Historia Augusta: Diferenzas entre revisións

O nome Historia Augusta foi acuñado por [[Isaac Casaubon]],<ref>{{Cita web|url=https://www.livius.org/sources/content/historia-augusta/|páxina-web=livius.org|título=Historia Augusta|data-acceso=29 de marzo de 2021|lingua=en|data-publicación=10 de outubro de 2020}}</ref> quequen fixo unha edición crítica en [[1603]], a partir dunhadas complexadiferentes tradiciónvariantes manuscritadun confeixe variasde versións variantesmanuscritos.{{Sfn|Magie|1921|p=XI}} O título rexistrado no manuscrito do ''[[Codex Palatinus]]'' (escrito no [[século IX]]) é ''Vitae Diversorum Principum et Tyrannorum a Divo Hadriano usque ad Numerianum Diversis compositae'' ("As vidas de varios emperadores e tiranos dende o Divino [[Hadriano (emperador)|Hadriano]] até [[Numeriano]] por varios autores") , e suponse que a obra puido chamarse orixinalmente de ''Vita Caesarum'' ou ''Vitae Caesarum.{{Sfn|Magie|1921|p=xiXI}}''

Descoñécese a amplitude da circulación da obra a finais da antigüidade, pero o seu primeiro uso foi nunha ''Historia romana'' composta por [[Quinto Aurelio Memio Símaco]] en [[485]].{{Sfn|Birley|1988|p=20}} Tamén se atopan longas citas dela en autores dos séculos VI e IX, incluído [[Sedulius Scottus]] que citou partes do ''Marco Aurelio'', do ''Maximino'' e do ''Aureliano'' dentro do seu ''Liber de Rectoribus Christianis'', e os principais manuscritos tamén datan dos séculos IX ou X.<ref>Magie 1921, pp. XXIV-XXV.</ref> Os seis ''Scriptores'' - [[Aelius Spartianus]], [[Julius Capitolinus]], [[Vulcacius Gallicanus]], [[Aelius Lampridius]], [[Trebellius Pollio]] e [[Flavius ​​Vopiscus]] (de [[Siracusa]]) - dedican as súas biografías a [[Diocleciano]], [[Constantino I o Grande|Constantino]] e varias persoas privadas, e así aparentemente todos escribían a finais do século III e principios do IV. Os primeiros catro autores están unidos ás vidas de Hadriano a [[Gordiano III]], mentres que os dous últimos están unidos ás vidas de [[Valeriano]] a [[Numeriano]].

As biografías abranguen aos emperadores desde Hadriano até [[Carino]] e Numeriano. En tódolos [[Manuscrito|manuscritos]] falta unha sección que cubre os reinados de [[Filipo o Árabe]], [[Decio]], [[Treboniano Galo]], [[Emiliano]] e a parte final do reinado de Valeriano;<ref>Birley 1988, p. 9</ref> igualmente, tense aducido que as biografías de [[Nerva]] e [[Traxano]] tamén se perderon ao comezo do traballo,<ref>Birley 1988, p. 9</ref> o que pode suxerir que a compilación podería ser unha continuación directa da obra de Suetonio, ''De vita Caesarum''. Tamén se teorizou que a lagoa de mediados do século III podería ser realmente un dispositivo literario intencionado do autor ou autores, aforrando o traballo de cubrir emperadores para os que quizais estivese dispoñible pouco material orixinal.{{Sfnp|Birley|1967}}

A pesar de dedicar libros enteiros a usurpadores efémeros ou nalgúns casos inexistentes,<ref>Syme 1983, pp. 118–119</ref><ref>Syme 1971, p. 277</ref> non hai biografías independentes dos emperadores [[Quintilo]] e [[Floriano]], cuxos reinados só se sinalan brevemente cara ao final das biografías dos seus respectivos predecesores, [[Claudio II o Gótico]] e [[Marco Claudio Tácito|Tácito]]. Durante case 300 anos despois da edición de Casaubon, aínda que gran parte da Historia Augusta fora tratada con certo escepticismo, foi utilizada polos historiadores como unha fonte auténtica; [[Edward Gibbon]] utilizouna extensamente no primeiro volume do ''[[Decline and Fall of the Roman Empire]]''.<ref>Barnes 1978, p. 12</ref> Non obstante, "nos tempos modernos a maioría dos eruditos len a obra como unha peza de mistificación deliberada escrita moito máis tarde da súa suposta data, con todo a visión fundamentalista aínda ten un apoio distinguido. (...) A ''Historia Augusta'' tamén é, por desgraza, a principal fonte latina dun século da historia romana. O historiador debe facer uso, pero só cunha extrema circunspección e precaución.{{Sfnp|Syme|1971|p=277}}

# Un manuscrito do primeiro cuarto do [[século IX]], ''Vaticano Pal. lat. 899'' (''Codex Palatinus''), coñecido como '''P''', e as súas copias directas e indirectas. P escribiuse en [[Lorsch]] en letra [[carolina minúscula]]. O texto deste manuscrito ten varias lagoas marcadas con puntos que indican as letras que faltan, unha confusión na orde das biografías entre ''Verus'' e ''Alexandre'' e a transposición de varias pasaxes: dúas longas que corresponden a unha demanda do orixinal que se soltou e foi inserido nun lugar equivocado e unha transposición similar en ''Carus''. P tamén se distingue por unha sucesión de seis séculos de correccións editoriais, comezando polo escribán orixinal, e inclúe dignos como [[Francesco Petrarca|Petrarca]] e [[Poggio Bracciolini]]; ningún destes editores delata ningún coñecemento doutra testemuña.<ref>Marshall 1983, p. 354f</ref>

#Un grupo de manuscritos do [[século XV]], designados como '''Σ'''. Non só se reorganizan as vidas por orde cronolóxica, senón que as corrupcións presentes en P foron sometidas a emendas drásticas ou omitidas por completo. Comezando polo doutor [[Ernst Hohl]], algúns afirmaron que as melloras no texto proceden dunha fonte independente de P. Aínda que admitiron que "aínda queda por responder definitivamente a esta pregunta", o autor [[Peter Marshall]] sinalou que a investigación realizada ata os anos oitenta mellorou o coñecemento académico sobre os métodos e habilidades dos primeiros humanistas italianos e conclúe dicindo que "os manuscritos '''Σ''' en ningures ofrecen lecturas que estean máis alá das capacidades dos humanistas activos na época.<ref>Marshall 1983, p. 355</ref>

Unha característica única da Historia Augusta é que pretende subministrar as biografías non só dos emperadores reinantes (chamados "vidas primarias" polos eruditos modernos), senón tamén "vidas secundarias" dos seus herdeiros designados, colegas menores e usurpadores que alegaron sen éxito o poder supremo. Así, entre as biografías de figuras do século II e principios do século III inclúense o herdeiro de Adriano Aelius Caesar e os usurpadores Avidius Cassius, Pescennius Niger e Clodius Albinus, o irmán de Caracalla Geta e o fillo de Macrino, Diadumenianus. Ningunha destas pezas contén moita información sólida: todas están marcadas por recheos retóricos e ficción evidente. A biografía do compañeiro de Marco Aurelio, Lucius Verus, que Mommsen considerou "secundario", é sen embargo rica en información aparentemente fiable e foi reivindicada por Syme como pertencente á serie "primaria"..{{Sfn|Syme|1971}}

As vidas "secundarias" permitiron ao autor exercer a liberdade na invención de sucesos, lugares e persoas sen necesidade de axustarse a feitos históricos auténticos. A medida que avanza a obra, a inventiva do autor experimenta un crecente grao de elaboración a medida que as fontes históricas lexítimas comezan a esgotarse, compoñendo finalmente relatos en gran parte ficticios como as "biografías" dos "Trinta Tiranos", que o autor afirmou que se levantaron como usurpadores baixo Gallienus . Ademais, despois da biografía de Caracalla as biografías "primarias", dos propios emperadores, comezan a asumir as calidades retóricas e ficticias previamente confinadas ás "secundarias", probablemente porque as vidas secundarias foron escritas despois da vida de Caracalla..{{Sfn|Birley|1988}}

Con todo, mesmo cando hai feitos recoñecibles, o seu uso na Historia non se pode tomar ao valor. Na vida de Alexandre Severo, a Historia afirma ás 24.4 de que Alexandre considerara prohibir a prostitución masculina pero decidira non facela ilegal, aínda que o autor engadiu que o emperador Filipe prohibiu máis tarde a práctica. Aínda que a afirmación sobre Alexandre é falsa, a nota sobre Filipe é certa: a fonte disto é Aurelio Víctor (28.6-7, e que á súa vez procedeuno do Kaisergeschichte), e a Historia incluso copia o estilo de Víctor de aspectos moralizantes, que non estaban no Kaisergeschichte. Normalmente, esta anécdota estaría incluída nunha Vida de Filipe, pero a súa ausencia permitiu ao autor incluíla noutra vida. Isto tómase como evidencia de que a lagoa do traballo intermedio é deliberada, xa que o autor aparentemente se mostrou reacio a abandonar calquera material útil que puidese collerse do Kaisergeschichte..{{Sfn|Rohrbacher|2013|p=151}}

=== Exemplos de acontecementos históricos falsos e personagespersonaxes ===