Restauración Meiji: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Máis de es.wiki |
mSen resumo de edición |
||
Liña 13:
A restauración Meiji ''Bakumatsu non Doran'' (fin do réxime do ''[[shogun]]'') foi a caída do réxime despótico no Xapón. Este réxime era moi parecido ao [[feudalismo]] europeo, o emperador (que se cría que descendía dos deuses) non tiña o poder real senón que dependía do ''[[daimío]]'' (señor feudal) máis importante. Este titulábase "shogun", que é o maior rango que un daimío podía obter. Por iso o réxime político chamábase [[shogunato]] ou ''bakufu''. Agora ben, o [[Xapón]] até [[1853]] permanecera illado do resto do mundo económica e politicamente (excepto para [[China]] e [[Países Baixos|Holanda]](que gozaban dun porto aberto, Nagasaki). Nesta data chega unha frota [[Armada dos Estados Unidos de América|armada]] estadounidense (ao mando do [[Matthew Perry (militar)|Comodoro Perry]]) que tiña como propósito demandar un tratado de comercio. Este feito coñécese tamén como "[[Kurofune raikō]]" (chegada dos barcos negros). Ao non ter o Xapón unha armada para facerlle fronte tivo que aceptar o tratado, evidenciando o débil que era o país.
En febreiro de 1867, Mutsuhito, ós seus quince anos, sucedeu ó seu pai,<ref name="gecmeiji"
=== Unha revolución da clase alta ===
Liña 43:
=== Reforma administrativa ===
Unha condición para a formación do Xapón unitario foi a eliminación da vella estrutura federalista do país. As súas unidades eran principados autónomos, controlados por un ''daimyō''. Durante a [[guerra boshin|
A cambio da terra, os ''daimyō'' convertéronse nos xefes das oficinas rexionais do goberno central, pagadas polo estado. Aínda que a terra dos Hans foi transferida formalmente ao estado, os mesmos Hans non foron eliminados. O seu ''daimyō'' mantivo o dereito de recadar impostos e formar exércitos nas súas terras e, polo tanto, permaneceu semiautónomo. Debido a estas mornas políticas do goberno central, o descontento nas rexións foi crecendo.
Liña 58:
=== Reforma social ===
Para a construción do estado nacional xaponés, o goberno imperial tamén levou a cabo unha activa política social. O 25 de xuño de 1869 formáronse dúas clases privilexiadas: a nobreza titulada (''kazoku'') e a sen título (''shizoku''). O primeiro consistía nos aristócratas da capital e o ''daimyo'' dos hans desaparecidos, e o segundo consistía en antigos [[samurai]]s. Debido á formación de dúas clases, o goberno intentou superar a oposición secular de samurais e aristócratas, e tamén intentou eliminar a diferenza social e o modelo medieval da relación "amo-escravo"
A nobreza xaponesa estaba dentro do estado. Os nobres recibían unha pensión anual, que era o 30 % do orzamento total do país. Para aliviar a carga do estado, en 1873 o goberno promulgou a "Lei sobre a devolución das pensións ao emperador" e a nobreza viuse obrigada a abandonar o pagamento periódico das pensións a cambio dun único pagamento. Non obstante, o problema non se solucionou e a débeda das pensións do estado continuou a crecer, razón pola que en 1876 as autoridades aboliron finalmente a práctica dos seus cobros e pagamentos. Neste sentido, a diferenza legal entre os samurais, aos que se lles prohibiu o mesmo ano levar a [[katana]] en público, e o pobo, desaparecera. Para asegurar a súa existencia, convertéranse en parte da clase privilexiada dos funcionarios públicos: empregados públicos, policías e profesores. Moitos comezaron a cultivar. Non obstante, a maior parte do comercio non prosperou e rapidamente crebou, debido á falta de habilidades empresariais. Para salvar os samurais, o goberno introduciu subvencións e animounos a colonizar un Hokkaido medio civilizado. Non obstante, estas medidas non foron suficientes, o que foi a causa de futuras disturbios.
| |||