Hector Berlioz: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Piquito (conversa | contribucións)
Piquito (conversa | contribucións)
Liña 89:
A ''Symphonie funèbre et triomphale'', que marca o décimo aniversario da Revolución de 1830, foi interpretada ao aire libre baixo a dirección do compositor en xullo de 1840.{{Harvnp|Bloom|2000|p=xvii}} O ano seguinte a Opéra encargoulle a Berlioz a adaptación da ópera de Weber ''[[Der Freischütz]]'' para adaptala aos rígidos requisitos do teatro: escribiu [[recitativo]]s para remprazar o diálogo falado e orquestrou a ''[[Invitación ao Baile (Weber)|Invitación ao Baile]]'' de Weber para prover a música de ballet obrigatoria.{{Harvnp|Bloom|2000|p=xviii}} No mesmo ano completou os arranxos de seis poemas do seu amigo Théophile Gautier, que formaron o ciclo de cancións ''[[Les nuits d'été]]'' (con acompañamento de piano, posteriormente orquestradas).{{Harvnp|Rushton|2001|p=165}} Tamén traballou nun proxecto de ópera, ''La Nonne sanglante'' (A monta sanguenta), con libreto de [[Eugène Scribe]], mais fixo poucos progresos.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=241–242}} En novembro de 1841 comezou a publicar unha serie de dezaséis artigos na ''Revue et gazette musicale'' achegando o seu punto de vista sobre a orquestración; estes foron a base do seu ''Treatise on Instrumentation'', publicado en 1843.{{Harvnp|Cairns|1999|p=235}}{{Harvnp|Holoman|1989|p=282}}
 
Durante a década de 1840 Berlioz pasou a maior parte do seu tempo facendo música fóra de Francia. Loitou por gañar cartos cos seus concertos en París, e ao enterarsedecatarse das altas sumas que os promotores gañaban coas súas representacións noutros países, decidiu tentar dirixir no estranxeiro.{{Harvnp|Cairns|1999|p=259}} Comezou en Bruxelas, dando dous concertos en setembro de 1842. Seguiulle unha extensa xira por Alemaña: en 1842 e 1843 deu concertos en doce cidades alemás. A spa recepción foi entusiasta. O público alemán estaba mellor disposto que o francés para as súas composicións innovadoras, e a súa dirección foi vista como moi impresionante.<ref name=grove/> Durante a xira tivo agradables reunións con Mendelssohn e Schumann en [[Leipzig]], Wagner en [[Dresden]] e [[Giacomo Meyerbeer|Meyerbeer]] en [[Berlín]].{{Harvnp|Holoman|1989|pp=292, 296–297 e 300}}
 
[[Ficheiro:Marie Recio.jpg|miniatura|esquerda|[[Marie Recio]], posteriormente a segunda muller de Berlioz.]]
Liña 99:
{{Cita centrada|Canto máis viaxaba, máis amargo se volvía polas conditions na casa; con todo, aínda que contemplaba a posibilidade de establecerse no estranxeiro – en Dresden, por exemplo, e en Londres – sempre regresaba a París.<ref name=grove/>|}}
 
A principal obra de Berlioz na década foi ''La Damnation de Faust''. Presentouna en París en decembro de 1846, mais representouse para teatros medios vacíosbaleiros, a pesar das excelentes críticas, algunhas de críticos que non adoitaban estar ben dispostos á súa música. O tema altamente romántico non estaba en sintonía cos tempos, e un crítico amable observo que había unha brecha infranqueable entre a concepción da arte do compositor e o público de París.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=363–364}} O fracaso da peza deixou a Berlioz fortemente endebedado; restaurou as súas finanzas o ano seguinte coa primeira de dúas viaxes moi ben remuneradas a [[Rusia]].{{Harvnp|Evans|1957|p=35}} As súas outras viaxes ao estranxeiro o resto da década de 1940 incluíron [[Austria]], [[Hungría]], [[Bohemia]] e [[Alemaña]].{{Harvnp|Bloom|2000|pp=xviii e xix}} Despois destas chegou a primeira das súas cinco visitas a [[Inglaterra]]; durou máis de sete meses (de novembro de 1847 a xullo de 1848). A súa recepción en [[Londres]] foi entusiasta, mais a visita non foi un éxito financeiro debido á mala xestión do seu empresario, o director [[Louis-Antoine Jullien]].{{Harvnp|Evans|1957|p=35}}
 
Pouco despois do regreso de Berlioz a París a mediados de setembro de 1948, Harriet sufriu unha serie de [[Derramo cerebral|derramos cerebrais]] que a deixaron case paralizada. Precisou coidados constantes que el pagou.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=440–441}} Cando estaba en París visitábaa continuamente, ás veces dúas veces no día.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=441}}