Edicto de Milán: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
SieBot (conversa | contribucións)
Servando2 (conversa | contribucións)
Liña 14:
Nun intento por reintegrar o imperio romano baixo unha soa autoridade, Licinio armouse contra Constantino. Como parte do seu esforzo para gañarse a lealdade do exército, Licinio exentou ó exército e ós funcionarios públicos da práctica da política de tolerancia que impuña o edicto, permitíndolles continuar a persecución de cristianos. Como consecuencia desta orde, algúns cristianos perderon as súas propiedades e mesmo a vida. Desde entón sobrevive a lenda que cuenta que 40 cristianos en Sevaste, ó negarse a ofrendar viño óss deuses paganos, foron torturados e encarcerados. Ó rexeitar aínda participar no rito, foron obrigados a manterse de pé núos sobre o xeo do inverno ata a conxelación. Uns cantos cederon e aceptaron renunciar ó cristianismo con tal de acompañar ós soldados nas fogatas, á vez que un número semellante de soldados decidiron confesar a súa ata entón segreda devoción ó cristianismo, uníndose a aqueles no xeo. Conta a tradición que descenderon do ceo [[anxo]]s que colocaron coroas nas cabezas dos mártires.
 
No ano 324 reanúdase a guerra entre ambos imperios. Constantino logra vencer o 3 de xullo dese ano ó exército de Licinio na [[batalla de Adrianópole (324)|batalla de Adrianópole]] cercándoo dentro das murallas de [[Bizancio]]. Por outro lado, mercede á victoria que consegue o primoxénito de Constantino, [[Crispo|FlaviusFlavio JuliusXulio CrispusCrispo]], sobre a flota de Licinio, obriga a este a retirarse a [[Bitinia]], onde perde o seu último posto o 18 de setembro durante a [[batalla de Crisópole]]. Constantino entón logra o poder absoluto sobre o imperio, e ordea que Licinio sexa internado en [[Tesalónica]], onde intenta alzarse en armas e é executado por traición.
 
== Características ==