Fernando de Magalhães: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
→Nas Filipinas: texto traducido desde a wiki .en:Magellan's_circumnavigation#The_Philippines |
→Nas Filipinas: texto traducido desde a wiki .en:Magellan's_circumnavigation#The_Philippines |
||
Liña 120:
A frota chegou a [[Filipinas]] o 16 de marzo e permanecería alí ata o 1 de maio. A expedición representou o primeiro contacto europeo documentado con Filipinas.<ref>{{Cita libro|autor=Thomas Suárez |ano=1999 |url= https://books.google.com/books?id=ZG7ZMAbv_jAC&pg=PA138&lr=&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false |título= Early Mapping of Southeast Asia: The Epic Story of Seafarers, Adventurers, and Cartographers Who First Mapped the Regions Between China and India]}}</ref> ás que Magalhães chamou «illas de San Lázaro». Atopan paisaxes idílicas, especias, aves multicolores, nativos que parecen pacíficos. Para Magalhães era moi importante manter unha paz estratéxica cos indíxenas e convertelos ao [[cristianismo]], e para iso utilizaba entre outras cousas o argumento de que serían máis fortes e mostráballes as súas [[Arma de fogo|armas de fogo]]. Como testemuño da súa intención de converter aos nativos en cristiáns está a [[Cruz de Magalhães]], unha cruz de madeira colocada en [[Cebú]] polo explorador.
Aínda que o 16 de marzo avistaron a [[illa Samar]] que foi a primeira illa das Filipinas avistada por Magalhães, non desembarcaron nela e seguiron navegando cara ao sur ata que finalmente, o [[17 de marzo]] de [[1521]], desembarcaron na illa de [[Homonhon]], que entón estaba deshabitada.<ref>Parr, Charles McKew ''So Noble a Captain: The Life and Times of Ferdinand Magellan'' Thomas Y. Crowell, New York, 1953. p.431</ref> Pasaron case dúas semanas en Homonhon, descansando e recollendo comida fresca e auga, antes de partir o 27 de marzo.<ref name=Cameron>{{
Na mañá do 28 de marzo, achegáronse e fixeron a primeira escala na [[illa de Limasawa]] onde atopáronse con algúns nativos en [[canoa]]s. Por primeira vez na viaxe, Henrique de Malaca, o escravo de Magalhães, descubriu que podía comunicarse cos nativos en [[lingua malaia|malaio]] (desta forma Magalhães e os seus homes descubriron que chegaran ao [[Extremo Oriente]], cumprindo o proxecto de Cristovo Colón.).<ref name=Cameron/> Intercambiaron agasallos cos nativos (recibindo xerras de porcelana pintadas con deseños chineses), e máis tarde ese mesmo día foron presentados ao seu líder, Rajah Kolambu.{{#tag:ref| Diversamente romanizado en diferentes fontes como ''Kolambu'', ''Colembu'', ''Kulambu'', ''Calambu'' etc.|group="nota"}}. Magalhães convertirase en "irmán de sangue" de Kolambu, someténdose ao ritual local de [[pacto de sangue]] con el.{{sfn|Bergreen|2003|p=244-245}} Magalhães e os seus homes observaron que a illa era rica en [[ouro]] e descubriron que os habitantes da zona estaban ansiosos por trocalo por [[ferro]] á par. Mentres estaba en Limasawa, Magallanes deu a algúns dos nativos unha demostración de armaduras, armas e artillería españolas, polo que aparentemente quedaron impresionados.{{sfn|Bergreen|2003|pp=243,245}} É en Limasawa onde o domingo 31 de marzo se di a primeira misa da que se ten constancia en Filipinas, unha segunda misa dise na illa de [[Cebú]] onde o rei [[Humabon]] convértese ao cristianismo xunto co seu pobo.
[[Lapu-Lapu]], o rei da pequena illa de [[Mactan]], fronte a de Cebú, négase a someterse aos invasores. Magalhães lidera unha expedición contra el, estimando que sesenta homes armados con [[arcabuz|arcabuces]] poden derrotar aos nativos espidos aínda que trinta veces máis numerosos. Pero o [[batalla de Mactan|ataque a Mactan]] o 27 de abril de 1521 fracasou: a pesar das súas armas de fogo, os españois foron rexeitados polos aldeáns e tiveron varias baixas nas súas filas unha delas a do propio Magalhães que tamén morreu. Segundo os informes do seu cronista Pigafetta , foi xunto a outros seis compañeiros un dos últimos en caer mentres permanecía de pé na auga para cubrir a retirada dos seus. Unha frecha envelenada feriuno atravesandole a coxa; pouco despois foi abatido por dúas lanzas, unha feríndolle na cara e a outra debaixo do brazo dereito.{{sfn|Castro|2007|p=164-167}}{{,}}<ref group= "nota">[[Stefan Zweig]] escribe: {{cita|así pereceu, nunha estúpida liorta cunha horda de salvaxes, o maior navegante de todos os tempos.}} {{sfn|Zweig|2010|p=230}}.</ref>. A crónica de Antonio Pigafetta ofrece detalles esenciais sobre este episodio: os guerreiros de Lapu-Lapu fixeran [[escudo]]s de [[madeira]] extremadamente dura, resistentes aos arquebuces, ao tempo que se armaban de frechas envelenadas cuxo veleno tiña un efecto case inmediato. Catro días despois da derrota en Mactan o 1 de maio, o rei de Cebú emboscou aos recentemente chegados nunha cea durante a que di querer dar aos oficiais da frota "xoias e agasallos que prometera enviar ao rei de España", en palabras de Pigafetta<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|ref=harv|Xavier de Castro (eds.)|2007|p = 170}}</ref> era simplemente que o rei de Cebú queria devolver o favor aos señores veciños que querían desfacerse dos europeos. Segundo [[Pietro Martire d'Anghiera]] a orixe desta vinganza está relacionada coa [[violación]] de mulleres.{{sfn|Xavier de Castro (eds.)|2007|p = 409-410}} Os que quedaron a bordo dos barcos fondeados fuxiron. Segundo a testemuña presencial de Antonio Pigafetta, cronista da viaxe de Magalhães, foi Henrique, o servo de Magalhães, natural das illas de fala portuguesa, o que se uniu ao rei de Cebú, Humabon. De feito, no seu testamento, Magalhães estipulara que á súa morte, o seu fiel servo debería ser posto en liberdade. Pero o xenro de Magalhães, [[Duarte Barbosa]], rexeitou a disposición testamentaria cara a Henrique e pediulle que seguise a bordo. Henrique sublevouse contra este sistema de detención inxusto e ilegal e uniuse a Humabon. O rei de Cebú, informado da debilidade dos europeos que quedaran sen líder tras a morte de Magalhães, considera o momento oportuno para desfacerse deles polo que atraeu aos europeos a unha trampa na que 35 deles morreron. O resto deles escaparon por pouco, pero eran tan poucos que tiveron que afundir o Concepción e distribuír aos sobreviventes no Trinidad e no Victoria. O temoneiro João Lopes Carvalho foi elixido como novo capitán xeral e capitán do Trinidad e Gonzalo Gómez de Espinosa, asumiu inicialmente o mando do Victoria.
| |||