Gasoduto Trans-Mediterráneo: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
mSen resumo de edición |
mSen resumo de edición |
||
Liña 57:
== Historia ==
O gasoduto de Alxeria a Italia foi proposto na década de 1960. En 1969 realizouse un estudo preliminar de viabilidade e o primeiro levantamento de rutas en 1970. En 1974–75 realizáronse probas técnicas de colocación de tubaxes no [[mar Mediterráneo]]. En 1977 asináronse acordos de subministración e tránsito.<ref name="hayes">{{Cita publicación periódica|url=http://bakerinstitute.org/research/algerian-gas-to-europe-the-transmed-pipeline-and-early-spanish-gas-import-projects/|serie=Geopolitics of Natural Gas Study|páxinas=9–11|data=May 2004|apelidos=Mark H. Hayes, Research Fellow, Program on Energy and Sustainable Development|título=|revista=Baker Institute|title=ALGERIAN GAS TO EUROPE: THE TRANSMED PIPELINE AND EARLY SPANISH GAS IMPORT PROJECTS}}</ref>
A primeira fase do gasoduto foi construída en 1978-1983 e a segunda fase en 1991-1994. A capacidade do gasoduto duplicouse en 1994. En 2000, o gasoduto recibiu o nome de Enrico Mattei.
No outono de 1997, un atentado cortou o gasoduto en Alxeria durante cinco días.<ref name="hayes">{{Cita publicación periódica|url=http://bakerinstitute.org/research/algerian-gas-to-europe-the-transmed-pipeline-and-early-spanish-gas-import-projects/|serie=Geopolitics of Natural Gas Study|páxinas=9–11|data=May 2004|apelidos=Mark H. Hayes, Research Fellow, Program on Energy and Sustainable Development|título=|revista=Baker Institute|title=ALGERIAN GAS TO EUROPE: THE TRANSMED PIPELINE AND EARLY SPANISH GAS IMPORT PROJECTS}}</ref> O gasoduto foi catalogado baixo a Critical Foreign Dependencies Initiative dos Estados Unidos nun cable diplomático filtrado a [[WikiLeaks]].<ref>{{Cita web|url=http://213.251.145.96/cable/2009/02/09STATE15113.html|data=2009-02-18|título=Wikileaks}}</ref>
O 28 de febreiro de 2010, un novo tramo de 549km completouse en Bir El Ater, [[Vilaia de Tebessa|provincia de Tebessa]], o que se esperaba que aumentase a capacidade de transporte en 7000 millóns de metros cúbicos anuais.
Liña 69:
== Descrición técnica ==
O tramo alxerino consta dunha estación de compresión e dúas liñas de 1'22m de diámetro. O tramo tunisiano consta de tres estacións de compresión e dúas liñas de 1'22m de diámetro.<ref name="hayes">{{Cita publicación periódica|url=http://bakerinstitute.org/research/algerian-gas-to-europe-the-transmed-pipeline-and-early-spanish-gas-import-projects/|serie=Geopolitics of Natural Gas Study|páxinas=9–11|data=May 2004|apelidos=Mark H. Hayes, Research Fellow, Program on Energy and Sustainable Development|título=|revista=Baker Institute|title=ALGERIAN GAS TO EUROPE: THE TRANSMED PIPELINE AND EARLY SPANISH GAS IMPORT PROJECTS}}</ref> En 2007, SCOGAT (''Société pour la Construction du Gazoduc Transtunisien'') adxudicou ao contratista italiano Saipem un contrato para dúas novas estacións de compresión de gas e a mellora das estacións de compresión existentes, permitindo aumentar a capacidade do tramo tunisiano en 6,5 bcm. As regalías polo transporte de gas que recibe Túnez son 5,25 — 6,75 do valor porcentual do gas transportado. A sección ''offshore'' a través da Canle de Sicilia consta de tres liñas cun diámetro de {{Convert|20|in|mm|-1}} e dúas liñas cun diámetro de {{Convert|26|in|mm|-1}}. En Italia, o diámetro de dúas liñas varía entre 1'07m e 1'22m.
A capacidade actual do gasoduto é de 30,2 millóns de metros cúbicos (bcm) de gas natural ao ano. Hai plans para ampliar a capacidade ata 33,5 bcm para 2012.
| |||