Revisión como estaba o 8 de xuño de 2008 ás 12:05 editar 213.60.60.73 (conversa) →‎Vegr tamén ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 8 de xuño de 2008 ás 13:01 editar desfacer Hugo22 (conversa \| contribucións) 15.286 edicións Sen resumo de edición Edición máis nova →
Liña 1: En [[lingüística]], '''declinación''' é a [[inflexión]] de [[substantivo\|substantivos]], [[pronome\|pronomes]] e [[adxectivo\|adxectivos]] para indicar características gramaticais como son o número, o caso, o xénero... En xeral, porén, soe só usarse este termo para indicar a inflexión dunha palabra en [[caso gramatical\|casos gramaticais]] que marcan a súa función nunha oración, ou ben, o conxunto de casos en que inflexiona unha palabra (substantivo, adxectivo, pronome) é a súa declinación. Grande parte des ~~línguas~~linguas do mundo presentan declinación, que xoga un papel moi importante nas [[~~línguas~~linguas indoeuropeas]]. En [[galego]], por exemplo, só ha inflexión para indicar número, e, en cando é posébel, xénero: * ex. galego: ''o gato, a gata, os gatos, as gatas''. * ex. francès: ''le chat, la chatte, les chats, les chattes''. Liña 26: ==Declinación en línguas indoeuropeas== En [[latín]] (a língua de procedencia das ~~línguas~~[[linguas románicas]] actuais), en cambio, podemos atopar até seis casos gramaticais. Véxanse as formas do vocábulo ''homo'' (home), da terceira declinación, en singular, para ilustralo: * '''''Nominativo''''', con función de suxeito ou [[atributo]]: '''homo''' - ex. ''homo ibi stat'' ("o home está aló") * '''''Vocativo''''', vocación (de ''vocare'' "chamar"), raramente usado: '''homo''' - ex. ''o homo!'' ("ou home!") Liña 34: * '''''Ablativo''''', diversos usos, xeralmente complemento circunstancial: '''homine''' - ex. ''sum altior homine'' (son máis grande que o home). O [[~~sànscrito~~sánscrito]], outra ~~língua~~lingua indoeuropea, tén un sistema declinativo similar ao do latín, que o gramático da antiguidade [[Pāṇini \|Panini]] denominou ''[[Karaka]]''. Todas as [[~~línguas~~linguas eslavas]] (como o [[ruso]] ou o [[checo]]), con a excepción parcial do [[búlgaro]], teñen un sistema de declinacións. O ruso orixinariamente posuía sete casos, dos que hoxe en día utilizan seis. Tamén algunhas [[~~línguas~~linguas xermánicas]], como o [[islandés]] e, en parte o [[~~Língua alemana\|~~alemán]], conservan un sistema declinatorio. Mentres que a ~~língua~~lingua inglesa moderna perdeu os casos, a [[inglés antigo]] si que os posuía. == Noutras línguas== O [[~~Língua~~Lingua vasca\|vasco]], o [[~~Língua~~Lingua turca\|turco]], o [[finlandés]], o [[~~estonio~~estoniano]] ou o [[~~Língua~~Lingua húngara\|húngaro]] son exemplos de línguas que non pertencen á família indoeuropea, e que posúen un grande número de casos, nomeadamente a última. En opinión de moitos lingüísata, para estas línguas, porén, non se pode falar verdadeiramente de "declinación", senón que se trata de [[sufixo\|sufixos]] que se engaden ao radical da palabra para modificar o seu papel na oración, o que ten grande importancia nas [[~~língua~~linguas ~~aglutinantw~~aglutinantes\|~~línguas~~linguas ~~aglutinantws~~aglutinantes]], tipoloxíaa á cal pertencen estes tres idiomas. A declinación, tecnicamente falando, é propia das [[~~língua~~linguas ~~sintética~~sintéticas\|~~línguas~~linguas de tipo sintético]]. ==Ver tamén==

Declinación (gramática): Diferenzas entre revisións