Marcescente: Diferenzas entre revisións
Creada como tradución da páxina "Marcescente" |
(Sen diferenzas.)
|
Revisión como estaba o 12 de novembro de 2020 ás 17:53
Marcescente é un termo empregado en botánica para describir a aquelas follas de árbores e arbustos caducifolios, que, tras rematar-lo período vexetativo e co cambio de cor da follaxe, permanecen na árbore na súa gran maioría durante toda a estación fría (outono e inverno) até practicamente a saída das novas follas na seguinte primavera.
As árbores que adoitan ser característicos por este fenómeno, son os carballos como o meloxo (Quercus pyrenaica), o quexigo (Quercus faginea), numerosos pés de faia (Fagus sylvatica) e os carpes (Carpinus)[1]
No carballo palustre americano complétase a abscisión das follas marcescentes na primavera.[2] Nalgunhas especies o pecíolo pódese manter vivo durante o inverno, mentres que noutras as follas son marcescentes porque as xeadas ou as pragas secan as follas antes de que se complete a abscisión.
-
Quejigos en Sierra Madrona.
-
Roble (Quercus pyrenaica) en Losar de la Vera.
-
Roble palustre americano en EE. UU..
-
Hayas en Mecklemburgo-Pomerania Occidental.
_during_Autumn_along_Terrace_Boulevard_in_Ewing,_New_Jersey.jpg){kind=link}
Beneficios
As follas marcescentes disuaden aos grandes herbívoros, como cervos e alces, de alimentarse das ramas e brotes nutritivos da árbore, posto que coas follas son menos nutritivas e teñen un sabor desagradable.[3] Algunhas especies protéxense do estrés hídrico e térmico grazas ás follas marcescentes, como as especies andinas Espeletia schultzii e Espeletia timotensis.[4][5] En zonas alpinas tropicais de diferentes partes do mundo atópase unha ampla variedade de plantas de diferentes familias que desenvolveron una forma de crecemento coñecida como «roseta caulescente», caracterizada por rosetas de follas perennes que medran sobre as follas marcescentes.
Micoloxía
En micoloxía, o termo marcescente utilízase para uns tipos de fungos que se poden secar e despois revivir e continuar a dispersión de esporas.[6] O xénero Marasmius é moi coñecido por esta característica que foi considerada importante taxonomicamente por Elias Magnus Fries na súa clasificación dos fungos de 1838.[7]
Notas
- ↑ Berkley, Earl E. 1931. Marcescent leaves of certain species of Quercus. Botanical Gazette 92: 85-93.
- ↑ Hoshaw, R.W. and Guard, A.T. 1949. Abscission of marcescent leaves of Quercus palustris and Q. coccinea. Botanical Gazette 110: 587-593.
- ↑ Svendsen, Claus R. 2001. Effects of marcescent leaves on winter browsing by large herbivores in northern temperate deciduous forests. Alces 37(2): 475-482.
- ↑ Goldstein, G. and Meinzer, F.1983. Influence of insulating dead leaves and low temperatures on water balance in an Andean giant rosette plant. Plant, Cell & Environment 6: 649-656.
- ↑ Smith, Alan P.1979. Function of dead leaves in Espeletia schultzii (Compositae), and Andean caulescent rosette species. Biotropica 11: 43-47.
- ↑ See introduction to Roy E. Halling "A revision of Collybia s.l. in the northeastern United States & adjacent Canada" Inst. of Syst. Botany, The New York Botanical Garden, Bronx, NY 10458-5126
- ↑ E. M. Fries Epicrisis systematis mycologici (1838) Uppsala: Typographia Academica