Abrazo de Acatempan
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2017.) |
O Abrazo de Acatempan é un suceso da Historia de México ocorrido o 10 de febreiro de 1821, no que participaron Agustín de Iturbide, comandante en xefe do exército do Vicerreinado de Nova España, (gobernado entón por Juan Ruiz de Apodaca) e Vicente Guerreiro, xefe das forzas que pelexaban pola Independencia de México. Este abrazo marcou a reconciliación entre as forzas do vicerrei (integradas mayoritariamente por crioulos) e o exército insurxente.
Antecedentes editar
Ao ser substituído Félix María Calleja como vicerrei en setembro de 1816, tomou o cargo o capitán xeneral de Cuba, un mariño: Juan Ruiz de Apodaca. Apodaca aplicou unha política distinta á dos seus predecesores: Venegas e Calleja. Creou o indulto, que lle foi concedido á maioría dos líderes insurxentes, como Nicolás Bravo e Ignacio López Rayón. Só se negaron a acollerse a esta política: Pedro Moreno, Guerrero, Victoria, Andrés Quintana Roo e Leona Vicario. Grazas a esta política, Nova España viviu case tranquilamente ata finais de 1819.
O 1 de xaneiro de 1820 en Las Cabezas de San Juan (Andalucía, España) o coronel Rafael de Riego levantouse en armas, proclamando que o rei Fernando VII debía xurar a Constitución de Cádiz, que as Cortes Xerais proclamaron en 1812. O 26 de maio o intendente da provincia de Veracruz, José Dávila proclamou a Constitución de Cádiz. Apodaca fixo o mesmo na capital o 31 de maio, provocando con iso protestas e motíns.
En México esta noticia tomou por sorpresa aos novohispanos. Temíase que se suprimisen os privilexios do clero e do exército, e que unha nova época liberal chegase ao país. Os crioulos, acaudillados polo inquisidor Matías de Monteagudo e por Apodaca, reuníronse na Igrexa de la Profesa, e aí conspiraron e resolveron separarse de España.
Cando Guerrero se decatou da situación, intentou convencer ao coronel José Gabriel de Armijo, comandante realista no sur, para unirse ao seu movemento. Armijo permaneceu leal ao goberno español. Guerrero intentou novamente persuadilo a través dunha carta datada o 17 de agosto, que lle enviou a Armijo co coronel Carlos Moya. O 9 de novembro renunciou Armijo, comandante das operacións no sur do país, por diferenzas que tivera co vicerrei Apodaca, quen o transferiu a Sevilla de inmediato. Guadalupe Victoria, por outra banda, ocultábase nas covas da serra de Veracruz.
Deste xeito, a fronte permanecía tranquila, pero a captura do líder guerrilleiro semellaba case imposible. Apodaca, por consello de Monteagudo, nomeou a Iturbide como substituto de Armijo, e o 16 de novembro Iturbide saíu da Cidade de México e estableceu o seu cuartel xeral en Teloloapan. Levaba consigo doce mil pesos de ouro.
O Abrazo editar
Iturbide empezou a planificar as súas accións militares, coa intención de destruír ás forzas insurxentes. Os seus primeiros combates resultaron desastrosos, pois foi derrotado en practicamente todas as batallas. Deuse conta que Guerrero e os seus homes coñecían como ninguén as montañas do Sur, e que nese terreo sería case imposible derrotalos.
Comprendeu entón que a Independencia "só se lograría si os militares insurgentes aliásense coas forzas que militamos baixo as ordes do Rei", como dixera a un subordinado tras sufrir a súa única derrota, no forte do Cóporo. Iturbide empregou pois, unha nova estratagema: escribiu a Guerreiro pedíndolle que se retirase da loita, que o goberno respectaría o seu cargo militar e concederíalle o indulto. Guerreiro negouse terminantemente.
Entón Apodaca enviou ao pai de Guerreiro ao campo de batalla para suplicarlle que aceptase o indulto. Ante esta situación, Guerrero pronunciou a súa frase máis coñecida: "A Patria é primeiro". Iturbide foi derrotado nuevamente en xaneiro de 1821, polo que considerou a posibilidade dunha entrevista con Guerrero. Envioulle unha carta, na que lle solicitaba unha entrevista e expoñíalle os puntos do seu programa político, posteriormente recolleito no Plan de Iguala. O encontro realizouse na poboación de Acatempan, o 10 de xaneiro, ante as tropas de Iturbide e de Guerrero.
Segundo o relato de Lorenzo de Zavala, entablouse un breve diálogo entre ambos caudillos, tralo cal produciuse o abrazo. Lorenzo de Zavala Ensaio Histórico das revolucións de México tomo I, páxs. 91 e 92 Lucas Alamán desmente esta versión. Segundo el, Iturbide non logrou inspirar suficiente confianza en Guerrero, e este enviou no seu lugar ao tenente José Figueroa, quen estaba facultado por Guerrero para arranxar todas as condicións.
Consecuencias editar
O 24 de febreiro Iturbide proclamou o seu Plan das Tres Garantías en Iguala, onde xurdiu o Exército Trigarante, que se encargou de marchar por todo o país difundindo o Plan de Iguala. Tamén, nesa data, o alfaiate José Magdaleno Ocampo, entregoulle a Iturbide o pendón trigarante, que fora confeccionado por encargo do coronel.
Agora celébrase ese día como o Día da Bandeira, e a Bandeira Trigarante recoñécese como o primeiro pendón da época independente. Pouco despois, Apodaca foi substituído como vicerrei e no seu lugar chegou Juan O'Donojú, quen sería o último vicerrei. Iturbide entrevistouse con el en Córdoba, o 24 de agosto, e fíxolle ver que a causa hispánica xa estaba perdida e que tiñan poucos partidarios (menos da décima parte do exército) do seu lado. O'Donojú comprendeu e subscribíronse os Tratados de Córdoba, que deron fin á Guerra de Independencia e que recoñecían a soberanía de México.
Aínda que os Tratados de Córdoba recoñecían a Independencia, España non o fixo ata 1836 co tratado de Santa María Calatrava. Finalmente, o 27 de setembro o Exército Trigarante, con Iturbide á cabeza, fixo a súa entrada triunfal á Cidade de México.