|
Tivo formación xesuíta, chegando a novizo. No seu periodo de novizo os xesuítas foron expulsados do [[Brasil]].
Tendo que emigrar navega a [[Europa]], primeiro en [[1763]], en viaxe por Italia, é aderido á sociedade literaria [[Arcadia Romana]], baixo o pseudónimo de Termindo Sipílio, en [[Roma]]. Seguidamente estuda [[Dereito]] na [[Universidade de Coimbra]] desde o [[1764]]. Acabou preso, no [[1768]], xa en [[Lisboa]], baixo a acusación de ligazón política cos xesuítas, recentemente expulsados do territorio portugués, na crise Pombalina.
Foi preso en [[1768]], xa en [[Lisboa]], acusado de xesuitismo. Librouse da pena coa composición dun poema en loubanza ao [[Marqués de Pombal]], concretamente un [[epitalamio]] que escribiu para as núpcias de Dona Maria Amália, filla de Pombal. Este simpatizou co poeta, perdoouno e, depois de lle conceder carta de nobreza e fidalguia, deulle o lugar de oficial da Secretaria do Reino. Basílio identificouse, desde entón, coa política pombalina. Para conciliar as grazas de Pombal, compón ''o Uraguai'', publicado en [[1769]] na Real Oficina Tipográfica, de [[Lisboa]]. Xa retirado, foi admitido na [[Academia das Ciências]] de [[Lisboa]] e publicou o poema ''Quitúbia'' ([[1791]]).
== O Uraguai ==
|
