Operación Barbarossa: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 343:
Antes da invasión Hitler publicou a destacada [[Orde dos Comisarios]], que pedía que todos os comisarios políticos soviéticos collidos como prisioneiros na fronte fosen fusilados inmediatamente sen xuízo.<ref>Kershaw 2001, pp. 357-359</ref> Os soldados alemáns participaron nestes asasinatos masivos xunto con membros do ''[[SS-Einsatzgruppen]]'', ás veces con desgana, alegando "necesidade militar".<ref>Wette 2007, pp. 198-199</ref><ref>Förster 1998, pp. 507-513</ref> Na véspera da invasión os soldados alemáns foron informados de que a súa batalla "demanda medidas desapiadadas e vigorosas contra os incitadores bolxeviques, guerrilleiros, saboteadores, xudeus e a completa eliminación de toda a resistencia activa e pasiva". Autorizáronse castigos colectivos contra ataques partisanos; se un perpetrador non podía ser identificado rapidamente considerabanse entón represalias aceptables o incendio de aldeas e as execucións masivas.<ref>Förster 1988, p. 26</ref> Aínda que a maioría dos soldados alemáns aceptaron eses crimes como xustificados debido á propaganda nazi, que representaba ao Exército Vermello como ''Untermenschen'', algúns destacados oficiais alemáns protestaron abertamente con respecto a eles.<ref>Ueberschär & Müller 2008, p. 246</ref> Estímase que uns dous millóns de prisioneiros de guerra soviéticos morreron de fame durante Barbarossa.<ref>Hartmann 2013, pp. 89-94</ref> Ao final da guerra o 58% dos prisioneiros soviéticos morreran en catividade alemá.<ref>Glantz 2012, p. 48</ref>
Leváronse a cabo crimes organizados contra civís, incluídos mulleres e nenos, a gran escala por parte das forzas policiais e militares a lemás, así como por colaboradores locais.<ref>Glantz & House 1995, pp. 56-57</ref><ref>Browning 1998, pp. 10-12</ref> Baixo o mando da Oficina Principal de Seguridade do Reich, os escuadróns da morte do ''Einsatzgruppen'' realizaron masacres a gran escala de xuedus e comunistas en terrritorios soviéticos conquistados. O historiador do Holocausto Raul Hilberg cifra o número de xudeus asasinados por "operacións de matanzas móbiles" en 1 400 000.<ref>Hilberg 1961, p. 767</ref> As instrucións orixinais para matar "xudeus en posicións do partido e do estado" ampliáronse para incluir a "todos os xudeus homes en idade militar" e despois expandíronse unha vez máis a "todos os xudeus home sen importar a idade". Ao final de xullo os alemáns estaban matando regularmente tamén mulleres e nenos.<ref>Beevor 2012, p. 213</ref> O 18 de decembro de 1941 Himmler e Hitler discutiron a "cuestión xudea", e Himmler anotou o resultado da reunión na súa axenda: "Ser aniquilados como partisáns". Segundo Christopher Browning, "anoquilar aos xudeus e resolver a chamada 'cuestión xudea' baixo o disfraz de matar aos partisáns foi a convención acordada entre Hitler e Himmler".<ref>Browning 2000</ref> De acordo coas políticas nazis contra pobos asiáticos "inferiores", os turcománs tamén foron perseguidos. Segundo un informe da posguerra do príncipe Veli Kajum Khan, foron presos en campos de concentración en condicións terribles, onde asasinaban a diario a aqueles que se consideraban con características "mongolas". Os asiáticos tamén foron un obxectivo do ''Einsatzgruppen'' e foron obxecto de letais experimentos médicos e asasinatos nun "instituto patolóxico" en Kiev.<ref>Breitman 1990, pp. 341-343</ref> Hitler recibia informes dos asasinatos en masa realizados polo ''Einsatzgruppen'' que eran transmitidos primeiro á RSHA, onde se agregaban a un informe resumido polo xefe da [[Gestapo]] [[Heinrich Müller]].<ref>Langerbein 2003, pp. 33-34</ref>
== Notas ==
| |||