Clorofluorocarbonos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
en uso |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1:
Conócense como '''clorofluorocarbonos''' (CFCs) a toda un grupo de compostos orgánicos sintéticos derivados do [[metano]] ou do [[etano]], nos que os átomos de [[hidróxeno (elemento)|hidróxeno]] foron substituídos, parcial ou totalmente, por átomos de [[flúor (elemento)|flúor]], [[cloro (elemento)|cloro]] e/ou [[bromo (elemento)|bromo]].Este grupo inclúe os seguintes : CFC-11, CFC-12, CFC-113, CFC-114, CFC-115 e moitas formas de freón. Son incoloros , inodoros , inocuos e estables cando se emiten.Poden durar máis de cen anos na estratosfera
Estes son compostos de orixe artificial, que se emiten á [[atmosfera]] principalmente a través de fugas nos procesos de fabricación, así como dos elementos dos que forman parte por dexeneración dos materiais que conforman.
Son unhas subtancias moi estables (alta estabilidade físico-química e nula toxicidade) ,o que extendeu a súa aplicación como refrixerantes,illantes , propelentes,emulsionantes e limpiadores.Foron introducidos a principios dos trinta por inxenieiros do General Motors , para substituir a materiais perigosos como o dioxido de sulfuro e o amoníaco.Prohibiuse a súa producción o 31 de decembro de 1995 en Estados Unidos debido a que destrúen a capa de ozono.Agora so poden empregarse , de forma limitada , os CFCs reciclados e almacenados.
Tamén son un “gas con efecto invernadoiro “ porque absorven a calor da atmósfera , envían parte da calor absorbido de regreso á superficie do planeta e contribuen o seu quentamento.
A exposición directa a algúns tipos de CFC pode causar pérdida de coñecemento , dificultade respiratoria e irregularidade dos latidos do corazón . Tamén pode causar confusión , mareo ,tos , dor de garganta ,dificultade respiratoria e dor nos ollos . En contacto ca pel , algúns poden causar queimaduras por frío ou sequedade da pel .
O mecanismo a través do cal atacan a capa de ozono é unha reacción fotoquímica : o incidir a luz sobre a molécula de CFC ,liberase un átomo de cloro cun electrón libre , denominado radical cloro, moi reactivo e con gran afinidade polo ozono,rompendo a molécula de este último.A radiacción é catalítica , estimase que un so átomo de cloro destrúe hata 30.000 moléculas de ozono.O CFC permanece durante dous anos nas capas altas da atmosfera onde atopa o ozono.
O descubridor desta amenaza foi o científico mexicano Mario J. Molina (1943) , quen o 11 de octubre de 1995 recibiu o Premio Novel de Q uímica , en recoñecemento das suas investigacións neste campo .
| |||