Lei de Grassmann: Diferenzas entre revisións

A etimoloxía indoeuropea é ''*dʰi-dʰeh₁-mi'' (sobre a noción de ''presente con reduplicación'', consultar '''[[Conxugacións do grego antigo]]''' e '''[[Conxugacións do sánscrito]]'''). Este mecanismo é aquí prehistórico, de forma que chega con reter que unha consoante aspirada inicial de radical se reduplica sempre como consoante simple, sen coñecer as razóns deste proceso: este non comporta en efecto irregularidades nos [[paradigma]]s da lingua e permite construír un sistema flexivo estable, pois todas as reduplicacións en oclusiva se fan sempre como oclusivas non aspiradas.

 

 

As raíces con dobre aspiración (como ''*bʰeudʰ-'' « espertar, estar esperto », grego πυνθάνομαι ''pyntʰánomai'' e sánscrito ''bodhati'') son as principais afectadas.

* o xenitivo τριχός ''trikʰós'' remonta a ''*tʰrikʰós'', con disimilación.

 

 

En sánscrito, algúns feitos de lingua fan complexos os paradigmas nos que aparecen formas con disimilación. Por exemplo, cómpre saber que a consoante escrita tradicionalmente ''h'' e que nota [ɦ] pode provir de *''dʰ'' ou ''*gʰ'' indoeuropeos en posición intervocálica. As alternancias vólvense máis « irregulares » en razón desta [[neutralización]]. Por exemplo, a raíz ''dhugh'' « muxir », que pasa a ''dugh'' por disimilación de aspiradas, convértese en:

Ao final, a raíz semella moi irregular.

 

 

A restitución dunha aspiración inicial nas raíces con dobre aspiración (tomemos por exemplo ''*tʰrikʰ'') pode ser interpretada de dúas formas: