Giorgio Agamben: Diferenzas entre revisións

{{Enuso}}

 

== Biografía ==

Retoma a distinción aristotélica entre ''zoe'' e ''bios'', conceptos descritivos da vida espida de atributos e vida digna, advirte como na sociedade contemporánea, onde abundan os grupos humanos baixo mínimos (emigrantes, refuxiados, deportados, etcétera) redescúbrese o [[homo sacer]], a vida espida, a realidade biolóxica desprovista de toda condición cívica... Unha proxeción da biopolítica enunciada por Foucault, como forma degradada da democracia política e expresión do poder sobre un conxunto social no tanto de ciudadáns como de seres vivos.

A crítica e o pesimismo de Agamben chegan a establecer unha liña de continuidade entre as formas políticas dictatoriais como o [[nazismo]] e o [[fascismo]] cos modelos democráticos occidentais dos nosos días, onde os dispositivos de poder, nos que mete aos medios de comunicación, absorben, modelan e xestionan a [[soberanía]]. O denominador común, antes e agora, é a capacidade de reducir a condición humana a vida núa e impoñer estados de excepción, esto é, atribuir ou desatribuir a condición cívica, gradualizala e redefinirla, con casos límite como o dos prisioneiros da base norteamericana de [[Guantánamo]], sinala Agamben. As formas totalitarias que se esconden baixo a pel da democracia coñecen modalidades onde o Estado de dereito prescinde do dereito e xustifica os estados de excepción como mecanismos de defensa da democracia. É o que Agamben, que pon como exemplo a política presidencial de [[George Bush]], denomina “guerra civil legal”.

Non obstante, o ser humano distínguese na súa capacidade de comunicar como a de imaxinar, que é a verdadeira fonte e radica a posibilidade de facer fronte á indixencia política, recuperar a vida digna e os atributos cívicos.

 

Nesta obra fala do problema das circunstancias históricas (materiais, técnicas, burocráticas, xurídicas...) nas que tivo lugar o [[exterminio dos xudeos]] pode considerarse hoxe suficientemente aclarado, grazas as investigacións, cada vez mellores a máis amplas, que se dan cita neste ámbito. Pero a situación é moi distinta polo que fai o ó significado ético e político do exterminio e ata a propia compresión humana do sucedido; é dicir, no último caso un verdadeiro intento de comoprensión global, senón que carecemos incluso de algo que nos permita acercarnos ó sentido e ás razóns do comportamento dos verdugos e das súas vítimas, cuxas palabras no seguen parecendo, un misterio. Entre o querer comprender demasiado apurado de aqueles que dispoñen de explicacións para todo e a negativa a comprender dos sacralizadores a calquera precio, esta obra opta por un terceiro camiño; trata de escoitar as voces dos testigos, como a laguna do intestimoniable, a presenza sen rostro que todo testimonio contén necesariamente, a de aqueles que tocaron fondo, os musulmáns.

 

Así Auschwitz, xa no só se presenta como o campo da morte senón como o lugar dun experimento aínda impensado no que as características entre o humano e o inhumano se difuminan. Sometida a proba de Auschwitz, a enteira reflexión moral do noso tempo mostra a súa completa insuficiencia, e o que entre a súas ruínas aparece o perfil incerto dunha nova terra ética: a do testimonio. Remata a obra cunha cita de [[Bronislaw Goscinski]] onde aparecen unha serie de preguntas que falan dos musulmáns, onde se presentan como persoas sen dereitos e considerados cans vagabundos cuxa única salvación é o crematorio.

 

 

'''Agamben''' non abandona a reflexión lingüística como unha maneira de construir unha ontoloxía do presente. ''Infanzia e storia'' articula unha teoría da historia e da experiencia de base benjaminiana (Agamben é director, a partir de 1979, da edición italiana das obras completas de Benjamin), con profundos lazos coa teoría lingüística que lle é contemporánea ([[Emile Benveniste]], sobre todo). ''Infancia e historia'' é un “ensaio sobre a destrucción da experiencia”.

En segundo termo, existe un paradoxo xurídica que pode deixar ó suxeito dentro e fóra da lei ó mesmo tempo. Fóra da lei, deixa de ser un suxeito xurídico e transfórmase nunha mera existencia, unha “nuda vida”, tal e como os campos (de concentración e de exterminio) o demostran. Alí onde houbo existencia política habería agora nuda vida, que non sería senón a traducción moderna do homo sacer

 

*''L'uomo senza contenuto'', 1970. O home sen contido

*''Stanze. La parola e il fantasma nella cultura occidentale'', 1979 Estancias

==Véxase tamén==

===Bibliografía===

 

 

[[cs:Giorgio Agamben]]