Minotauro: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
máis |
corrixo |
||
Liña 8:
Minos, xunto ós seus irmáns, [[Radamantis]] e [[Sarpedón]], era fillo de [[Zeus]] e [[Europa (mitoloxía)|Europa]]. O home de Europa, Asterión, aceptounos e criounos como fillos propios, nomeando herdeiros ós tres.
Cando morreu Asterión, Minos quixo todo o poder para si e expulsou ós seus irmáns, aducindo que foran os [[deuses olímpicos|deuses]] os que lle
Pasífae foi ata Dédalo para que buscara a maneira de satisfacer as súas paixóns. Dédalo construíu unha vaca oca de madeira e cubriuna cunha pel de vaca para que Pasífae puidese introducirse dentro e que o touro puidese montar nela. E o resultado desa unión foi o Minotauro.
{{cita|[Dédalo] "''construíu unha vaca de madeira con rodas, baleirouna por dentro, recubriuna coa pel dunha vaca que esfolara e, colocándoa no prado onde o touro adoitaba pastar,
Minos estaba avergoñado de que a muller parira semellante
Porén ocorreu que [[Androxeo]], fillo de Minos, foi morto polos [[Atenas|atenienses]], que envexaban as vitorias que el conseguía no [[Festivais Panatenaicos|festival panatenaico]]. Para vingar a morte do seu fillo, Minos declarou a guerra contra Atenas. Lanzou tal maldición contra a cidade que caeu sobre ela unha terrible peste, o que obrigou ós atenienses a rendirse sen condicións. Minos esixiulles entón o envío dun tributo anual formado por sete mozos de ámbolos sexos <ref>Ou ben sete mozos e sete mozas (Pseudo-Apolodoro III, 15, 8). Tamén a periodicidade é variable segundo as fontes: cada ano, cada tres ou cada nove anos.</ref>.
{{cita|"''Cando Minos... loitou contra os atenienses, o seu fillo Androxeo resultou morto na batalla. Despois de ser vencidos, os atenienses comezaron a ser tributarios de Minos, pero tamén determinou que cada ano enviaran a sete dos seus fillos como pasto do Minotauro''".|(Hixino: ''Fábulas'' 41)}}
Liña 22:
[[Ficheiro:Minotaur.jpg|miniatura|dereita|Teseo no momento de dar morte ó Minotauro]]
O terceiro ano, cando se ía celebrar o sorteo para escoller as vítimas, [[Teseo]] apuntouse voluntario coa intención de matar o monstro <ref>A tradición máis estendida di que a selección se facía por sorteo, pero algunhas fontes din que era o propio Minos quen escollía as vítimas.</ref>. Ó chegar ó palacio de Minos, en Creta, [[Ariadna (mitoloxía)|Ariadna]], filla de Minos e Pasífae, apaixonouse por el e axudouno (a cambio de casar con ela), entregándolle un nobelo de fío para que o fose soltando segundo entraba e así poder, logo, saír do labirinto <ref>Outras versións din que o que lle deu Ariadna era unha coroa luminosa que o guiara nas tebras do labirinto.</ref>. Teseo matou o Minotauro (cunha espada máxica que Ariadna lle dera ou, simplemente, a puñadas).
{{cita|[Teseo] "''É incluído no terceiro tributo ó Minotauro ou, segundo din outros, ofreceuse voluntario... Por indicación súa'' [de Dédalo] [Ariadna] dálle un fío a Teseo no momento de entrar. Teseo, tras atalo á porta, entra e vaino soltando. Achou a Minotauro na parte máis recóndita do labirinto, matouno loitando a puñadas e saíu recollendo o fío''".|(Pseudo-Apolodoro: ''Epítomes'' 1, 8-9)}}
Liña 28:
Minos, irado porque Teseo conseguira escapar, encerrou a Dédalo e o seu fillo [[Ícaro]] no labirinto, aínda que logo conseguiron escapar construíndo alas para si mesmos. Porén Ícaro, na súa inconsciencia, aproximouse demasiado ó sol, que derretiu a cera coa que estaban pegadas as alas. Caeu e morreu. Outros din que Teseo, tras matar ó Minotauro, levou a Dédalo a Atenas.
Existe unha versión [[Evémero|evemerista]] que di que Minotauro non era esta criatura monstruosa, senón un soldado de Minos, chamado Tauro, e que os sete mozos atenienses estaban destinados a ser ofrecidos como premio nos xogos fúnebres que se celebraban en memoria de Androxeo. Tauro sería o primeiro vencedor neste xogos e, pola súa crueldade cos outros mozos, Teseo emprendeu esa expedición de castigo.
== Iconografía ==
Liña 35:
Os amores [[zoofilia|zoofílicos]] de Pasífae no se reflictirán na arte ata a [[Arte contemporánea|Idade contemporánea]], con [[Johann Heinrich Füssli]] ou [[Gustave Moreau|Moreau]].
Non é ata o [[Helenismo]] cando se representa a escena de Dédalo construíndo a vaca de madeira ou entregándolla a Pasífae, motivo que se volverá a ver no [[Renacemento]] (por exemplo, no ''[[Campanario|Campanile]]'' de [[Giotto di Bondone|Gioto]], entre outros artistas).
A figura do Minotauro queda xa fixada no [[século -VII|século VII a.C.]], con escasas variantes posteriores,
A imaxe arquetípica será a de Teseo vitorioso sobre o cadáver de Minotauro: pódese ver claramente na escultura de [[Antonio Canova|Canova]] (1804) <ref>[https://arte.laguia2000.com/escultura/teseo-y-el-minotauro-de-canova Ficha en Arte-La Guía].</ref>. Pero tamén se reflicte arrastrándoo fóra do labirinto, ou marchando mentres deixa atrás o corpo do animal. [[Gustav Klimt]] usará este motivo no cartel para a primeira exposición da ''[[Secesión de Viena|Secesión]]'' vienesa, de 1898, simbolizando o triunfo da arte nova sobre a arte tradicional. E [[Jacques Lipchitz]] fixo o propio nunha escultura para prognosticar en 1942 a vitoria aliada sobre [[Hitler]].
Recibe un tratamento diferente co [[Maestro di Tavarnelle]] (ou dei Cassoni Campana
[[Ficheiro:Maestro dei cassoni campana, teseo e il minotauro, 1510-15 ca. (avignone, petit palais) 01.jpg|miniatura|800px|center|Teseo e o Minotauro (Maestro di Tavarnelle (ou dei Cassoni Campana) (c. 1515, Petit Palais, Louvre)]]
|