Batalla de Monte Cassino: Diferenzas entre revisións

 

 

Os desembarcos aliados en [[Salerno]] e [[Tarento]] en setembro de 1943, continuaron co lóxico avance cara a Roma. Con todo, o avance foi lento, polo que esta campaña se asemellou aos campos de batalla da [[Primeira Guerra Mundial]], isto ocorreu debido ao difícil terreo da península itálica, ideal para que os alemáns se atrincherasen nas súas defensas.

 

Os principais camiños desde [[Nápoles]], o cuartel xeral aliado, ata Roma pasaban a través do val do Liri ou pola costa oeste de Italia. Con todo, a entrada do val estaba bloqueada por un outeiro, en cuxo centro se alzaba o pobo de Cassino. O punto máis alto do outeiro (1.100 metros) foi elixido polos alemáns para detectar calquera movemento aliado, así como dirixir a artillería contra eles con precisión. Precisamente nese punto se atopaba a abadía de Montecassino. Logo da guerra os alemáns negaron rotundamente utilizar o mosteiro como fortaleza, aínda que algunhas unidades aliadas declararon o contrario. O certo é que durante a batalla o mosteiro foi destruído, e entón os alemáns si utilizaron as ruínas do edificio para resgardarse.

 

O primeiro ataque iniciouse o 4 de xaneiro de 1944, con resultados adversos. O 15 de febreiro os bombardeiros aliados destruíron o mosteiro e iniciaron o segundo ataque co mesmo resultado. Logo de bombardear de novo o que quedaba do edificio relixioso, a infantería aliada reiniciou o ataque o 15 de marzo. O 25 de marzo os aliados recoñeceron a súa momentánea derrota e desistiron. As baixas aliadas totais foron de 54.000 homes, sen resultados positivos.

 

Impacientes por alcanzar Roma, os aliados organizaron un desembarco en [[Anzio]] e [[Nettuno]], ao sur da capital, intentando deixar ás súas costas a Montecassino, con todo a resistencia que atoparon foi maior da esperada, e as tropas aliadas quedaron atrapadas nun peto, resistindo a presión alemá nun episodio que logo se coñeceu como a [[Batalla de Anzio]].

 

O último ataque contra Montecassino foi levado a cabo polo Segundo Corpo Polaco e a Cuarta División India. Un membro desta última división recibiu a «Vitoria Cross», pola súa axuda en capturar a artillería inimiga.