Piazza dei Miracoli

A Piazza dei Miracoli (Modelo:IPA-it; galego: Praza dos Milagres), coñecida oficialmente como Piazza del Duomo ( Praza da Catedral), é unha área amurallada de 8,87 hectáreas situada en Pisa, Toscana, Italia, recoñecido como un importante centro da arte medieval europea e un dos mellores complexos arquitectónicos do mundo. Considerada sagrada pola Igrexa católica, a súa propietaria, a praza está dominada por catro grandes edificios relixiosos: a Catedral de Pisa, o Baptisterio de Pisa, o Campanile e o Camposanto Monumentale (Cemiterio monumental). Parcialmente pavimentada e parcialmente a herba, a Piazza dei Miracoli é tamén o lugar do "Ospedale Nuovo di Santo Spirito" ("Novo Hospital do Espírito Santo"), que alberga o Museo Sinopias (italiano: Museo delle Sinopie) e o Museo da Catedral (italiano: Museo dell'Opera del Duomo ).

Piazza dei Miracoli
O Baptisterio en primeiro plano, o Duomo no centro e o Campanile no fondo á dereita
Piazza dei Miracoli Localización
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Italia
Localización	Pisa, Toscana, Italia
Tipo	Cultural
Criterios	I, II, IV, VI
Inscrición	1987 (11ª sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	395

O nome "Piazza dei Miracoli" acuñouno o escritor e poeta italiano Gabriele d'Annunzio que, na súa novela "Forse che sì forse che non" (1910), describiu a praza como prato dei Miracoli, ou "prado dos milagres". Á praza ás veces chámaselle Campo dei Miracoli ("Campo dos Milagres"). En 1987, toda a praza declarouse Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.

Catedral

Véxase tamén: Catedral de Pisa.

Fachada da catedral de Pisa

O corazón da praza do Duomo é o "Duomo", a catedral medieval da Arquidiocese de Pisa, dedicada a Santa Maria Assunta (St. María da Asunción). A catedral ten dous corredores a cada lado da nave. O cruceiro consta de tres naves. A igrexa tamén se coñece como "Primatial", sendo o arcebispo de Pisa un Primado desde 1092.

A súa construción comezou en 1064 polo arquitecto Buscheto. Estableceu o modelo para o distintivo estilo arquitectónico pisano. Os mosaicos do interior, así como os arcos apuntados, mostran unha forte influencia bizantina.

A fachada, de pedra mármore gris e branca con discos de mármore de cores, construíuna un mestre chamado Rainaldo, como indica unha inscrición encima da porta do medio: Rainaldus prudens operator.

As enormes portas principais de bronce fixéronse nos talleres de Giambologna, substituíndo as portas orixinais destruídas nun incendio en 1595. A porta central orixinal era de bronce, feita ao redor de 1180 por Bonanno Pisano, mentres que as outras dous eran probablemente de madeira. Non obstante, os devotos nunca empregaron as portas da fachada para entrar, senón que entran pola Porta de San Ranieri (Porta de San Ranieri), fronte á Torre Inclinada, construída cara a 1180 por Bonanno Pisano .

Catedral de Pisa coa torre inclinada de Pisa

Sobre as portas hai catro filas de galerías abertas con, na parte superior, estatuas de "Madonna co Neno" e, nas esquinas, os "Catro evanxelistas".

Na fachada tamén se atopa a tumba de Buscheto (no lado esquerdo) e unha inscrición sobre a fundación da catedral e a batalla vitoriosa contra os sarracenos.

No extremo leste do exterior, enriba dunha columna que se eleva desde o gablete, hai unha réplica moderna do Grifón de Pisa, a máis grande escultura islámica de metal coñecida, o orixinal colocounse alí probablemente no século XI ou XII, e agora atópase no Museo da Catedral.

O interior está revestido de mármore branco e negro e ten un teito dourado e unha cúpula con frescos. Redecorouse en gran parte tras un incendio en 1595, que destruíu a maioría das obras de arte renacentistas.

O impresionante mosaico de "Cristo en Maxestade", na ábsida, flanqueado pola "Virxe Santísima e San Xoán Evanxelista", sobreviviu ao incendio. Evoca os mosaicos na igrexa de Monreale, Sicilia. Aínda que se di que o mosaico fixoó Cimabue, o artista fixo só a cabeza de San Xoán en 1302, a súa última obra, xa que morreu en Pisa o mesmo ano. A cúpula, na intersección da nave e transepto, decorouna Riminaldi mostrando a asunción da Santísima Virxe.

Interior da catedral de Pisa e a lámpada de Galileo

Crese que Galileo formulou a súa teoría sobre o movemento dun péndulo vendo o balanceo da lámpada de incenso (non a actual) colgada do teito da nave. Esa lámpada, máis pequena e máis sinxela que a actual, consérvase agora no Camposanto, na capela da Aulla.

As columnas corintias de granito entre a nave e o corredor procedían orixinariamente da mesquita de Palermo capturada polos pisanos en 1063.

O teito da nave substituíuse despois do incendio de 1595. O actual teito decorado en ouro leva o escudo dos Medici.

O púlpito minuciosamente tallado (1302–1310), que tamén sobreviviu ao lume, elaborouno Giovanni Pisano, unha obra mestra da escultura medieval. Tras ser empaquetado durante a redecoración, non foi redescuberto e restaurado ata 1926. O púlpito está sostido por columnas lisas (dúas das cales están montadas en esculturas de león) por un lado e por cariátides e un telamón polo outro: estes últimos representan a San Miguel, os evanxelistas, as catro virtudes cardinais que flanquean a Igrexa e unha ousada e naturalista representación dun Hércules espido. Un pedestal central coas artes liberais soporta as catro virtudes teolóxicas.

Púlpito

O púlpito actual é unha reconstrución do orixinal. Non se atopa na súa posición orixinal, que estaba máis preto do altar maior, e as columnas e paneis non son orixinais. Perdéronse as escaleiras orixinais (quizais de mármore).

A parte superior ten nove paneis narrativos que mostran escenas do Novo Testamento, talladas en mármore branco con efecto claroscuro e separadas por figuras de profetas: a Anunciación, a MaTANZA dos inocentes, a Natividade, Adoración dos Reis Magos, a Fuxida a Exipto, a Crucifixión e dous paneis do Xuízo Final.

A igrexa tamén contén os ósos de San Ranieri, o patrón de Pisa e a tumba do emperador do Sacro Imperio Romano, Henrique VII, esculpida por Tino da Camaino en 1315. Esa tumba, orixinariamente no ábside xusto detrás do altar maior, desmontouse e trasladouse moitas veces ao longo dos séculos por motivos políticos. Mentres o sarcófago aínda está na Catedral, algunhas das estatuas colocáronse no Camposanto ou na parte superior da fachada da igrexa. As estatuas orixinais atópanse agora no Museo da Ópera do Duomo.

O papa Gregorio VIII tamén foi enterrado na catedral. O incendio de 1595 destruíu a súa tumba.

A Catedral ten un papel destacado na determinación do comezo do Aninovo Pisano. Entre o século X e 1749, cando se reformou o calendario toscano, Pisa utilizou o seu propio calendario, no que o primeiro día do ano era o 25 de marzo, o día da festa da Anunciación de María]. Os anos contáronse de tal xeito que o Aninovo Pisano comeza 9 meses antes do ordinario. O momento exacto vén determinado por un raio de sol que, por unha ventá do lado esquerdo, cae sobre un mármore en forma de ovo, xusto por riba do púlpito de Giovanni Pisano; isto ocorre ao mediodía.

Algunhas reliquias traídas de volta durante as cruzadas tamén se poden atopar na Catedral: supostos restos de tres Santos (Abibo, Gamaliel e Nicodemus), e un vaso que se di que é un dos das Vodas de Caná.

O edificio, como varios en Pisa, inclinouse lixeiramente desde a súa construción, aínda que non tanto como a próxima Torre inclinada de Pisa.

• 
  Luneta sobre a porta central da catedral, representando a Beata María de Giuseppe Modena da Lucca
• 
  Ábsida con mosaico
• 
  Teito do arqueta
• 
  Altar de St. Rainerius
• 
  Vista interior da parte central
• 
  Columnas de mármore
• 
  O complexo, co Grifón de Pisa no alto do ábside nunha columna
• 
  Perspectiva aérea da Piazza del Duomo
• 
  Torre de Pisa coa catedral e o baptisterio pola noite
• 
  Detalles no estilo da arquitectura románica
• 
  Estatua de mármore branco
• 
  Diante do altar
• 
  Madonna co neno
• 
  Vista interior

Vista panorámica

Baptisterio

Véxase tamén: Baptisterio de Pisa.

O baptisterio de Pisa

O Baptisterio, dedicado a San Xoán Bautista, está fronte ao extremo oeste do Duomo. A construción románica redonda comezou a mediados do século XII: 1153 Mense August fundata fuit haec ("No mes de agosto de 1153 instalouse aquí ..."). Construído ao estilo románico por un arquitecto coñecido como Diotisalvi, que traballou tamén na igrexa do Santo Sepulcro na cidade. O seu nome aparece mencionado nun piar dentro, como "Diotosalvi magister". con todo, a construción non rematou ata o século XIV, cando a loggia, o piso superior e a cúpula foron engadidos ao estilo gótico por Nicola Pisano e Giovanni Pisano.

É o baptisterio máis grande de Italia, cunha circunferencia de 107,25 m. Tendo en conta a estatua de San Xoán Bautista (atribuída a Turino di Sano) na cima da cúpula, é incluso uns centímetros máis alto que a torre inclinada.

O portal, orientado á fachada da catedral, está flanqueado por dúas columnas clásicas, mentres que as xambas interiores están executadas ao estilo [[bizantino]. O lintel divídese en dous niveis, o inferior representa varios episodios da vida de San Xoán Bautista e o superior mostra a Cristo entre a Virxe e San Xoán Bautista, flanqueado por anxos e evanxelistas.

A inmensidade do interior é abrumadora, pero é sorprendentemente sinxela e carece de decoración. Tamén ten unha acústica notable.

A pía bautismal octogonal no centro data de 1246 e fixoa por Guido Bigarelli da Como. A escultura de bronce de San Xoán Bautista no centro da pía é unha obra notable de Italo Griselli.

O púlpito esculpíuse entre 1255-1260 por Nicola Pisano, pai de Giovanni Pisano, o artista que fixo o púlpito no Duomo. As escenas do púlpito, e especialmente a forma clásica do Hércules espido, mostran no mellor dos casos as habilidades de Nicola Pisano como o precursor máis importante da escultura renacentista italiana restablecendo representacións antigas. Polo tanto, os estudos sobre o Renacemento italiano adoitan comezar no ano 1260, ano no que Nicola Pisano datou este púlpito.

• 
  Cúpula do baptisterio
• 
  Interior do baptisterio
• 
  Pía Baptisterio de Guido Bigarelli da Como
• 
  Púlpito de Nicola Pisano
• 
  Vidreira
• 
  Piso do baptisterio

Notas

Referencias

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial
• Galería de fotos
• Field of Miracles
• Interactive High resolution 360° Panoramic Photo of Piazza dei Miracoli Virtual Tour by Hans von Weissenfluh
• Piazza dei Miracoli digital media archive (creative commons-licensed photos, laser scans, panoramas), data from a University of Ferrara/CyArk research partnership.