Conflito árabe-israelí: Diferenzas entre revisións

Naquel tempo, gran parte do Oriente Medio estaba baixo control do [[Reino Unido]], que tiña intereses no [[Golfo Pérsico]] e bases aéreas en [[Iraq]]. Dos Estados limítrofes con [[Mandato británico de Palestina|Palestina]], [[Líbano]] e [[Siria]] foran liberados do [[Mandato francés de Siria|Mandato francés]] en 1943 e 1946 respectivamente. [[Exipto]] mantiña relacións importantes cos británicos debido ao tratado de 1936, cuxo elemento máis importante era a zona da [[Canal de Suez]]. [[Transxordania]] independizaríase en 1946, pero seguiu estreitamente vinculada a Gran Bretaña. Nun momento que se ía a demostrar histórico para os árabes palestinos, estes carecían das necesarias estruturas políticas e de liderado, incapaces de copiar a ben organizada estrutura política dos xudeus coa Axencia Xudía. A represión británica da [[Revolta árabe de Palestina de 1936-1939|revolta de 1936-1939]] causara a morte, o encarceramento ou o exilio da maior parte dos líderes árabes palestinos, a incautación de importantes cantidades de armas e unha sensación xeral de hastío bélico entre a poboación civil.<ref>{{Cita libro|apelidos=Pappé|nome=Ilan|ligazónautor=Ilan Pappé|título=La limpieza étnica de Palestina|url=https://books.google.es/books?id=LRNpTOJN-UcC&printsec=frontcover&dq=la+limpieza+etnica+de+palestina&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwiLiLn0uYrmAhXc8OAKHTejDPgQ6AEIKDAA#v=onepage&q&f=false|dataacceso=17 de xaneiro de 2021|ano=2008|editorial=Crítica|isbn=978-84-8432-973-2|editor=|ubicación=|página=|idioma=|capítulo=}}</ref> En opinión dalgúns autores, o mundo árabe en xeral, e o árabe palestino en particular, atopábanse nunha condición de desvantaxe para resistir ao desafío sionista que se aveciñaba.<ref>Kirk, G. (1954):''The Middle East 1945-1950''. Oxford. Citado por Fraser (2004), p. 24.</ref><ref>Mattar, P. (1988): ''The Mufti of Jerusalem''. Nueva York. Citado por Fraser (2004), p. 24.</ref><ref>Rogan and Shlaim (2001). Citado por Fraser (2004), p. 24.</ref> En opinión doutros historiadores, como [[Joan B. Culla]],<ref>O historiador catalán Joan B. Culla refírese en diversas ocasións á "tenaz falta de realismo", p. 126, e ao "maximalismo" da dirixencia árabe en todas as negociacións sobre o futuro de Palestina. Véxase en particular, os capítulos 3 e 4 de ''La tiera máis disputada'', op. cit., que á súa vez recolle opinións doutros historiadores.</ref> o maximalismo da posición árabe impediu aproveitar as oportunidades de que dispuxeron nos distintos procesos negociadores, priorizando a expulsión dos xudeus e os intereses propios dos novos Estados árabes veciños da zona (incluso a posibilidade de anexionarse a parte árabe de Palestina<ref>O rei Abdullah de Xordania negociaba en segredo coa Axencia Xudía e "mostraba a súa boa disposición cara a unha repartición de Palestina... sempre que a parte árabe do país pase a engrosar o seu escuálido reino". Culla, p. 156.</ref>), por encima dos intereses da poboación árabe palestina e do dereito recoñecido a estes para dispoñer do seu propio Estado.<ref>Tras a guerra de 1948, Exipto e Xordania anexionáronse Gaza e Cisxordania, en lugar de favorecer que se crease un Estado árabe palestino nos devanditos territorios.</ref>