Reino de Alba

Coñécese como Reino de Alba ao período do Reino de Escocia comprendido entre a morte de Donald II, ano 900, e a de Alexandre III en 1286 que levou ás Guerras de Independencia escocesa. Alba é o nome en gaélico escocés de Escocia e utilízase precisamente por nesta época ser a elite gaelicofalante e máis tarde normandoescocesa, en contraposición coa época dos Estuardo na que a elite era na súa maior parte anglofalante.

A Pedra do Destino (clach Sgàin) era a pedra ceremonial que empregaban os reis de Alba na súa coración. En 1296 Eduardo I de Inglaterra levouna para Inglaterra e mandou construír un trono no que inseriu a pedra, o Trono do Rei Eduardo no cal foron coroados case todos os reis de Inglaterra e do Reino Unido ata a actualidade.

Corte

Non se coñece a estrutura da Corte escocesa antes da chegada dos normandos a Escocia. No século XII os principais cargos da Corte eran:

• Senescal ou dapifer, herditarios desde o reinado de David I, tiña ao seu coidado á casa do rei.
• Chanceler, tiña ao seu cargo a capela real que estaba asociada cos copistas reais, responsables de manter a documentación. Era un sacerdote
• Chamberlain, tiña o control e a responsabilidade das finanzas reais.
• Condestable, herditario desde David I, tiña o seu cargo os recursos militares da coroa.
• Mordomo
• Mariscal, era o responsable da cabalería real.

No século XIII, todos os oficios agás o de chanceler tenderon a ser herditarios ao tempo que se crearon outros oficios, o máis importante era o hostarius, ao cargo da garda real.

Orixe

David I foi o primeiro que recibiu o nome de rei de Alba (rí Alban), concretamente á súa morte no castelo de Dunnottar no ano 900. Os seus predecesores recibían o nome de reis dos pictos ou rei de Fortriu.