Giorgio Agamben: Diferenzas entre revisións

Entre as súas obras destaca ''Homo Sacer'' que enuncia unha [[filosofía política]] na que estuda as relacións entre o dereito, poder soberano e as expresións cívico-sociales deste último. Crítico da sociedade contemporánea, que analiza desde un enfoque que rompe cos paradigmas constitucionalistas do [[Estado de dereito]], o seu pensamento da continuidade ás formulacións de Benjamin e [[Foucault]], dous autores centrais no discurso argumental, no que fai unha descrición dramática do cidadán desposuido, diminuido a unha condición política vexetativa, onde as expresións de participación política foron esterilizadas.

Retoma a distinción aristotélica entre ''zoe'' e ''bios'', conceptos descritivos da vida espida de atributos e vida digna, advirte como na sociedade contemporánea, onde abundan os grupos humanos baixo mínimos (emigrantes, refuxiados, deportados, etcétera) redescúbrese o [[homo sacer]], a vida espida, a realidade biolóxica desprovista de toda condición cívica... Unha proxeción da biopolítica enunciada por Foucault, como forma degradada da democracia política e expresión do poder sobre un conxunto social no tanto de ciudadáns como de seres vivos.

A crítica e o pesimismo de Agamben chegan a establecer unha liña de continuidade entre as formas políticas dictatoriais como o [[nazismo]] e o [[fascismo]] cos modelos democráticos occidentais dos nosos días, onde os dispositivos de poder, nos que mete aos medios de comunicación, absorben, modelan e xestionan a [[soberanía]]. O denominador común, antes e agora, é a capacidade de reducir a condición humana a vida núa e impoñer estados de excepción, esto é, atribuir ou desatribuir a condición cívica, gradualizala e redefinirla, con casos límite como o dos prisioneiros da base norteamericana de [[Guantánamo]], sinala Agamben. As formas totalitarias que se esconden baixo a pel da democracia coñecen modalidades onde o Estado de dereito prescinde do dereito e xustifica os estados de excepción como mecanismos de defensa da democracia. É o que Agamben, que pon como exemplo a política presidencial de [[George Bush]], denomina “guerra civil legal”.

Nesta obra fala do problema das circunstancias históricas (materiais, técnicas, burocráticas, xurídicas...) nas que tivo lugar o [[exterminio dos xudeos]] pode considerarse hoxe suficientemente aclarado, grazas as investigacións, cada vez mellores a máis amplas, que se dan cita neste ámbito. Pero a situación é moi distinta polo que fai o ó significado ético e político do exterminio e atata a propia compresión humana do sucedido; é dicir, no último caso un verdadeiro intento de comoprensión global, senón que carecemos incluso de algo que nos permita acercarnos ó sentido e ás razóns do comportamento dos verdugos e das súas vítimas, cuxas palabras no seguen parecendo, un misterio. Entre o querer comprender demasiado apurado de aqueles que dispoñen de explicacións para todo e a negativa a comprender dos sacralizadores a calquera precio, esta obra opta por un terceiro camiño; trata de escoitar as voces dos testigos, como a laguna do intestimoniable, a presenza sen rostro que todo testimonio contén necesariamente, a de aqueles que tocaron fondo, os musulmáns.

A figura intelectual de '''Agamben''' impónese a través do seus traballos de filosofía política,os seus numerosos libros e artículos testemuñan unha multiplicidade de intereses: a [[Lingüística]], a Literatura medieval e renacentista, o [[Dereito]], a [[Teoloxía]] e, en particular, a [[Estética]]. En cada un destes campos sabe combinar, xunto a una exquisita erudición, a contextualización filológxcafilolóxica e histórica de textos e autores coa análise conceptual precisa e novedosa.

No primeiro lugar, se hai un incremento do control político sobre as nosas vidas, este control xa non se desarrolla a través dos aparatos tradicionais de control e sometemento (a Xustiza, a policía, etc., que supoñen a existencia dos individuos en tanto ciudadáns) senón a través de mecanismos que despoxan previamente ós individuos de todo dereito ou etiqueta xurídica: a nutrición, os sistemas sanitarios (a mesma definición de “morte cerebral” é un dispositivo que fai dos corpos meros bancos de órganos), laa [[eutanasia]] ye elo control deda la natalidadnatalidade.

En segundo termo, existe un paradoxo xurídica que pode deixar aló sujetosuxeito dentro e fóra da lei ó mesmo tempo. Fóra da lei, deixa de ser un suxeito xurídico e transfórmase nunha mera existencia, unha “nuda vida”, tal e como os campos (de concentración e de exterminio) o demostran. Alí onde houbo existencia política habería agora nuda vida, que non sería senón a traducción moderna do homo sacer