Fernando de Magalhães: Diferenzas entre revisións

Catro días despois da derrota en Mactan o 1 de maio, o rei de Cebú emboscou aos recentemente chegados nunha cea, á que asistiron unha trintena de homes, na súa maioría oficiais, entre eles Serrano e Barbosa, durante a que di querer dar aos oficiais da frota "xoias e agasallos que prometera enviar ao rei de España". Cara ao final da comida, cebuanos armados entraron ao salón e asasinaron os europeos. Morreron vinte e sete homes. Juan Serrano, un dos co-comandantes recentemente elixidos, foi deixado con vida e levado á beira fronte aos barcos españois. Serrano rogou aos homes a bordo que pagasen un rescate aos cebuanos. Os barcos españois saíron do porto e Serrano (presuntamente) foi asasinado. No seu relato, Pigafetta especula que João Carvalho, quen se converteu no primeiro ao mando en ausencia de Barbosa e Serrano, abandonou a Serrano (o seu antigo amigo) para poder permanecer ao mando da frota. En palabras de Pigafetta<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|ref=harv|Xavier de Castro (eds.)|2007|p = 170}}</ref> era simplemente que o rei de Cebú queria devolver o favor aos señores veciños que querían desfacerse dos europeos. Segundo [[Pietro Martire d'Anghiera]] a orixe desta vinganza está relacionada coa [[violación]] de mulleres.{{sfn|Xavier de Castro (eds.)|2007|p = 409-410}} Os que quedaron a bordo dos barcos fondeados fuxiron. Segundo a testemuña presencial de Antonio Pigafetta, cronista da viaxe de Magalhães, foi Henrique, o servo de Magalhães, natural das illas de fala portuguesa, o que se uniu ao rei de Cebú, Humabon. De feito, no seu testamento, Magalhães estipulara que á súa morte, o seu fiel servo debería ser posto en liberdade. Pero o xenro de Magalhães, [[Duarte Barbosa]], rexeitou a disposición testamentaria cara a Henrique e pediulle que seguise a bordo. Henrique sublevouse contra este sistema de detención inxusto e ilegal e uniuse a Humabon. O rei de Cebú, informado por Henrique da debilidade dos europeos que quedaran sen líder tras a morte de Magalhães, considera o momento oportuno para desfacerse deles polo que atraeu aos europeos a unha trampa na que 35 deles morreron. O resto deles escaparon por pouco e decidiron abandonar Cebú e na [[illa Bohol]] acordaron, peroao eransó tanquedar poucos108 quehomes tiveronpara quegobernar afundiras otres Concepciónnaves, equeimar distribuíra aosque sobreviventesen nopeor Trinidadestado eatopábase, noque Victoria.era Oa temoneiro''[[Concepción João(nave)|Concepción]]'', Lopesdistribuíndose Carvalhoentre foias elixidooutras comodúas. novoTamén capitánse xeraldecidiu enomear capitáncomo doxefe Trinidadda eexpedición Gonzaloa Gómez[[Juan López de EspinosaCarvalho]], ata entón piloto maior da frota{{sfn|Miguel Ojeda|1958|pp=13-14}} que asumiu inicialmente o mando do Victoria e capitán do Trinidad e Gonzalo Gómez de Espinosa.