Serialismo integral: Diferenzas entre revisións

A xeración máis nova dos compositores [[Europa|europeos]] xurdida trala [[II Guerra Mundial]], rodeada de privacións materiais e dun gran illamento cultural, experimentou unha forte reacción contra a súa herdanza cultural, xa que para eles a tradición da música occidental parecía intrínsecamente vencellada aos fracasos políticos e sociais do pasado. Pensaban que se ía xurdir un mundo novo e mellor, tamén era necesario crear un novo tipo de música totalmente distinta a calquera outra que existira ata o momento. O [[Neoclasicismo (música)|neoclasicismo]], a corrente dominante na música europea durante un cuarto de século, foi visto con certa sospeita e aversión pola meirande parte dos compositores máis novos, que o vían como unha tentativa de reconciliar as revolucións técnicas postonais e os fundamentos estéticos da época anterior, polo que era necesario levar a cabo unha ruptura total coas nocións musicais anteriores. Crian que os primeiros compositores do século XX fallaran á hora de levar a cabo unha revolución musical que comportase unha era radicalmente nova, en palabras de [[Pierre Boulez]]:{{Cita|En 1945-1946 nada estaba preparado e todo quedaba por facer: foi todo un privilexio o poder levar a cabo certos descubrimentos e atoparnos a nós mesmossen ningún punto de referencia, o cal tivo as súas dificultades, mais tamén as súas vantaxes''.<ref>''Orientations'', ed Jean-Jacques Nattiez</ref>}}

 

 

Segundo o punto de vista de Boulez, era necesario realizar un tratamento consciente de tódolos elementos da música, e non só dos melódicos, senón tamén dos rítmicos, dinámicos, texturais e formais, de acordo cuns procedementos estritamente seriais e que non tiveran nada que ver con ningún presuposto musical anterior. [[Claude Debussy|Debussy]] e [[Anton Webern|Webern]] xa mostraran o camiño ao tratar os sons musicais "obxectivamente", isto é, segundo os seus propios termos e non como elementos determinados por un conxunto de relacións preestablecidas. Boulez alabou a Webern dun xeito especial por ter conseguido dar comezo a un novo dominio musical:{{Cita|''El foi o único... que tivo consiencia dunha nova dimensión do son, da desaparición da oposición entre o horizontal e o vertical (por exemplo, entre a tradicional distinción existente entre a harmonía e a melodía) polo que o único que viu nas series foi un xeito de proporcionar unha estrutura ao espazo sonoro''.<ref>''Relevés d'apprenti'', ed. Paul Thévenin (París, 1966)</ref>}} Tamén o [[Alemaña|alemán]] [[Karlheinz Stockhausen|Stockhausen]] alabou a Webern, véndoo como un dos precursores da nova música, acerca do cal escribiu:{{Cita|''O principio Schönbergiano da serie temática rompeu... O esencial deixou de ser un único Gestalt (un tema ou motivo) escollido polo compositor. Agora todo se basea nunha secuencia de proporcións melódicas, de duracións e de sonoridades''.<ref>''"Weberns Konzert für 9 Instrumente, Op 24", Texte'' (Colonia, 1963)</ref>}}