axudou á súa Venecia natal con xenerosos subsidios na guerra en contra dos turcos.
Instituíu na China as dioceses de Pequín e Nanking.
Canonizou a san Lorenzo Giustiniani, a san Xoán de Deus e a san Pascual Bailón.
Convocou tres consistorios, nos que creou un total de catorce cardeais.
Morte editar
Morreu en Roma o 1 de febreiro de 1691, e está sepultado na Patriarcal Basílica Vaticana baixo un suntuoso mausoleo obra de Arrigo di San Martino.
As profecías de San Malaquías refírense a este papa como Pœnitentia gloriosa (A penitencia gloriosa), cita que ó parecer fai referencia ó seu nome de pila, Pedro, pois o apóstolo Pedro é considerado o "gran arrepentido", aínda que nunha segunda lectura se asocia a cita co día en que foi elixido, consagrado a San Bruno, considerado o anxo da penitencia. Existe outra terceira explicación á cita, e é a que fai referencia a que forzou ós bispos franceses ó arrepentimento na súa Declaración do Clero de Francia
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Alexandre VIII, papa  |