Jean-François Lyotard: Diferenzas entre revisións

'''Lyotard''' naceu en [[Versalles]]. Casou en maio de 1948. Estudou na escola primaria “lycées“Lycées Buffon” de [[Paris]], e despois da súa graduación, en 1950, marchou a Constantine (no este de [[Alxeria]] ocupado por Francia) para traballar como profesor de [[filosofía]]. En 1954 fíxose membro de Socialisme[[Socialismo ou Barbariebarbarie]], organización francesa política formada en 1948 polaante a insuficiencia doda análise trotskista para explica-lasexplicar as novas formas de dominación na [[Unión Soviética]]. Os seus escritos deste período preocúpanse sobre todo pola [[política]] de extrema esquerda, enfocándose na situación arxeliana da que foi testemuñotestemuña cos seus propios ollos mentres ensinaba filosofía en Constantine.

Comezou a dar clase na [[universidade de París VIII]] ([[Vicennes]]) dende a década dos setenta ata que chegou a profesor Eméritoemérito no 1987. Tamén foi director fundador e membro do concilio do [[Colexio Internacional de Filosofía]], en París. Antes da súa morte pasaba o seu tempo entre París e [[Atlanta]], onde esinaba Francés e Filosofía na universidade de Emory.

En 1998, morre de improviso dun caso de leucemia que avanzara rapidamente mentres se preparaba para una conferencia sobre o [[postmodernismo]] e a Teoría dos Mediosmedios de comunicación. Foi enterrado no cemiterio Le Père Lachaise, en París.

Nas sociedades premodernas, a función de proporcionar unha certa cohesion e unidade imaxinaria á sociedade, era obra de discursos de natureza mítica (lendas) e relixiosa (narracions relixiosas). A partires da modernidade, a función [[lexitimación|lexitimadora]] corresponderalle a unha determinada idea de [[razón]] unitaria e totalizadora. Porén, nas sociedades postmodernas producese un tipo de transformacionstransformacións que fan que esta idea de razón xa non poida ser mantida por máis tempo.

Os postmodernos pertencen á xeración da desilusión con respecto ósaos grandes mitos da modernidade. A aportación do pensamento postmoderno reside máis ben nas súas críticas que nas elaboracións propias. Móstrase unha certa pérdidaperda de confianza na razón e no discurso conceptualizador, así como desilusión entorno óao esaxerado optimismo [[Ilustración|ilustrado]], racionalista; propoñen unha nova humildade que adquire a forma de "pensamiento débil" ou "canso", "deconstrucción", "xogos lingüísticos" ou refutamento de calquera tipo de [[metanarrativa]]. Como alternativa á [[globalización]] propoñen a [[diferenza]] ou a [[discontinuidade]].

Tamén este grupo promoveu un abandono da [[metafísica]], centrándose na postmetafísica. Para eles, unha vez sexa constatada a inutilidade e absurdidade do esforzo filosófico, non queda outra opción que deixar esa vía morta. As "grandes descripciónsdescricións" da realidade non son verdaderamente explicativas nin iluminan a existencia, senon todo o contrario. Consideran que é preciso darse conta de que a temática filosófica non pode entenderse nin explicarse con éxito e que os seus laberintos conceptuais non teñen saída.

Cabe resaltar dous puntos principais da filosofía de '''Lyotard''', relaccionados, ámbolos dous, coa [[ciencia]]. En primeiro lugar, para Lyotard, a ciencia non ten autoridade para dicirnos o que se debe facer, posto que os criterios científicos deixaron de ter a validez suficiente para lexitimar a propia ciencia, co que deixa de contribuír ao desenvolvemento humano. O segundo punto podería resumirse coa frase "coñecemento é poder". A investigación científica xamais é inocente e pura, senon que sempre está estreitamente ligada á vontade de dominio e aos medios materiais. O máis poderoso sempre ten a razón.

En canto á sua mentalidade política, é preciso dicir que foi [[marxismo|marxista]] ata os 50 anos, momento no cal comezou a criticar o totalitarismo promovido por esta ideoloxía.

*''O inhumaninhumán'' (1988)