Platón: Diferenzas entre revisións

Sócrates propuxo un [[ Intelectualismo socrático| intelectualismo moral]] que afirmaba que ninguén o facía mal á mantenta, e saber cales son os bos resultados para facer o que é bo; ese coñecemento é virtude. No diálogo de ''[[ Protágoras (diálogo)| Protágoras]]'' arguméntase que a virtude é innata e non se pode aprender. Para Sócrates, toda ética debe comezar co autocoñecemento. Sócrates xa concibe a virtude como o comportamento correcto para ese propósito ou actividade para a cal se fai algo, é dicir, o comportamento apropiado para a natureza. Do mesmo xeito, Platón constrúe a súa ética sobre os piares da súa concepción da felicidade e a virtude.<ref name=":5">{{Cita web|url=http://www.edu.xunta.gal/centros/iesterradesoneira/system/files/platon.pdf|título=LA FILOSOFÍA DE PLATÓN|páxina-web=www.edu.xunta.gal/}}</ref><ref>{{Cita libro|título=Etica con los clásicos|url=https://books.google.es/books?id=MB-4PJWsk_8C&pg=PA85&dq=virtudes+cardinales+platon&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwj58c_orpLoAhUJJBoKHfJyAH0Q6AEIKTAA#v=onepage&q=virtudes%20cardinales%20platon&f=false|editorial=Plaza y Valdes|data=2000|data-acceso=22 de xaneiro do 2021|isbn=978-968-856-804-0|idioma=es|nome=Miguel Martínez|apelidos=Huerta|ligazón-autor=|año=|editor=|ubicación=|páxina=85|capítulo=}}</ref>{{Cita|''"Aos homes desenvoltos e inxustos, non lles pasa como aos corredores que corren ben á saída e mal ao final? [...] aínda que se encubran durante a súa mocidade, son atrapados ao final da súa carreira, fanse con iso dignos de risa e, ao chegar a vellos, son despiadadamente vexados por forasteiros e concidadáns, reciben azoutes e ao final sofren".''|[[A República]], X, 613 b-e}}A ética de Platón é unha [[Eudemonismo|ética eudemonista]], é dicir, unha ética que establece que o fin que todos os seres humanos desexan alcanzar na vida é un [[felicidade]], tanto individual como colectivamente.<ref name=":11">{{Cita libro|edición=Winter 2017|enlaceautor=|idioma=|página=|ubicación=|editor=|isbn=|año=|apelido-editor=Zalta|título=Plato’s Ethics: An Overview|nome-editor=Edward N.|apelidos=Frede|nome=Dorothea|data-acceso=22 de xaneiro do 2021|data=2017|editorial=The Stanford Encyclopedia of Philosophy|url=https://plato.stanford.edu/archives/win2017/entries/plato-ethics/|capítulo=}}</ref> A felicidade é o fin da vida humana e consiste en actuar de acordo coa natureza humana, buscando a súa perfección mediante o equilibrio da alma e a súa harmonía a través dunha vida virtuosa. Por tanto, a felicidade e a virtude están estreitamente vinculadas. As [[virtudes cardinais]] platónicas xa expostas na súa política son a [[xustiza]], a [[prudencia]], a [[Fortaleza (cristianismo)|fortaleza]] e a [[temperanza]].<ref>{{Cita libro|título=Platon|url=https://books.google.es/books?id=riXhFjmtLnQC&pg=PA157&dq=virtudes+cardinales+platon&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwj58c_orpLoAhUJJBoKHfJyAH0Q6AEIOjAC#v=onepage&q=virtudes%20cardinales%20platon&f=false|editorial=Editorial Montesinos|data=1996-06|data-acceso=22 de xaneiro do 2021|isbn=978-84-89354-17-3 |idioma=es |nome=Alvaro |apelidos=Vallejo |enlaceautor=|año=|editor=|ubicación=|páxina=157|capítulo=}}</ref> A ética de Platón ten como obxectivo estudar como o ser humano pode achegarse ao mundo das ideas e, en última instancia, a contemplación da idea do ben.<ref name=":5" /> O ben supremo do home pódese dicir que é o desenvolvemento auténtico da súa personalidade como ser racional e moral, o recto cultivo da súa alma, o benestar xeral e harmonioso da súa vida.<ref name=":6" />