Pedro Calderón de la Barca: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Profundización nos valores ideolóxicos da obra de Calderón; reescritura do capítulo dos personaxes para introducir unha perspectiva de xénero |
|||
Liña 27:
No seu segundo rexistro, o dramaturgo inventa, máis aló do repertorio cabaleiresco, unha forma poético-simbólica descoñecida antes del e que configura un teatro esencialmente lírico, cuxos personaxes se elevan cara ao simbólico e o espiritual. Escribe entón fundamentalmente dramas filosóficos ou teolóxicos, autos sacramentais e comedias mitolóxicas ou palatinas.
Calderón destaca sobre todo como creador deses personaxes barrocos, intimamente desequilibrados por unha paixón tráxica, que aparecen en "El príncipe constante", "La devoción de la cruz" ou "El mágico prodigioso",
Neste segundo rexistro, leva á súa perfección o chamado [[auto sacramental]], peza alegórica nun acto de tema eucarístico destinada a representarse o día do [[Corpus Christi|Corpus]]. Por mencionar só algúns, citaremos [http://www.cervantesvirtual.com/FichaObra.html?Ref=4887 ''El gran teatro del mundo''] ou ''La cena del rey Baltasar''. Nesta última, permea un profundo [[antisemitismo]] con verdadeiras incitacións á violencia racista e relixiosa. Así é tamén o caso en ''El santo rey don Fernando'', ''No hay instante sin milagro'' ou ''El socorro general''. Por exemplo, ''[https://www.cervantesvirtual.com/obra-visor/el-cordero-de-isaias--0/html/ff2914e4-82b1-11df-acc7-002185ce6064_2.html El cordero de Isaías]'' é na realidade unha escenificación dos estereotipos mais ferintes e comúns sobre os xudeus num contexto social e político marcado pola ortodoxia
== O teatro cómico de Calderón ==
Liña 59 ⟶ 36:
== Os personaxes de Calderón ==
O teatro de Caldrón presenta unha grande concentración no heroe central da obra, o que conleva unha maior dose de subxetivismo. Os heroes de Calderón son heroes razonadores, pensantes e monologadores a manexar conceptos, abstracións e todos os elementos ideolóxicos da época recollidos nunha abafante sofisticación estilística e habilísimo manexo escenográfico. A dramática calderoniana é un extraordinario exemplo de literatura ao servizo dunha ideoloxía<ref>{{Cita libro|título=Historia social de la literatura española en lengua castellana|apelidos=Blanco Aguinaga|nome=Carlos|editorial=Castalia|ano=1978|ISBN=84-7039-297-2|apelidos2=Rodríguez Puértolas|nome2=Julio|apelidos3=Zavala|nome3=Iris M.}}</ref>, destacando o estoicismo filosófico cristianizado, o neoescolasticismo e o contrarreformismo tridentino máis consciente. Son básicos os característicos conceptos sobre o desengano e a inutilidade da vida e do humano, orixinado todo pola crenza no pecado orixinal e no libre albedrío. É entre estes dous extremos polarizadores que os conflitivos personaxes de Calderón se moven, xunto coa aceptación dos valores dunha sociedade ríxidamente xerarquizada en castes. As obras dedicadas ao tema dos ciúmes e a limpeza sanguenta da honra elevan ao seu autor ás cimas da exaltación casticista e patriarcal. Os maridos calderonianos son seres complexos, atormentados e conflitivos, suxeitos á rixidez da honra e da opinión social, da que son perfectamente conscientes, como acontece en ''El pintor de su deshonra'' ou ''El médico de su honra,'' onde a esposa é totalmente inocente, a pesar de ter todas as aparencias na súa contra. Na realidade, a casuística adquire aquí categoría estrutural, como en ''A secreto agravio, secreta venganza:'' personaxes neuróticos capaces de razoar e argumentar sobre o labirinto no que foron colocados polo casticismo, mais incapaces de escapar da opresiva rede ideolóxica expresada no código de honra e do autoritarismo patriarcal da institución matrimonial. Personaxes incapaces, en fin, de deixar de considerar a muller como obxecto de posesión persoal.
== A dramaturxia calderoniana ==
|