Operación Barbarossa: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Engade 2 libros para verificar (20210312)) #IABot (v2.0.8) (GreenC bot |
m Correcciones ortográficas con Replacer (herramienta en línea de revisión de errores) |
||
Liña 341:
Antes da invasión Hitler publicou a destacada [[Orde dos Comisarios]], que pedía que todos os comisarios políticos soviéticos collidos como prisioneiros na fronte fosen fusilados inmediatamente sen xuízo.<ref>Kershaw 2001, pp. 357-359</ref> Os soldados alemáns participaron nestes asasinatos masivos xunto con membros do ''[[SS-Einsatzgruppen]]'', ás veces con desgana, alegando "necesidade militar".<ref>Wette 2007, pp. 198-199</ref><ref>Förster 1998, pp. 507-513</ref> Na véspera da invasión os soldados alemáns foron informados de que a súa batalla "demanda medidas desapiadadas e vigorosas contra os incitadores bolxeviques, guerrilleiros, saboteadores, xudeus e a completa eliminación de toda a resistencia activa e pasiva". Autorizáronse castigos colectivos contra ataques partisanos; se un perpetrador non podía ser identificado rapidamente considerabanse entón represalias aceptables o incendio de aldeas e as execucións masivas.<ref>Förster 1988, p. 26</ref> Aínda que a maioría dos soldados alemáns aceptaron eses crimes como xustificados debido á propaganda nazi, que representaba ao Exército Vermello como ''Untermenschen'', algúns destacados oficiais alemáns protestaron abertamente con respecto a eles.<ref>Ueberschär & Müller 2008, p. 246</ref> Estímase que uns dous millóns de prisioneiros de guerra soviéticos morreron de fame durante Barbarossa.<ref>Hartmann 2013, pp. 89-94</ref> Ao final da guerra o 58% dos prisioneiros soviéticos morreran en catividade alemá.<ref>Glantz 2012, p. 48</ref>
Leváronse a cabo crimes organizados contra civís, incluídos mulleres e nenos, a gran escala por parte das forzas policiais e militares a lemás, así como por colaboradores locais.<ref>Glantz & House 1995, pp. 56-57</ref><ref>Browning 1998, pp. 10-12</ref> Baixo o mando da Oficina Principal de Seguridade do Reich, os escuadróns da morte do ''Einsatzgruppen'' realizaron masacres a gran escala de xuedus e comunistas en terrritorios soviéticos conquistados. O historiador do Holocausto Raul Hilberg cifra o número de xudeus asasinados por "operacións de matanzas móbiles" en 1 400 000.<ref>Hilberg 1961, p. 767</ref> As instrucións orixinais para matar "xudeus en posicións do partido e do estado" ampliáronse para
Queimar casas sospeitosas de ser lugares de reunión de partisáns e envelenar pozos de auga convertéronse en prácticas comúns entre os soldados do 9º Exército alemán. En [[Kharkiv]], a cuarta cidade máis grande da Unión Soviética, só se propocionaba comida a un pequeno número de civís que traballaban para os alemáns, e o resto foi designado para morrer de fame lentamente.<ref>Moskoff 2002, pp. 54-57</ref> Milleiros de soviéticos foron deportados a Alemaña para ser usados como man de obra escrava a partir de 1942.<ref>Glantz & House 1995, p. 57</ref>
| |||