Emmeline Pankhurst: Diferenzas entre revisións

'''Emmeline Pankhurst''' ([[4 de xullo]] de [[1858]] – [[14 de xuño]] de [[1928]]) foi unha das fundadoras do movemento [[sufraxio universal|sufraxista]] británico. O seu nome, antes que outro, está asociadovencellado á loita pola liberación da muller no período que precedeu á Iª[[Primeira Guerra Mundial]].

NacidaNada como '''Emmeline Goulden''' en [[Manchester]], [[Inglaterra]]. Filla do [[abolicionista]] Robert Goulden e a [[feminismo|feminista]] Sophia Crane, casaría, en [[1879]], con [[Richard Pankhurst|Richard Marsden Pankhurst]], un avogado de [[Salford]]. Richard Pankhurst era tamén un defensor [[Sufraxio universal|movemento sufraxista]], sendo o autor das ''Married Women's Property Acts'' (Leis de propiedade das mulleres casadas) de [[1870]] e [[1882]].

En [[1889]], Pakhurst fundou a ''[[Women's Franchise League]]'' (Liga pola Liberación das Mulleres), pero a súa campaña viuse interrompida polo falecemento do seu esposo no [[1898]]. En [[1903]] fundou a [[Women's Social and Political Union]] (Unión SicialSocial e PolítcaPolítica de Mulleres), unha organización máis coñecida pola calidade dos seus militantes. Entre os seus membros incluíanse [[Annie Kenney]], [[Emily Wilding Davison]], que foi morta por un cabalo do rei no Derby de Epsom de [[1913]], como resultado dunha protesta sufraxista, e a compositora [[Dame Ethel Mary Smyth]]. A elasela xuntaransexuntaríanse as súas fillas, [[Christabel Pankhurst]] e [[Sylvia Pankhurst]], que poderían facerfarían contribucións moi valiosas ás súas campañas e de diferentes modosxeitos. A súa outra filla [[Adela Pankhurst]], emigrou a [[Australia]], onde foi unha activista política, primeiro no [[Partido Comunista de Australia]], e logo no [[Primeiro Movemento Australiano]] (Australia First Movement), de carácter fascista.

As tácticas adoptadas popor Pankhurst para chamar a atención sobre o movemento, levárana a que fose encarcerada varias veces, mais debido a súa orixe de clase burguesa, non tivo que suportarsoportar as mesmas privacións que ascás sufraxistas pertencentes asás clases traballadoras. Con todo, tivo que ser alimentada á forza máis dunha vez por practicar a [[folga de fame]]. Por outra banda, a súa forma de levar a campaña sufraxista non era ben vista por todos, provocando algunha disensión no movemento. A súa autobiografía "My own Story" (A miña Historia), foi publicada en [[1914]].

En setembro de [[1914]] estalouestourou a [[Primeira Guerra Mundial]], mais Emmeline coidou que non debía interferir nos esforzos de guerra do país. Os seus pulos por gañar o voto para a muller foron apartados a un lado, centrándose máis ben en animar a coller os traballos deixados polos homes, que tiveran que ir combater. Con apoio de [[David Lloyd George]], Pankhurst organizou un desfile de 30.000 mulleres, utilizandoempregando 2.000 libras cedidas polo Goberno, para estimular aos empregados a deixar que as mulleres ocupasen os postos da industria. O ''8 de setembro de 1914'', Christabel Pankhurst reapareceu na [[London Opera House]] (Ópera de Londres), logo dun dilatado exilio, para proclamar unha declaración sobre o "Perigo Xermano". Emmeline viaxou polo país, dando arengas a prol do recrutamento. Os seus seguidores colocaban "plumas brancas" a cada mozo que atopaban en traxe civil, e aparecían de súpeto nos mitíns de [[Hyde Park]] con pancartas nas que se lía: "Encarcerémolos a todos" ("Intern Them All"). Cómpre ter en conta que a mobilización de soldados era voluntaria no [[Reino Unido]].

Caracteristicamente, a Sra. Pankhurst botou toda a súa enerxía e toda a súa influencia no esforzo, que chamaba do alistamento e a prol da guerra. Aínda que nosnon todos os militantes pro-sufraxistas se volveronvolveronse [[belicista]]s, a influencia da Pankhurst convenceu a moitos a seguila. Envorcado todo o seu esforzo na continuación da guerra, chegou a atinxir extremos de furia, con uncun [[chauvinismo]] raro de ver en calquer outra asociación femeninafeminina.<ref>Pankhurst, Sylvia. ''The Suffragette Movement'', p. 593.</ref></blockquote>

O Goberno británico comezou a preparar o dereito de voto para a muller, a través do que entón era o Reino Unido da Gran Bretaña e Irlanda, en marzo de [[1918]]. Mentres a [[Representation of the People Act 1918]] (Lei de representación do pobo, [[1918]]) outorgaba só dereito de voto as mulleres maiores de 30 anos, e ademais con calidades especiais, a diferenza dos homes, os cales podían votar libremente se eran maiores de 21 anos. As sugraxistassufraxistas non puideron aceptar isto como un gran triunfo. Pero en novembro de 1918, as mulleres maiores de 21 anos acadaron o dereito a ser elixidas para o Parlamento. En [[1928]], por fin, as mulleres obteron o mesmo dereito de sufraxio que oscós homes no [[Reino Unido]].