Skogsrået: Diferenzas entre revisións

'''''Skogsrået''''' (coñecida polo nome en [[lingua inglesa]] '''''The Wood Nymph''''', trad. ''A ninfa dedo madeirabosque''; subtitulada ''{{lang|fr|[[ballade]] pour l'orchestre}}''), [[Opus number|Op.]] 15,{{efn|During the tone poem's long period of obscurity, the dramatic monologue was listed as 'Op.15' in the Sibelius worklists and the tone poem was omitted.{{sfn|Wicklund|2015|p=vi}}}} eé un [[poema sinfónico]] [[música programática|programático]] escrito entre [[1884]] e [[1885]] polo compositor finlandés [[Jean Sibelius]]. A balada, que se estreou o [[17 de abril]] de 1895 en [[Helsinqui]] ([[Finlandia]]), baixo a dirección do propio Sibelius, segue o poema homónimo de [[1882]] do escritor sueco [[Viktor Rydberg]], no cal un mozo, Björn, adéntrasese interna no bosque e é seducido e levado á desesperación por unha ''skogsrå'', ou ninfa dedo madeirabosque. Organizativamente, o poema sinfónico consiste en catro seccións informais, cada unha das cales correspóndese cunha das catro estrofas do poema e evoca o estado de ánimo dun episodio en particular: primeiro, vigor heroico; segundo, actividade frenética; terceiro, amor sensual; e cuarto, dor inconsolable.

''Skogsrået'' foi interpretada tres veces máis esa década,; logo, apor petición do compositor, unha vez máis en [[1936]]. Nunca publicada, pensouse que a balada era comparable a obras insubstanciais e de xuventude que Sibelius suprimira ata que o musicólogo finlandés [[Kari Kilpeläinen]] 'redescubriu' o manuscrito nos arquivos da [[Universidade de Helsinqui]], "[atrapando] Finlandia, e o mundo musical, por sorpresa".{{Harvnp|Anderson|1996|pp=51–52}} [[Osmo Vänskä]] e a [[Sinfonia Lahti]] realizaron a estrea moderna da balada o [[9 de febreiro]] de [[1996]]. Aínda que a partitura permanecera 'perdida' durante sesenta anos, o seu material temático era coñecido de xeito reducido a través dun [[melodrama]] para narrador, piano, dúas trompas, e cordas. Sibelius probablemente arranxou o melodrama a partir do poema sinfónico, aínda que afirmou o contrario. Algúns críticos, se ben admiten a beleza das ideas musicais, critican a Sibelius pola súa excesiva confianza na narrativa do material orixinal e a falta dunha da estrutura rigorosamente unificada que caracterizou a súa produción posterior, mentres que outros, como [[Veijo Murtomäki]], calificaron á obra como "obra mestra"{{Harvnp|Murtomäki|2001|p=95}} digna de ser clasificada entre as mellores obras orquestrais de Sibelius.

En 1894, aínda que Sibelius era unha figura nacional en Finlandia e completara obras imnportantes como ''[[Kullervo]]'' e a ''[[Suite Karelia]]'', aínda loitaba por liberarse dos modelos [[Richard Wagner|wagnerianos]] e desenvolver un estilo verdadeiramente individual.{{sfn|Wicklund|2015|p=vi}} A orixe do poema sinfónico segue a ser descoñecida, mais ''Skogsrået'' puido ter evolucionado fora da música cara a unha [[Verismo|ópera verista]] que Sibelius planeara pero que nunca realizou. O [[libreto]], como relataba nunha carta de Sibelius datada o [[28 de xullo]] de [[1894]], conta a historia dun xove estudante comprometido que, mentres viaxa polo estranxeiro, coñece e é atraído por unha bailarina exótica. Ao seu regreso, o estudiante describe o baile e á bailarina dun xeito tan vívido que a súa moza deduce que lle foi infiel; o ópera finaliza cunha procesión funeraria pola moza do estudante (a carta non é clara respecto ás causas da morte). Amais, nunha carta do [[10 de agosto]] de [[1894]], Sibelius informa á súa muller, [[Aino Sibelius|Aino]], dunha nova composición "ao estilo dunha marcha". Murtomäki argumenta que Sibelius adaptou de xeito doado as súas ideas musicais previas á trama de ''Skogsrået'': a marcha converteuse no tema de Björn na primeira sección da obra, o protagonista "quítase a si mesmo (no estranxeiro)" convírteseconvértese na frenética persecución do segundo, a infelicidade coa bailarina convírteseconvértese na sedución da malvada ''skogsrå'' na terceira, e a procesión funeraria da ópera convírteseconvértese na desesperanza final de Björn.{{sfn|Murtomäki|2001|p=102–103}}