Como lingua auxiliar internacional que é, a facilidade de aprendizaxe e o ter un vocabulario reconocible foi un principio craveclave na creación do Occidental. A revista Cosmoglotta a miúdo presentaba cartas de novos e antigos usuarios doutros idiomas internacionais (principalmente esperanto e ido) que daban fe da sinxeleza do idioma:<ref>{{Cite web|url=http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno-plus?aid=e0g&datum=1937&page=23&size=45|title=Cosmoglotta A, 1937, p. 23}}</ref> cartas de novos usuarios para demostrar o seu rápido dominio do idioma,<ref>{{Cite web|url=http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno-plus?aid=e0m&datum=1938&size=45&page=69|title=Cosmoglotta B, 1938, p. 80}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno-plus?aid=e0m&datum=1936&page=38&size=45|title=Cosmoglotta B, 1936, p.38}}</ref><ref>{{Cite web|url=http://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno-plus?aid=e0g&datum=1927&size=58&page=115|title=Cosmoglotta A, 1927, p.107}}</ref> e certificacións de usuarios experimentados de idiomas auxiliares para compartir as súas experiencias. Debido a que moitos usuarios do idioma atopárano despois de aprender o esperanto por primeira vez, é difícil atopar datos sobre a capacidade de aprendizaxe do idioma para quen non teñen experiencia noutros idiomas auxiliares internacionais. Con todo, un experimento para determinar o tempo de aprendizaxe levou a cabo nos anos 1956 a 1957 nunha escola secundaria católica suíza ( gymnasium) en Disentis sobre o tempo necesario para aprendelo. O experimento mostrou que os estudantes que participaron no estudo, que tiñan experiencia previa con francés, latín e grego, dominaron o interlingue tanto escrito como falado despois de 30 horas de estudo.
