Paul Tillich: Diferenzas entre revisións

Un dos grandes teólogos protestantes[[protestantismo1protestantes]] do século XX. Nado en agosto de [[1886]] na pequena vila de [[Starzeddel]] na provincia de [[Brandenburgo]] no leste de [[Alemania]]. Estudou na universidade de [[Berlín]], na de [[Tubinga]] e na de [[Halle]]. Recibiu o Doutoramento de [[Filosofía]] na Universidade de [[Breslau]] e lincenciouse en [[teoloxía]] na Universidade de HallleHalle.

TralaDespois da guerra, reanuda a súa carreira académica ensinando teoloxía na universidade de Berlín.

En 1924 pasa a ser profesor de Teoloxía na Universidade de [[Marburg]] onde empeza a desenvolver a súa teoloxía sistemática. Máis tarde é profesor en [[Dresde]] en [[Leipzig]] e en [[Frankfurt]]. Aquí sucedeu a [[Max Scheler]] na cátedra de filosofía e [[psicoloxía]].

As súas ideas fanno entrar en conflicto co [[nazismo]] e acaba sendo desposuido da súa posición. Eeinhold[[Reinhold Niebuhr]], na súa visita a Alemania en 1933, ficou abraiado polos escritos de Tillich e animouno a traballar na facultade do [[Union Thological Seminary]] de [[Nova Iorque]]. Aos 47 anos, Tillich exilouse a [[Estados Unidos]] e comezou a perfeccionar o seu [[inglés]] e a dar clases sobre filosofía da [[relixión]]. Foi, asemade, profesor visitante da Universidade de [[Columbia]]. AcadouObtivo a nacionalidade americana.

AcadouAtinxiu o maior rango na Universidade de[[Harvard]] e en [[1962]] mudouse pra a Universidade de [[Chicago]] ata a súa morte en [[1965]]. As súas cinsas están enterradassoterradas no chamado ''Paul Tillich Park'' en [[New Harmony]], [[Indiana]].

Clave para compender o pensamento de Tillich e o método de ''correlación''. As cuestións existenciais do home están asociadas ao eido da filosofía, e máis específicamente ao da [[ontoloxía]], tal como a entendía o [[existencialismo]] en autores como [[Heidegger]]. Correlativamente, as respostas a esas cuestións atópanse no [[cristianismo]]. Deste xeito, empézase por unha análise ontolóxica da existencia humana e as ambigüidades que o ameazan, análise que abrangue a dimensión psicolóxica, social, cultural, histórica e relixiosa do home.

A literatura é pródiga en loubanzas á grandeza do [[universo]] físico que apunta ao [[misterio]] cualitativo das estructuras de cada partícula do mesmo, así como á estructura do todo. Misterioso significa aquí a infinitude de preguntas que cada resposta enfronta á mente humana. Pola súa banda, a autotrascendencia da vida leva consigo as condicións do carácter tráxico da vida, a ambigüidade do grande e do tráxico, tal como xa se ve en [[Grecia]]. Finalmente está o amor que inclúe o coñecemento da persoa amada alén da análise e a manipulación calculadora; é máis ben o coñecemento participante o que cambia tanto á persoa que coñece como a que é coñecida e que lles arrastra a unha unidade trascendente que lles restableza a plenitude(''agape''). Pero, nos mesmos actos de afirmación e entrega, reaparece ameazante a ambigüidade da vida. A relixión é a consecuencia da [[alienación]] do home do fondo do seu ser e dos seus intentos por retornar a él.

No feito cristiá ese Deus participa plenamente na dimensión finita e negativa do home, cuxa máxima expresión é a morte en cruz. E faino para pasar á plenitude da vida de do ser na [[resurrección]].

Se o ser en canto ser é bo -tal como afirmou [[Agostiño de Hipona]] contra o [[maniqueísmo]],- ningunha cousa que exista pode trocarse en completamente mala. Se algo existe, se ten ser, está incluída no amor divino creador, o que priva ao símbolo do [[inferno]] do seu carácter de condenación eterna.

O ser total, incluíndo os aspectos conscientes e inconscientes de todo individuo, está amplamente determinado polas condicións sociais que lle influenciainfluencian ao entrar na existencia; o individuo é interdependente. Quen queira que condene a alguén á morte enterna condénase a si mesmo, porque a súa esencia e a do outro non poden estar afastadas absolutamente. En Xesús, a plenitude é un acontecemento absoluto e a través da participación nel o ser é afirmado eternamente. A resurrección inclúe todas as dimensións do ser e supón unha vigorosa afirmación do significado eterno da unicidade da [[persoa]] individual e a súa participación na realización universal que expresa o símbolo: [[Reino de Deus]].

Fronte a [[Karl Barth]], para Tillich non hai oposición entre o Deus da [[razón]] e o Deus da [[fe]]. No abismo de todo ser converxen o ser en sí e o Uno-Trino do Deus da revelación cristiá. Tamén difire de Barth en que o a [[Biblia]] non é para el a única fonte da teoloxía, a cal ten de abrirse a todas as formas de cultura e debe ser unha tarefa racional na confianza de que, no cristianismo, Xesús, o Cristo, é identificado como o [[Logos]] da Creación, o sentitosentido do [[Cosmos]] e da [[historia]].

*''OA coraxe do existir''.