Carmín: Diferenzas entre revisións

Jean Hellot, na súa obra ''A arte da tinguidura de lás e de teas de lá'', publicada en [[1750]], relata que a produción francesa de quermes fora eclipsada pola tintura "escarlata de Holanda", de cor "vermella lume", que se elaboraba con cochinilla americana, e que a única tintura vermella de quermes que seguía en uso era unha escarlata «de cor de sangue de boi» que se fabricaba en [[Venecia]]. O mesmo Hellot, necesitando algo de granagra de quermes para realizar experimentos de tintura, só fora capaz de conseguila na rexión francesa de [[Languedoc]], onde os comerciantes parisinos facíana traer unicamente «para o uso da Medicina».<ref>{{cita libro|apelidos=Hellot|nome=Jean|título=L' Art de la teinture des laines et des étoffes de laine, en grand et petit teint|ano=1750|edición=París|url=http://books.google.com.ar/books?id=yxS_4Ih2L_UC&pg=PA244#v=onepage&q&f=false|dataacceso=28 de abril de 2020|páxinas=244 e ss.|idioma=francés|capítulo=XII: De l'Ecarlatte de Graine, ou Ecarlatte de Venise}}</ref>

No [[século XVI]] os españois comezaron a exportar estas cochinillas a [[Europa]], dando lugar a un frutífero comercio entre a [[Nova España]] e a [[metrópole]] que duraría 450 anos.<ref>{{Cita libro|apelidos=Cervantes,|nome=Mayan|título=La grana cochinilla del nopal: patrimonio cultural y propuesta económica|dataacceso=7 de xuño de 2020|ano=2004|editorial=México: CONACULTA-INAH|}}</ref> Á chegada da nova «granagra» tintórea ao [[Vello continente]] comprobouse que a tintura carmín que producía era máis fermoso, permanente e rendíbel que o de quermes,<ref name=Ethnobio /> o cal progresivamente foi deixándose de usar.