Jacques Lacan: Diferenzas entre revisións

Lacan enfrontouse a unha das grandes correntes do freudismo, a Ego Psychology, da cal a súa ex analista se convertera nun dos representantes, e que para el era unha versión edulcorada e adaptivaadoptiva da mensaxe freudiana. Acostumaba chamala “psicoanálise“psicanálise norteamericano”, e opúxose a peste, é decirdicir, unha visión subversiva da teoría freudiana, centrada na primacía do inconsciente.

En 1951 Lacan comprou unha casa de campo, a uns cen kilómetrosquilómetros de París. Alí refuxiábase os domingos para traballar, pero tamén recibía a pacientes e organizaba reunións. Encantáballe interpretar comedias ante os seus amigos, disfrazarse, bailar e ás veces poñerse roupa extravagante. Nesa casa coleccionou unha cantidade considerable de libros que terminaron por constituirconstituír unha biblioteca inmensa.

Despois da Segunda Guerra Mundial a Francia freudiana entrou na era dos conflictosconflitos, crises e controversias. Lacan consideraba ós estudos de filosofía, letras ou psiquiatría como as tres mellaresmellores vías de acceso ás formacións dos analistas. Gracias ó seu amigo Jean Delay obtivo un anfiteatro do Hospital Sainte-Anne. Durante dez anos, dúas veces por mes, deu alí o seu seminario, comentando de maneira sistemática todos os grandes textos da obra freudiana e xerando de tal modo unha nova corrente de pensamento: o lacanismo.

En 1965, Lacan fundou a colección “Champ freudienn Éditions du Seuil”e ó ano seguinte, publicou os seus ''Ëcrits''. RecibeuRecibiu por fin a consagración esperada e merecida: en quince días vendéronse cinco mil ejemplaresexemplares. En adiante, Lacan foi recoñecido, celebrado, odiado ou admirado como un pensador de envergadura, e non só como un mestre da psicanálise. A súa obra foi lida e comentada por numerosos filósofos.

A EFP entrou nunha crise institucional que desembocou na súa disolución o 5 de xaneiro de 1970, e despois levou á dispersión do movemento [[Jacques Lacan|lacaniano]] nunha vintena de asociacións.

En 1974 Lacan asumeuasumiu a dirección, na Universidade París-VIII, no departamento de psicanálise, dunha cátedra do “Champ freudien”. Alentou entón a transformación progresiva da súa doutrina nun sistema pechado, mentres se empeñaba en facer da psicoanálisepsicanálise unha ciencia exacta baseada na lóxica do material e a topoloxía dos nudosnos borromeos.

Un dos obxectivos fundamentais da súa obra foi estimular a produción dun saber onde tivesen cabida outras disciplinas, abrir o círculo cerrado no que o psicoanálisispsicanálise caera, de esa forma reanudarenova o debate que [[Freud]] sempre estimulou cos intelectuais do seu tempo, debate que non só interesa ós psicoanalistaspsicanalistas senón tamén a todos aqueles que se preguntan sobre a nosa condición humana.

Lacan dunha forma moi singular continua o inaugurado por [[Freud]] e nese sentido é onde reviste particular importancia a súa interpretación do inconscenteinconsciente a través do significante, ese significante máis acá do significado, o "significante puro" facendo aparecer a estrutura onde o home é atrapado polo seu desexo.

Todo o pensamento de Lacan nos conduce nesa dirección, relacionado co máis alláalá do [[EdípoEdipo]] e coa proba do Real na cura.

Kojève foi quen particularmente influenciou en maior grandementemedida a Lacan, el relata durante o seu seminario de 1960-61 que consagrou ó''[[O Banquete]]'' de [[Platón]], que foi velo para que Kojève -que nese momento estaba completando a súa historia da filosofía paganapagá en tres volúmenes,lvolumes- lelle contase dos seus descubrimientosdescubrimentos en relación a Platón. Kojiève sinálalle que toda a arte de Platón consistía no seu modo de ocultar o que pensaba así como no seu modo de revelalo, de esa forma el amosaba ó seu interlocutor, o seu propio procedemento filosófico :un texto non é máis que a historia da súa interpretación.

Tamén Lacan di en relación a Kojève que foi el quen o introduxointroduciu no pensamento de Hegel.

En relación a Heidegger, Lacan entrará en contacto por primeira vez coa súa obra despois de 1933, cando comeza a asistir ó seminario de Kojève sobre Laa FenomenologíaFenomenoloxía deldo espírituespírito de Hegel compartindo con Alexandre Koyré e [[Henry Corbin]] o grupo da ''École Pratique des Hautes Études'' e da Revista ''Recherches filosophiques''. É importante destacar que en 1935 líase a Heidegger nolno grupo que Lacan frecuentaba e que evidentemente se coñecía o seu compromiso co nazismo deste filósofo, por máis que ese compromiso quedará moito máis evidente en 1945.

Koyre será o encargado de explicar da meyormellor forma posible a toda unha xeración francesa que seguramente se recoñeceu nesta filosofía, cando é publicada por primeira vez Qu´est-ce que la métaphysique (¿Qué é a metafísica?).

Kant foi en síntese -si podemos afirmar iso- o filósofo que máis cercanopreto se amosou ó discurso que corresponde á afirmación da posibilidade solo parcial da verdade, e desa forma ó discurso analítico. Os filósofos contemporáneos que se ocupan das ideas de Lacan poden preguntarse se é posible incluirincluír a teoría do desexo nun discurso filosófico desexo efecto da imposibilidade de responder á demanda. É por este caminocamiño que Lacan plantearáexpoñerá óo obxetoobxecto a como causa do desexo, sendo o obxetoobxecto ó Real reducido a un estado eficaz e manipulable, un valor lóxico coa consistencia dunha letra ou tamén podemos decirdicir unha palabra que nomea e que xorde da imposibilidade do psicoanálisispsicanálisis de responder á pregunta sobre o goce sendo este goce do que falamos no referido ó afecto ou a unha emoción vivida, como o pracer ou o displacerdespracer este goce permanece inconsciente.

Hai dous diccionariosdicionarios de conceptos lacanianos: un en inglés e outro en castelán. Algúns dos máis fermosos comentarios da obra de Lacan foron escritos por filósofos: [[Louis Althusser]], [[Jacques Derrida]], [[Christian Jambet]], [[Jean-Claude Milner]] e [[Bemard Sichére]].