Comuñón anglicana: Diferenzas entre revisións

O termo '''anglicano''' e o seu derivado '''anglicanismo''', proveñen do [[latín]] [[Idade Media|medieval]] ''ecclesia anglicana'', que significa ''igrexa inglesa'', utilízase para describir as persoas, as institucións e as igrexas, como así mesmo ás tradicións litúrxicas e conceptos teolóxicos desenvolvidos tanto pola [[Igrexa de Inglaterra]], no particular, como polas [[Provincia eclesiástica|provincias eclesiásticas]] da [[Comuñón Anglicana]]. Tamén se utiliza no referente ás igrexas anglicanas sen comuñón co [[Arcebispo de Canterbury]], como as partícipes do [[Movemento Anglicano de Continuación]] e moitas outras completamente independentes.

A '''Comuñón Anglicana''', unha fraternidade ampla de 38 provincias autónomas e interdependentes que están en plena comuñón co Arcebispobde Canterbury, é unha das comuñóns cristiás máis numerosas do mundo, con aproximadamente 73 millóns de membros.<ref>[http://www.adherents.com/adh_branches.html#Christianity Cifras en Adherents.com] (en inglés).</ref>

Para moitos anglicanos, representa tamén unha forma de catolicismo non-papal, e para outros, unha forma de protestantismo sen figuras fundadoras tales como [[Lutero]] ou [[Xoán Calvino]].<ref>Avis, Paul. "What is 'Anglicanism'?", en ''The Study of Anglicanism'', editorial S. Sykes and J. Booty (Londres: SPCK, 1988), pp. 417-19 </ref>

Pero na liña do anglicanismo ''clásico'', as formulacións do teólogo isabelino do [[século XVI]] [[Richard Hooker]] en ''Essays on Ecclesiastical Polity'', seguen expresando a identidade anglicana como prudente combinación entre estas dúas tradicións cristiás, unha [[Via Media]] entre ambas, mediante unha aplicación balanceada de tres criterios esenciais de fe e ética:

#A [[Biblia|Sagrada Escritura]],

O entendemento da Razón como criterio de fe e [[ética]] no anglicanismo, viuse ampliado non só aos logros da ciencia, senón á experiencia cotiá e ao sentido común das persoas e comunidades, que se enfrontan día a día á vida, en actitude de fe.

Os fundamentos doutrinais do Anglicanismo, expresados no chamado [[''[[Cuadrilátero Chicago-Lambeth'']]'', son catro elementos da fe cristiá, baseados nun texto do século V coñecido como ''Commonitorium'', de [[San Vicente de Lerins]]: ''Ide teneamus, quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est; hoc est et enim vere proprieque catholicum'' ("Debe terse como propiamente católico aquilo que foi crido en todas partes, sempre e por todos"), a saber:

#OA [[Orde ApostólicoApostólica]], expresado nunha tripla xerarquía de ministros ordenados: [[BisposBispo]]s, [[PresbíterosPresbítero]]s e [[DiáconosDiácono]]s, quen serven e capacitan os [[LaicosLaico]]s bautizados, na obra de testemuñar a Cristo na súa Paixón, Morte e Resurrección.

Estes catro elementos establecen para os anglicanos unha orde de prioridades nos costumes e tradicións eclesiásticas, así, a [[María (nai de Xesús)|Bendita Virxe María]], Nai do noso Señor Xesucristo, é recoñecida como "Bendita entre as Mulleres", "Benvida por todas as xeracións" (conforme ao [[Evanxeo de Lucas|Evanxeo segundo San Lucas]]), e outórgaselle unha [[Hiperdulía|veneración]] máis ou menos intensa, segundo a tradición local que, no entanto, xamais compite coa [[adoración]] que só se tributa a Deus: ao Pai, polo Fillo, no [[Espírito Santo]].

A dignidade humana e a igualdade entre todas as persoas forman parte fundamental dos valores anglicanos, así o mostran as modernas redaccións dos votos bautismais nas diversas provincias da Comuñón, e tamén o exemplo de arcebispos anglicanos destacados, como o sudafricano [[Desmond Tutu]], loitador incansable pola xustiza nun país dominado por unha das formas máis severas de discriminación racial, o "Apartheid". No medio desta discriminación, o Arzobispo Tutu non só loitou polos dereitos dos africanos, senón que axudou a manter a paz desterrando o odio, foi galardoado por iso co [[Anexo:Premio Nobel da Paz|Premio Nobel da Paz]] en [[1984]].

Os anglicanos datan tradicionalmente as orixes da [[Igrexa de Inglaterra]] ata a chegada a ese país do primeiro [[Arcebispo de Canterbury]], SanSanto [[AgustínAgostiño de Canterbury]] a fins do [[Séculoséculo VINVI]]. No entanto, as orixes históricas da Igrexa en Inglaterra poden remontarse a periodos máis afastados, a primeira presenza cristiá estableceuse durante a ocupación [[Britania (provincia romana)|romana]] das [[Illas Británicas]] antes do [[Séculoséculo V]], posiblemente ata desde o [[Século I]]. O primeiro [[martir]] cristián rexistrado en Gran Bretaña, [[San Albano (mártir)]], puido vivir cara a fins do [[Século III]] ou inicios do [[Séculoséculo IV]], e a súa preeminencia na [[haxiografía]] anglicana reflíctese no número de igrexas parroquiais das cales é patrono. O anglicanismo irlandés ([[Igrexa de Irlanda]]) tamén remonta as súas orixes ata o santo fundador do cristianismo irlandés ([[San Patricio]]), un cristián nacido na [[illa de Gran Bretaña]].

Os anglicanos consideran o [[cristianismo celta]] como precursor da súa igrexa, posto que o restablecemento do cristianismo a principios do Século VI chegou a través de misioneiros [[Irlanda|irlandeses]] e [[Escocia|escoceses]], especialmente [[San Patricio]] e [[San Columba]]<ref>González, Xusto L.; «The History of Christianity», Volume I: "The Early Church to the Dawn of the Reformation" (San Francisco: Harper, 1984).</ref>. Esta distintiva forma do cristianismo occidental permaneceu ata despois do [[Sínodo de Whitby]] desenvolvido no [[664]], que decidiu conformar a igrexa celta das Illas británicas aos costumes e tradicións do cristianismo romanizante contemporáneo, introducido por San Augustín de Canterbury e outros misioneiros anglosaxóns. Con todo, a persistencia das tradicións do cristianismo celta (menos xerarquizante que o romano), xunto coa implementación das instrucións dadas polo Papa [[Gregorio I Magno]] a San Agustín para incorporar costumes e festivais pagáns na vida e práctica da Igrexa inglesa, significou que o cristianismo inglés asumise desde cedo un carácter distintivamente nativo.<ref> Pelikan, Jaroslav; «The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine», Volume 1: "The Emergence of the Catholic Tradition (100-600)," (Chicago e Londres: University of Chicago Press, 1971), pp. 65-6..</ref>

[[Imaxe:Hans Holbein d. J. 049.jpg|right|thumb|200px|'''EnriqueHenrique VIII de Inglaterra''', por [[Hans Holbein |Holbein ]].]]

Aínda que os anglicanos recoñecen que o repudio á autoridade do Papa iniciada por [[EnriqueHenrique VIII de Inglaterra]] conduciu á Igrexa de Inglaterra a existir efectivamente como entidade completamente separada de Roma, tamén recoñecen a súa continuidade con respecto á medieval Igrexa Pre Reforma. Completamente á parte dos seus distintivos costumes e liturxia (por exemplo o [[Rito de Sarum]]) o entramado organizacional da Igrexa de Inglaterra estaba xa establecido ao momento de efectuarse o [[Sínodo de Hertford]] (entre 672 e 673), cando todos os bispos ingleses foron capaces, por primeira vez, de actuar como un corpo, baixo a dirección do [[Arcebispo de Canterbury]]. O efecto do [[Estatuto Restrictivo de Apelacións]] (''Act in Restraint of Appeals'') de [[1533]] e do [[Estatuto de Supremacía]] (''Acts of Supremacy'') de [[1534]], promulgados por EnriqueHenrique VIII foi, simplemente, declarar que a [[Coroa de Inglaterra]] era «a única cabeza suprema na terra da Igrexa de Inglaterra, chamada ''Ecclesia Anglicana''», e que o [[Bispo de Roma]] non tiña ningunha «maior xurisdicción en Inglaterra que calquera outro bispo estranxeiro». O desenvolvemento posterior dos [[Trinta e nove artigos de relixión]] e a promulgación dos [[Estatutos de Uniformidade]] (''Acts of Uniformity'') culminaron no [[Acordo Relixioso Isabelino]], que deu lugar a unha Igrexa que era á vez [[Catolicismo|Católica]] e [[Reforma en Inglaterra|Reformada]] co monarca Inglés (logo Británico) como o seu [[Gobernador supremo]].

A '''Reforma inglesa''' foi iniciada azarosamente para conseguir os obxectivos dinásticos de EnriqueHenrique VIII quen, na súa procura dunha [[consorte]] que lle dese un herdeiro masculino, atopou conveniente substituir a primacía dun [[Papa]] con obxectivos políticos propios, pola supremacía da Coroa inglesa. Unha lectura minuciosa da súa lexislación inicial, limitada a cuestións de supremacía temporal e espiritual (nada de Reformas protestantes), suxire claramente que non era intención de Enrique fundar unha nova igrexa. El estaba bastante ben informado sobre a historia da Igrexa Cristiá como para saber que os privilexios eclesiásticos que el pretendía agora xa foran exercidos por outros monarcas sobre a Igrexa nos seus respectivos dominios desde a época de [[Constantino I o Grande]].

A Comuñón Anglicana conserva a [[sucesión apostólica]], tamén coñecida como [[episcopado histórico]], elemento fundamental de catolicidade. Houbo unha polémica entre anglicanos e católicos romanos a partir de tempos do Papa [[León XIII]], quen -na Bula ''Apostolicae Curae'' de [[1896]], no medio da súa política antimodernista, e presionado polos xerarcas do catolicismo romano inglés-, decidiu descoñecer a validez das ordes sagradas conferidas co rito anglicano.