Wikipedia

Benito Vicetto: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Cossue (conversa | contribucións)
4.712 edicións
Sen resumo de edición
Cossue (conversa | contribucións)
4.712 edicións
Sen resumo de edición
Liña 2:
{{Escritor
|nome = Benito Vicetto
|imaxe = Retrato de estudo de Benito Vicetto.jpg
|descrición =
|nome_completo = Benito Vicetto Pérez
Liña 18:
 
=== Primeiros anos ===
Benito Vicetto naceu na ferrolá rúa do Cárcere, fillo do mariño xenovés Benito Vicetto San Benetto, armador e capitán dunha goleta contrabandista, e da moza ferrolá Xosefina Pérez Agudo. Foi o terceiro de cinco irmáns, un deles, máis vello, finado prematuramente. Tamén o seu pai faleceu sendo el moi novo, criándose só coa súa nai e as irmás restantes.<ref>{{Cita web|título=Benito Vicetto y Pérez|url=https://www.diariodeferrol.com/articulo/ferrol/benito-vicetto-y-perez/20190601233410257526.html|páxina-web=Diario de Ferrol|data-acceso=2020-12-13|lingua=es|nome=Juan José|apelidos=Burgoa}}</ref> A idade de doce anos ingresou no Colexio de Garda Mariñas e Pilotos do arsenal de Ferrol<ref>Fort y Roldán (1903). p. 6</ref>, escola que tivo que abandonar aos poucos anos debido a un novo deceso familiar, esta vez a súa nai. Após deste último infortunio, Vicetto pasou a residir coa súa irmá maior Xoana, sendo as dúas máis novas acollidas no domicilio duns familiares próximos.<ref>López de Serantes (1978). p. 16</ref> Forzado pola precaria situación económica, e logo de encadear unha serie de pequenos empregos, alistouse no exército como voluntario durante a [[primeira guerra carlista]].<ref>López de Serantes (1978). p. 19</ref>
 
=== Escritor, militar e oficial de prisións. ===
A idade de doce anos ingresou no Colexio de Garda Mariñas e Pilotos do arsenal de Ferrol<ref>Fort y Roldán (1903). p. 6</ref>, escola que tivo que abandonar aos poucos anos debido a un novo deceso familiar, esta vez a súa nai. Após deste último infortunio, Vicetto pasou a residir coa súa irmá maior Xoana, sendo as dúas máis novas acollidas no domicilio duns familiares próximos.<ref>López de Serantes (1978). p. 16</ref>
 
Forzado pola precaria situación económica, e logo de encadear unha serie de pequenos empregos, alistouse no exército como voluntario durante a [[primeira guerra carlista]].<ref>López de Serantes (1978). p. 19</ref>
 
=== Escritor e militar ===
[[Ficheiro:Retrato de Benito Vicetto mozo.jpg|miniatura|Benito Vicetto na mocidade.|esquerda]]
Durante a contenda Vicetto combateu as partidas [[Carlismo|carlistas]] no rural galego. Nunha ocasión, co seu rexemento acantonado no [[Mosteiro de Santa María de Sobrado dos Monxes|mosteiro de Sobrado dos Monxes]], acudiu a visitalo a súa irmá Xoana sendoe foi testemuña dunha desagradable escena na que Vicetto tivo que dirixir o pelotón de fusilamento dun xove prisioneiro. Este situaciónsuceso marcou a relación entre os irmáns e seríafoi lembrada polo propio autor posteriormente nun dos seusrelato relatosposterior<ref>Fort y Roldán (1903). pp. 6-7</ref>. Tamén [[Manuel Murguía]] investigou esteo incidente deixando sobre el precisos detalles na súa obra ''Los Precursores.''<ref>Murguía, Manuel (1886). pp.246-248</ref> A estancia no mosteiro de Sobrado e a colaboración dun monxe, identificado polo autor nos seus escritos como frei González, dou acceso ao novelista ao arquivo e á biblioteca do cenobio. Os datos obtidos na estadía fóronlle de utilidade en ulteriores novelas, en especial en ''Los hidalgos de Monforte''.<ref>López de Serantes (1978). p.37</ref>
 
A estancia no mosteiro de Sobrado e a colaboración dun monxe, identificado polo autor nos seus escritos como frei González, dou acceso ao novelista ao arquivo e a biblioteca do cenobio. Os datos obtidos na estadía servirán ao escritor nas súas posteriores novelas, en especial en ''Los hidalgos de Monforte''.<ref>López de Serantes (1978). p.37</ref>
 
Rematada a guerra Vicetto ingresou no Real Cuerpo de Alabarderos e trasladouse a Madrid<ref>Llorca Freire (1996). p.236</ref>. Nesta cidade publicou no 1844 a súa primeira novela: ''El caballero verde,'' obra que ven asinada polo autor no 1841 en Sobrado dos Monxes, cando só contaba con dezanove anos de idade. Esta publicación, que nunha posterior edición mudaría o seu título por ''El caballero de Calatrava'', abriulle a porta dos primeiros xornais ilustrados publicados en Madrid: ''El semanario pintoresco español'' e ''El museo de las familias''. No primeiro deles publicou a lenda romántica ''La loca de Roupar'' e no segundo dúas pequenas novelas: ''Un crimen y una venganza'' e ''La roca sangrienta''. Tamén xorden por estas datas o primeiros xornais en Ferrol, Vicetto colaborou en ''El Aguila'' e no ''El Ferrolano'' publicando relatos, ensaios e artigos que foron recollidos conxuntamente nunha obra titulada ''Horas de Insomnio''.<ref>Fort y Roldán (1903). p.8</ref> ▼
 
No 1845 solicitou licenza no exército para regresar a Ferrol. Na súa estadía na cidade departamental rematou ''El arquero y el rey.'' Peza teatral inmediatamente ofrecida por Vicetto a unha compañía dramática a condición de ser el o protagonista nas primeiras representacións. A obra estreouse en setembro do 1845 no teatro de Ferrol<ref>{{Cita web|título=Manual del viajero en la catedral de Santiago|url=http://biblioteca.galiciana.gal/|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=|apelidos=|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref>, sendo un grande éxito. O propio Vicetto foi galardoado polo público cunha coroa de prata entregada despois dunha das representacións.<ref>López de Serantes (1978). p.50</ref> ▼
 
▲Rematada a guerra Vicetto ingresou no ''Real Cuerpo de Alabarderos'' e trasladouse a Madrid<ref>Llorca Freire (1996). p.236</ref>. Nesta cidade publicou no [[1844]] a súa primeira novela: ''El caballero verde,'' obra que ven asinada polo autor no 1841 en Sobrado dos Monxes, no ano [[1841]], cando só contaba con dezanove anos de idade. EstaO publicacióntexto, que nunha posterior edición mudaríamudou o seu título por ''El caballero de Calatrava'', abriulle a porta dos primeiros xornais ilustrados publicados en Madrid: ''El semanario pintoresco español'' e ''El museo de las familias''. No primeiro deles publicou a lenda romántica ''La loca de Roupar'' e no segundo dúas pequenas novelas: ''Un crimen y una venganza'' e ''La roca sangrienta''. Tamén xorden por estas datas o primeiros xornais en Ferrol, Vicetto colaborou en ''[[El Águila|El Aguila]]'' e no ''[[El Ferrolano]]'' publicando relatos, ensaios e artigos que foron recollidos conxuntamente nunha obra titulada ''Horas de Insomnio''.<ref>Fort y Roldán (1903). p.8</ref>
A finais deste ano Vicetto reincorporouse ao seu posto en Madrid, lugar desde o que asistíu ao [[Revolución de 1846|levantamento galego do 1846]], e desde o que continuou as súas prolíficas colaboracións coa prensa. Son desta época os relatos: ''Macías el enamorado'', ''La infanzona de Mesía'' e ''La corona de fuego,'' e o inicio dos seus estudos históricos con sendos artigos: ''La torre de Hercules'' e ''La ciudad de Tuy'' publicados no ''Semanario Pintoresco.'' No 1848 imprimiu a súa peza teatral: ''El arquero y el rey'' e continuou a publicando as súas ''Crónicas de Galicia'', completadas no 1850 coa narración ''El salto de Santiago''<ref>{{Cita web|título=El salto de Santiago|url=http://biblioteca.galiciana.gal/|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=Benito|apelidos=Vicetto|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref> aparecida no xornal ''El Miño''.<ref>Fort y Roldán (1903). p.10</ref>▼
 
▲No [[1845]] solicitou licenza no exército para regresar a Ferrol. Na súa estadía na cidade departamental rematou ''El arquero y el rey.'', Pezapeza teatral inmediatamenteque ofrecidaofreceu por Vicettoinmediatamente a unha compañía dramática acoa condición de ser el o protagonista nas primeiras representacións. A obra estreouse en setembro do 1845 no teatro de Ferrol<ref>{{Cita web|título=Manual del viajero en la catedral de Santiago|url=http://biblioteca.galiciana.gal/|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=|apelidos=|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref>, sendo un grande éxito. O propio Vicetto foi galardoado polo público cunha coroa de prata entregada despois dunha das representaciónsfuncións.<ref>López de Serantes (1978). p.50</ref>
No ano 1850 rematou o seu tempo de servizo no exército, sendo nomeado cabaleiro da orde de Carlos III e pasando a traballar como oficial de prisións no cárcere de Sevilla. Durante a súa etapa na capital andaluza publica só textos de temática galega. Albíscase a saudade por Galiza nos seus artigos nos xornais sevillanos ''La aurora'', ''El eco de la juventud'' e ''El telégrafo,'' onde aparecen por entregas as súas ''Crónicas españolas.''<ref>Fort y Roldán (1903). p.11</ref> Son desta época os seus mellores traballos narrativos<ref>Manuel Murguía (1886). pp.250-253</ref>: ''Los hidalgos de Monforte,'' novela histórica que popularizou a figura do [[Pardo de Cela|mariscal Pardo de Cela]] e o lema "''Deus fratesque Gallaeciae''"; e ''Cristina'' ''(''chamada noutra versión: ''Páginas de un diario)'' que acadou seis edicións.
 
▲A finais deste ano Vicetto reincorporouse ao seu posto en Madrid, lugar desde o que asistíu ao [[Revolución de 1846|levantamento galego do 1846]], e desde o que continuou as súas prolíficas colaboracións coa prensa. Son desta época os relatos: ''Macías el enamorado'', ''La infanzona de Mesía'' e ''La corona de fuego,'' e o inicio dos seus estudos históricos con sendos artigos: ''La torre de Hercules'' e ''La ciudad de Tuy'' publicados no ''Semanario Pintoresco.'' No [[1848]] imprimiu a súa peza teatral: ''El arquero y el rey'' e continuou a publicando as súas ''Crónicas de Galicia'', completadasen nodiversos 1850 coa narración ''El salto de Santiago''<ref>{{Cita web|título=El salto de Santiago|url=http://biblioteca.galiciana.gal/|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=Benito|apelidos=Vicetto|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref> aparecida no xornal ''El Miño''xornais.<ref>Fort y Roldán (1903). p.10</ref>
Por estas datas, o enxeñeiro [[Ramón Rúa Figueroa]] adicoulle un soneto titulado: ''Nostalgia<ref>{{Cita web|título=Nostalgia|url=https://biblioteca.galiciana.gal/gl/catalogo_imagenes/grupo.do?path=1002044&idBusqueda=296&presentacion=pagina&posicion=274|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=Ramón|apelidos=Rúa Figueroa|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref>''. Nel aconsellaba a Vicetto o regreso a Galiza, á "patria encantadora".<ref>López de Serantes (1978). pp.98-100</ref> E así o fixo, no ano 1852 foi trasladado, co cargo de "maior de presidio", ao cárcere da cidade da Coruña. ▼
[[Ficheiro:Juana María de Vega, en La Ilustración de Madrid.jpg|miniatura|Retrato de Juana de Vega. Vicetto adicoulle unha das súas novelas.]]
 
▲PorNo estas[[1850]] rematou o seu tempo de servizo no exército. Foi nomeado cabaleiro da orde de Carlos III e comezou a traballar como oficial de prisións no cárcere de Sevilla. Na capital andaluza publicou só textos de temática galega e os seus mellores traballos narrativos: ''Los hidalgos de datasMonforte,'' e ''Cristina'' ''(''chamada noutra versión: ''Páginas de un diario)'' que acadou as seis edicións. Albiscábase a saudade por Galiza nos seus artigos nos xornais sevillanos ''La aurora'', ''El eco de la juventud'' e ''El telégrafo,'' onde aparecen por entregas as súas ''Crónicas de Galicia (tamén publicadas baixo o nome de crónicas españolas).<ref>Fort y Roldán (1903). p.11</ref>'' Tanto é así que un amigo seu, o enxeñeiro [[Ramón Rúa Figueroa]], lle adicoulleadicou un soneto titulado: ''Nostalgia<ref>{{Cita web|título=Nostalgia|url=https://biblioteca.galiciana.gal/gl/catalogo_imagenes/grupo.do?path=1002044&idBusqueda=296&presentacion=pagina&posicion=274|páxina-web=biblioteca.galiciana.gal|data=|data-acceso=2020-12-15|lingua=|nome=Ramón|apelidos=Rúa Figueroa|nome2=|apelidos2=|nome3=|apelidos3=}}</ref>''. Nelno que aconsellaba a Vicetto o regreso a Galiza, á "patria encantadora".<ref>López de Serantes (1978). pp.98-100</ref> E asíAsí o fixo, noo autor. No ano [[1852]] foi trasladadotrasladouse, co cargo de "maior de presidio", ao cárcere da cidade da Coruña.
=== Regreso a Galiza ===
[[Ficheiro:Juana María de Vega, en La Ilustración de Madrid.jpg|miniatura|Juana de Vega a quen Vicetto adicou unha das súas novelas e coa que remataría inimizándose.|esquerda]]O popular autor foi moi ben acollido pola sociedade coruñesa, frecuentando neses anos a casa de [[Juana de Vega]] e os círculos da burguesía liberal da cidade.<ref>López de Serantes (1978). pp.101-102</ref> PublicouNesta naetapa Coruñacoruñesa publicou un relato en verso titulado ''El asedio de Ferrol en 1800'', e as novelas ''El diario de un calavera'' e ''Rojin Rojal o el paje de los cabellos de oro'', adicadoesta última adicada a Juana de Vega. EstaIniciou boatamén acollidanestes fixo que se lle concedeseanos a direcciónedición dedo ''[[El Clamor de Galicia (1854)|El clamor de Galicia]],'' periódico iniciático do [[rexionalismo galego]], para [[Manuel Murguía]],e continuador da causa inciadado por[[Provincialismo galego|provincialista]] [[El Porvenir (1845)|''El porvenir'']] de [[Antolín Faraldo]].<ref>Manuel Murguía (1886). p.235</ref>
[[Ficheiro:Manuel Martínez Murguía.jpg|miniatura|Manuel Murguía. Malia estar unido a Vicetto por un ideario común, mantivo con el unha relación de intensa rivalidade.]]
A comezos de 1856 imprimiuse a segunda edición de ''Los hidalgos de Monforte'', novela histórica que popularizou a figura do [[Pardo de Cela|mariscal Pardo de Cela]] e o lema "''Deus fratesque Gallaeciae''". Na crítica da época abundaron as loubanzas ao texto<ref>López de Serantes (1978). p.114</ref>, unha delas, a do mozo Manuel Murguía desde Madríd, tivo especial relevancia para Vicetto e motivou que os dous homes iniciasen unha efusiva relación epistolar. Vicetto a pediu a Murguía que regresase a Galiza, ofrecéndolle un posto no seu xornal<ref>{{Cita libro|título=Rosalía de Castro no seu tempo|apelidos=Davies|nome=Catherine|editorial=Galaxia|ano=1987|ISBN=|ref=|url=https://books.google.es/books?id=bUcRh-0t3ugC&lpg=PP1&pg=PA161#v=onepage&q&f=false|páxina=161}}</ref>. A primeira entrevista entre ambos homes foi descrita por Murguia na súa obra ''Los precursores'', nela describe a decepción de Vicetto ao coñecelo e a súa propia aversión polo avasalamento e superioridade amosados polo ferrolán.<ref>Manuel Murguía (1886). pp.236-237</ref> A animosidade e a rivalidade marcou desde entón a relación, Murguía criticou causticamente a obra de Vicetto desde aquel momento.<ref>López de Serantes (1978).pp.117-120</ref>
 
A finais de 1856 Vicetto foi ascendido e destinado como comandante ao presidio de Alcalá de Henares, onde aillado socialmente pasou un ano coa pluma na man e os soños na terra<ref>Fort y Roldán (1903). p.13</ref>. Continuou alí a publicar as ''Crónicas de Galicia'' (cronicas que concluiu no 1861 co título de ''Crónicas Galaicas'')<ref>López de Serantes (1978). p.122</ref>, publicando no 1857 a novela ''Magdalena''. Volveu á Coruña na primeira oportunidade, no ano 1859, reanudando a súa vida anterior e publicando no ano seguinte unha novela pretendidamente autobiográfica, ''Victor Basben''.<ref>López de Serantes (1978). p.124</ref>
A comezos de 1956 imprimiuse a segunda edición de ''Los hidalgos de Monforte'', un libro sobre o que abondaron os eloxios entre a crítica da época.<ref>López de Serantes (1978). p.114</ref> Unha delas a de Murguía co que comezou unha relación epistolar.
----Foi máis adiante director da [[Real Casa da Moeda de Xuvia]] e funcionario de facenda. Destacou sobre todo como historiador, coa súa obra ''Historia de Galicia'' ([[1865]]). Colaborou en ''[[El Recreo Compostelano]]'', ''Crónica de Occidente'', ''[[El País (1857)|El País]]'' (1857), ''[[Diario de La Coruña (1857)|Diario de La Coruña]]'' (1859) que tamén dirixiu, ''[[El Centinela de Galicia]]'', ''[[El Progreso de Pontevedra]]'' (1865), ''[[El Brigantino (A Coruña)|El Brigantino]]'' (1869), e dirixiu ''[[El Clamor de Galicia (1854)|El Clamor de Galicia]]'' (1854-1856) e ''[[Revista Galaica (Ferrol)|Revista Galaica]]'' (1874-1876).
 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/wiki/Benito_Vicetto»