Mecánica clásica: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
amplío intro a partir de en.wiki Etiqueta: edición de código 2017 |
mSen resumo de edición Etiqueta: edición de código 2017 |
||
Liña 1:
{{1000}}
{{Sen referencias|data=xaneiro de 2017}}
[[Ficheiro:Tir parabòlic.png|miniatura|Un problema típico da '''mecánica clásica''': a análise do [[Tiro parabólico|movemento dun proxectil]].]]
A '''mecánica clásica''' é unha [[Física teórica|teoría física]] que describe o [[movemento]] de [[Corpo (física)|corpos]] [[Nivel macroscópico|macroscópicos]], os cales van desde partes dunha [[Máquina|maquinaria]] a [[proxectil]]es, [[Nave espacial|naves espaciais]] e [[Obxecto astronómico|obxectos astronómicos]], como [[planeta]]s, [[Estrela (astronomía)|estrela]]s e [[galaxia]]s. Se se coñece o estado presente dun destes obxectos gobernados pola ''mecánica clásica'', pódese predicir como se moverá no futuro (determinismo) e como se moveu no pasado (reversibilidade). A ''mecánica clásica'' subdivídese nas ramas da [[estática]], que trata con obxectos en [[equilibrio estático|equilibrio]] (obxectos que se consideran nun [[sistema de referencia]] no que están parados) e a [[dinámica]], que trata con obxectos que non están en equilibrio (obxectos en movemento).
Os comezos da ''mecánica clásica'' sitúanse no [[século XVII]], cando [[Isaac Newton|Newton]], [[Gottfried Wilhelm Leibniz|Leibniz]] e outros empregaron conceptos físicos e idearon métodos matemáticos para describir o movemento de corpos baixo a influencia dun sistema de [[forza]]s. Adoita chamarlle ''mecánica newtoniana'' a estes primeiros estadios da ''mecánica clásica''. Posteriormente desenvolvéronse métodos máis abstractos, que levaron a reformulacións da ''mecánica clásica'' coñecidas como [[mecánica lagranxiana]] e [[mecánica hamiltoniana]]. Estes avances, feitos principalmente no séculos [[Século XVIII|XVIII]] e [[Século XIX|XIX]], estenderon substancialmente o traballo de Newton, particularmente a través do uso que fixeron da [[mecánica analítica]]. Estas mecánicas, con algunhas modificacións, seguen usándose en todas as áreas da [[física moderna]].
A ''mecánica clásica'' reduce o seu estudo ó dominio da [[experiencia]] diaria, quer dicir, con eventos que vemos ou palpamos cos nosos sentidos, e proporciona resultados dunha gran precisión cando se estudan obxectos non excesivamente masivos e con velocidades que non se aproximan á da [[luz]]. Aínda sendo unha aproximación, é moi útil pois é moito máis doada de comprender, moito máis sinxela de computar matematicamente e, por conseguinte, máis doada de aplicar, sendo válida dabondo para a gran maioría de casos prácticos nunha gran cantidade de sistemas. A teoría, por exemplo, describe con grande exactitude sistemas como [[foguete]]s, planetas, moléculas orgánicas, trompos, trens, e tamén a [[Tiro parabólico|traxectoria parabólica]] de obxectos como un proxectil ou unha pelota de fútbol.
Cando os obxectos a examinar teñen un tamaño semellante ao do diámetro dun átomo, faise necesario introducir outro subcampo da [[mecánica]], a [[mecánica cuántica]]. Para describir velocidades que non son pequenas comparadas coa [[velocidade da luz]] necesítase a [[relatividade especial]]. En casos onde os obxectos chegan a ser extremadamente masivos, aplícase a [[relatividade xeral]]. En sistemas de escala semellante á atómica con velocidades relativamente próximas á da luz, aplícase a [[teoría cuántica de campos]]. Porén, un certo número de fontes modernas inclúen as [[mecánicas relativistas]] na [[física clásica]], xa que, ao seu xuízo, representan a ''mecánica clásica'' na súa forma máis desenvolvida e precisa
| |||