Skogsrået: Diferenzas entre revisións

''Skogsrået'' foi interpretada tres veces máis esa década, logo, a petición do compositor, unha vez máis en [[1936]]. Nunca publicada, pensouse que a balada era comparable a obras insubstanciais e de xuventude que Sibelius suprimira ata que o musicólogo finlandés [[Kari Kilpeläinen]] 'redescubriu' o manuscrito nos arquivos da [[Universidade de Helsinqui]], "[atrapando] Finlandia, e o mundo musical, por sorpresa".{{Harvnp|Anderson|1996|pp=51–52}} [[Osmo Vänskä]] e a [[Sinfonia Lahti]] realizaron a estrea moderna da balada o [[9 de febreiro]] de [[1996]]. Aínda que a partitura permanecera 'perdida' durante sesenta anos, o seu material temático era coñecido de xeito reducido a través dun [[melodrama]] para narrador, piano, dúas trompas, e cordas. Sibelius probablemente arranxou o melodrama a partir do poema sinfónico, aínda que afirmou o contrario. AlgunsAlgúns críticos, se ben admiten a beleza das ideas musicais, critican a Sibelius pola súa excesiva confianza na narrativa do material orixinal e a falta dunha da estrutura rigorosamente unificada que caracterizou a súa produción posterior, mentres que outros, como [[Veijo Murtomäki]], calificaron á obra como "obra mestra"{{Harvnp|Murtomäki|2001|p=95}} digna de ser clasificada entre as mellores obras orquestrais de Sibelius.

Björn encontrase e é seducido por unha fermosa ninfa de madeira (''{{lang|sv|skogsrå}}''). A sensual música da noite de Midsommar en [[dó sostido maior]] está "bañada nun resplandor erótico";{{sfn|Grimley|2004|p=101}} unha cantinela do violonchelo solista, unido á trompa e ás cords en [[pizzicato]], representan o avances eróticos da ninfa. "Quen poderío resistirse," escribiu Glenda Dawn Goss como defensa burlona, "a súa [da ninfa] roncarouca voz do violonchelo solista, os seus movementos sensualmente oscilantes, unha extremidade branca vislumbrada, suave coma o mel, baixo un vestido branco como a lúa, un docemente ondulante peito?".{{sfn|Goss|2009|p=204}}

Tendo perdido toda esperanza de felicidade terrenal (no folklorefolclore sueco, un home que sucumbía a unha ''{{lang|sv|skogsrå}}'' estaba condenado a perder a súa alma),{{sfn|Goss|2009|p=202}} Björn desespera. A música muta do erótico dó sostuvo maior a un escuro e lógobre 'marcha fúnebre' en [[dó sostuvo menor]].{{sfn|Murtomäki|2001|p=119}} A medida que o ondulante e "doloridodorido" tema do violín choca contra os metais, Björn queda cunha "dor inconsolable", obsesionado polo recordo da ''skogsrå''. "Case nunca escribiuse música," escribiu o crítico musical do xornal ''Uusi Suometar'' logo da interpretación de 1899, "que poida describir máis claramente o remordemento".{{sfn|Murtomäki|2001|p=126}}