María I de Inglaterra: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 86:
Durante a maior parte do reinado de Eduardo VI, María permaneceu nas súas propiedades e de cando en cando asistiu á corte.{{sfnm|Porter|2007|1p=154|Waller|2006|2p=40}} Entre maio e xullo de 1550, Carlos I planeou sacala en segredo de Inglaterra con tres barcos á corte de [[María de Hungría (1505-1558)|a súa irmá]] nos [[Países Baixos dos Habsburgo|Países Baixos]], pero os seus informantes advertiron que os ingleses reforzaran as costas. María entrou en pánico e decidiu non fuxir.{{sfnm|Loades|1997|1pp=153-157|Porter|2007|2pp=169-176|Prescott|2003|3p=178|Waller|2006|4pp=41-42|Whitelock|2009|5pp=144-147}} As diferenzas relixiosas entre ela e o seu medio irmán continuaron. Á idade de trinta anos, María asistiu a unha reunión con Eduardo VI e Isabel durante o Nadal de 1550, onde o rei inglés -de 13 anos- humillouna reprendéndoa publicamente por ignorar as súas leis sobre a adoración, o que a fixo chorar fronte á corte.{{sfnm|Porter|2007|1p=178|Whitelock|2009|2p=149}} María rexeitou repetidamente as demandas do seu medio irmán de que abandonase o catolicismo, mentres o rei insistentemente rexeitou desistir nas súas demandas.{{sfnm|Porter|2007|1pp=179-182|Whitelock|2009|2pp=148-160}} En marzo, amigos e funcionarios católicos de María foron arrestados e Carlos I ameazou con iniciar unha guerra.{{harvnp|Whitelock|2009|p=158}} Eduardo VI resolveu o conflito e pediu aos amigos da princesa convertela ao protestantismo; con todo, María explicou que prefería «morrer pola súa fe a ser convertida».{{harvnp|Whitelock|2009|p=159}} Cando se renovou a guerra entre Francia e España, a presión sobre María empezou a diminuír; os ingleses temían que Carlos I invadise Inglaterra e Dudley buscou unha reconciliación coa princesa.{{harvnp|Whitelock|2009|p=162}}
==
=== Ascenso ao trono ===
[[Ficheiro:Mary I. Entry Into London.jpg|miniatura|esquerda|María entrando en [[Londres]] para tomar o poder en 1553, acompañada da súa media irmá [[Isabel I de Inglaterra|Isabel]]. Pintura de Byam Shaw (1910).]]
O [[6 de xullo]] de [[1553]], á idade de 15 anos, Eduardo VI morreu dunha infección pulmonar, probablemente [[tuberculose]].{{sfnm|Porter|2007|1p=187|Waller|2006|2p=40}} Non desexaba que a Coroa fóra a parar a María, porque temía que ela restaurase o catolicismo e anulara as súas reformas e as do seu pai, polo que planeaba excluíla da liña de sucesión.{{refn|group=lower-alpha|Tamén os seus conselleiros temían a posibilidade de que María se casase cun estranxeiro.{{harvnp|Whitelock|2009|p=141}} }} Con todo, os seus conselleiros dixéronlle que non podía desherdar só a unha das súas medias irmás, xa que tamén tería que privar dos seus dereitos a Isabel, malia que era protestante como el. Guiado por Dudley e posiblemente outros, Eduardo VI excluíu a ambas da liña de sucesión na súa testamento.{{harvnp|Porter|2007|pp=188-189}} Contradicindo a Lei de Sucesión -que restaurou a María e Isabel na liña de sucesión-, Eduardo VI nomeou sucesora a [[Jane Grey]], nora de Dudley e neta de [[María Tudor, duquesa de Suffolk|María]] -irmá menor do seu pai-. A nai de Jane era Frances Brandon, curmá e afillada de María.{{harvnp|Waller|2006|p=48}} O grado de responsabilidade de Dudley no cambio da liña de sucesión é obxecto de controversia. Mentres que tradicionalmente crese que Dudley persuadiu ao novo rei, Lyon (2016) e Roberts (2016) sinalaron que a vontade de Eduardo decantouse principalmente polo fortalecemento do protestantismo.<ref>{{cita libro|idioma=en|apelidos=Lyon|nome=Ann|ano=2016|título=Constitutional history of the UK|lugar=Abingdon|editorial=Routledge|isbn=978-1-317-20398-8|oclc=956910173|páxina=197}}</ref><ref>{{cita libro|idioma=en|apelidos=Roberts|nome=Gordon|ano=2016|título=Robert Recorde: Tudor scholar and mathematician|lugar=Cardiff|editorial=University of Wales Press|isbn=978-1-783-16831-6|oclc=1037868282|páxina=157}}</ref>
Xusto antes da morte de Eduardo VI, María foi convocada a Londres para visitar ao seu medio irmán moribundo. No entanto, os seus conselleiros advertíronlle que a convocatoria era un pretexto para capturala e facilitar así o ascenso de Jane ao trono.{{sfnm|Waller|2006|1pp=48-49|Whitelock|2009|2p=165}} Xa que logo, en lugar de dirixirse a Londres desde a súa residencia en Hunsdon, fuxiu a [[Anglia Oriental]], onde posuía extensas propiedades e tamén onde Dudley suprimira cruelmente a rebelión campesiña de Robert Kett. Moitos adherentes á fe católica e opoñentes de Dudley vivían alí.{{sfnm|Waller|2006|1pp=51-53|Whitelock|2009|2pp=165, 138}} Aínda que sabía de antemán aqueles movementos, Dudley non se preocupou entón dos seus plans de regreso a [[Londres]].{{harvnp|Whitelock|2009|p=168}} O 9 de xullo, desde [[Kenninghall]], María escribiu ao [[consello privado]] ordenando a súa proclamación como sucesora de Eduardo VI.{{sfnm|Loades|1997|1p=176|Porter|2007|2p=195|Tittler|1991|3pp=8, 81-82|Whitelock|2009|4p=168}}
O [[10 de xullo]] de [[1553]], Dudley e os seus partidarios proclamaron raíña a Jane e ese mesmo día chegou a Londres a carta de María ao consello privado. Para Dudley, a misiva era unha declaración de guerra, polo que enviou un exército a Norfolk para capturar a María. En Londres, difundiu panfletos advertindo que María era unha «bastarda» e que, se chegaba ao trono, «traería a Inglaterra españois e [[papismo|papistas]]».<ref>{{cita libro|idioma=en|apelidos=Ives|nome=Eric|ano=2011|título=Lady Jane Grey: a Tudor mystery|lugar=Chichester|editorial=Wiley-Blackwell|isbn=9781444354263|oclc=1045838464|páxina=192}}</ref> O 12 de xullo, María e os seus seguidores reuniron unha forza militar no [[castelo de Framlingham]] en Suffolk, que serviría de fortaleza en caso de fracaso.{{sfnm|Porter|2007|1p=203|Waller|2006|2p=52}} O 15 de xullo, o exército de Dudley achegouse a Framlingham. Os comandantes de María estaban preparados e ela dirixiuse aos seus partidarios cun discurso incendiario, no que afirmaba que Dudley «planeou e aínda planea de xeito traizoeiro, por traizón prolongada, a destrución dun membro da realeza, da nobreza e tamén deste reino».{{harvnp|Whitelock|2009|p=172}} O apoio de Dudley colapsou, mentres que María era recibida con xúbilo polas cidades ao seu paso cara a Londres.{{sfnm|Loades|1997|1pp=176-181|Porter|2007|2p=213-214|Waller|2006|3p=54|Whitelock|2009|4pp=170-174}} Juana I foi derrocada o 19 de xullo;{{sfnm|Porter|2007|1p=210|Weir|1996|2pp=159-160}}{{refn|group=lower-alpha|name="inicio"|}} ela e Dudley foron recluídos na [[Torre de Londres]]. O [[3 de agosto]] de [[1553]], María cabalgou triunfalmente por Londres rodeada dunha onda de apoio popular. Era acompañada pola súa media irmá Isabel e unha procesión de máis de 800 nobres e cabaleiros.{{harvnp|Waller|2006|pp=57-59}}
[[Ficheiro:Queen Mary I enthroned and flanked by angels.JPG|miniatura|María ataviada coas súas vestiduras reais. [[Miniatura]] na [[letra capital]] dun [[manuscrito]] (1553) nos [[Arquivos Nacionais do Reino Unido|Arquivos Nacionais]].]]
Unha das súas primeiras accións ao chegar ao poder foi ordenar a liberación do católico [[Thomas Howard, III duque de Norfolk|duque de Norfolk]] e [[Stephen Gardiner]] do seu encarceramento na Torre, así como ao seu parente [[Edward Courtenay]].{{sfnm|Waller|2006|1p=59|Whitelock|2009|2p=181}} María deduciu que a moza Jane era precisamente un peón no plan de Dudley, quen ao final foi o único conspirador de alto rango en morrer executado por [[alta traizón]], ao mes seguinte do golpe.<ref>{{cita libro|idioma=en|apelidos=Wilson|nome=AN|ano=2012|título=The Elizabethans|lugar=Nueva York|editorial=Farrar, Straus and Giroux|isbn=978-1-466-81619-0|oclc=861785353|páxina=46}}</ref> Aínda que Jane e o seu marido [[Guilford Dudley]] foron declarados culpables, estiveron baixo custodia na Torre en lugar de ser axustizados inmediatamente, mentres que o pai de Jane, [[Henry Grey]], duque de Suffolk, foi liberado.{{sfnm|Waller|2006|1pp=59-60|Whitelock|2009|2pp=185-186}} A raíña inglesa atopábase nunha situación difícil, xa que case todos os conselleiros privados estiveron implicados no plan de colocar a Jane no trono.{{harvnp|Whitelock|2009|p=182}} Nomeou a Gardiner para o consello privado e designoulle [[bispo de Winchester]] e lord chanceler, cargos que ocupou ata a súa morte en novembro de 1555; Susan Clarencieux foi nomeada ''señora dos roupaxes''.{{harvnp|Whitelock|2009|p=183}} O [[30 de setembro]] de [[1553]], María trasladouse coa súa media irmá ao [[palacio de Westminster]] nunha gran procesión, que contaba coa presenza da súa madrasta [[Ana de Cléveris]].{{harvnp|Porter|2007|p=256}} O 1 de outubro, Gardiner [[coroación do monarca británico|coroouna]] raíña na [[abadía de Westminster]].{{sfnm|Porter|2007|1pp=257-261|Whitelock|2009|2pp=195-197}} Dado que en Inglaterra era a primeira coroación dunha raíña titular, a cerimonia diferiu da dunha consorte real. Como era habitual na coroación dos monarcas masculinos, recibiu cerimoniosamente as [[espolas]] e a [[xoias da Coroa británica#Espadas cerimoniais|espada]], pero tamén os [[xoias da Coroa británica#Cetros e orbes|cetros]] que corresponden ao rei titular e a raíña consorte.{{harvnp|Porter|2007|p=261}}
== Reinado ==
| |||