Hector Berlioz: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 89:
A ''Symphonie funèbre et triomphale'', que marca o décimo aniversario da Revolución de 1830, foi interpretada ao aire libre baixo a dirección do compositor en xullo de 1840.{{Harvnp|Bloom|2000|p=xvii}} O ano seguinte a Opéra encargoulle a Berlioz a adaptación da ópera de Weber ''[[Der Freischütz]]'' para adaptala aos rígidos requisitos do teatro: escribiu [[recitativo]]s para remprazar o diálogo falado e orquestrou a ''[[Invitación ao Baile (Weber)|Invitación ao Baile]]'' de Weber para prover a música de ballet obrigatoria.{{Harvnp|Bloom|2000|p=xviii}} No mesmo ano completou os arranxos de seis poemas do seu amigo Théophile Gautier, que formaron o ciclo de cancións ''[[Les nuits d'été]]'' (con acompañamento de piano, posteriormente orquestradas).{{Harvnp|Rushton|2001|p=165}} Tamén traballou nun proxecto de ópera, ''La Nonne sanglante'' (A monta sanguenta), con libreto de [[Eugène Scribe]], mais fixo poucos progresos.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=241–242}} En novembro de 1841 comezou a publicar unha serie de dezaséis artigos na ''Revue et gazette musicale'' achegando o seu punto de vista sobre a orquestración; estes foron a base do seu ''Treatise on Instrumentation'', publicado en 1843.{{Harvnp|Cairns|1999|p=235}}{{Harvnp|Holoman|1989|p=282}}
Durante a década de 1840 Berlioz pasou a maior parte do seu tempo facendo música fóra de Francia. Loitou por gañar cartos cos seus concertos en París, e ao
[[Ficheiro:Marie Recio.jpg|miniatura|esquerda|[[Marie Recio]], posteriormente a segunda muller de Berlioz.]]
Liña 99:
{{Cita centrada|Canto máis viaxaba, máis amargo se volvía polas conditions na casa; con todo, aínda que contemplaba a posibilidade de establecerse no estranxeiro – en Dresden, por exemplo, e en Londres – sempre regresaba a París.<ref name=grove/>|}}
A principal obra de Berlioz na década foi ''La Damnation de Faust''. Presentouna en París en decembro de 1846, mais representouse para teatros medios
Pouco despois do regreso de Berlioz a París a mediados de setembro de 1948, Harriet sufriu unha serie de [[Derramo cerebral|derramos cerebrais]] que a deixaron case paralizada. Precisou coidados constantes que el pagou.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=440–441}} Cando estaba en París visitábaa continuamente, ás veces dúas veces no día.{{Harvnp|Cairns|1999|pp=441}}
|