Técnica Levallois: Diferenzas entre revisións

O núcleo Levallois para unha lasca preferencial é o prototipo clásico. O procedemento que se segue comeza, neste caso, pola elección dun canto-soporte: un canto arredondeado lixeiramente alargado e patelo no que que se prepara, con [[percusor (talla lítica)|percusor duro]], tállase perifericamente un plano de percusión que servirá para ''mondar'' a cara principal do núcleo por medio de levantamentos centrípetos. Si é preciso, prepárase, ademais, unha ''plataforma de percusión'' situada, xeralmente nun dos extremos estreitos do soporte, para poder dar o golpe no mesmo sentido que o seu eixe de alargamento. Desde este plano de percusión, extráese cun único golpe, que, forzosamente, ha ser certeiro e dirixido cara ao centro do núcleo, unha gran [[lasca Levallois]] cunha forma que xa fora preconcibida antes grazas á forma máis ou menos convexa e regular da cara principal do núcleo. Esta lasca será, normalmente, máis longa que larga, e con varios negativos centrípetos na súa cara superior (polo menos catro) que son as cicatrices propias da preparación do núcleo. Algúns núcleos Levallois teñen a particularidade de que, ás veces, reciben o golpe no lateral, e non no extremo, polo que as lascas son tan latgas como longas, ou mesmo máis. Unha vez explotados e abandonados, estes núcleos teñen unha forma moi característica na que destaca a preparación bifacial periférica de sección planoconvexa e un gran negativo de lascado que ocupa practicamente toda a cara principal do núcleo. En Europa e, máis concretamente, en [[España]], os núcleos Levallois aparecen no Achelense, pero a maioría das veces, teñen o golpe no lateral, e non lonxitudinal; do mesmo xeito, as lascas Levallois do Paleolítico Inferior son máis largas que longas. En cambio, o Levallois do Paleolítico Medio é o típico coa extracción alargada e mellor controlada. Identifícanse varias fases iniciais ''«pre-Levallois»'' en [[Stellenbosch]] ([[Sudáfrica]]), outra fase ''«proto-Levallois»'' denominada máis especificamente dependendo das súas características e rexións, como Vitoria-Oeste en [[Uganda]] e tipo Kerzaz en [[Alxeria]], ata chegar ao Levallois propiamente dito que liga xa coas evidencias coñecidas en [[Europa]], durante o Achelense pleno.

==== Un método alternativo: a extracción reiterativa centrípeta ====

[[Imaxe:Nucléus Levallois La-Parrilla.png|thumb|center|Núcleo Levallois con percusión lateral para unha lasca corta]]

Por outra banda, tanto os núcleos Levallois para obter unha soa lasca preferencial, como os núcleos Levallois reiterativos centrípetos teñen unha fase de preparación moi similar, por non dicir idéntica. Pero nos primeiros a preparación só conduce a unha lasca de morfoloxía equilibrada, perfectamente predeterminada na cal se aproveita toda a superficie de explotación (gástase moita enerxía para unha soa extracción, pero o control é moi alto, se non hai erros ou accidentes). En cambio, nos segundos, a rendibilidade enerxética é maior, ao obterse unha serie considerable de lascas predeterminadas, de tamaño e forma estandarizados (aínda que con menos control sobre cada peza). As lascas tamén son invasoras, aínda que non tanto e teñen a particularidade engadida de que, o seu negativo serve para preparar a extracción da lasca seguinte, por iso o método reiterativo proporciona pezas cunha cara superior con varios negativos de lascado, un dos cales pode ser máis grande que os demais, ao ser o resultado dalgunha outra lasca obtida con anterioridade. Por oposición, as lascas obtidas polo método clásico (''preferencial''), teñen unha serie de negativos centrípetos, todos de tamaño moi similar, na súa cara superior.