Pano. O derradeiro caso de Poirot: Diferenzas entre revisións

'''''Pano. O derradeiro caso de Poirot''''' (orixinalmente '''''Curtain: Poirot's Last Case''''') é unha obra de [[ficción detectivesca]] da escritora británica [[Agatha Christie]], publicada por primeira vez no Reino Unido polo [[Collins Crime Club]] en setembro de 1975 <ref name = "CC"> {{cite book | title = Collins Crime Club - A checklist of First Editions | first1 = Chris | last1 = Peers | first2 = Ralph | last2 = Spurrier | first3 = Jamie | last3 = Sturgeon | publisher = Dragonby Press | edition = Second | date = Marzo de 1999 | page = 15}} </ref> e nos Estados Unidos por [[Dodd, Mead and Company]] máis tarde no mesmo ano, vendéndose por 7,95 $. <ref> {{citarcita libro | last1 = Cooper | first1 = John | last2 = Pyke | first2 = BA | title = Detective Fiction - the collector's guide | edition = Second | pages = 82, 87 | editor = Scholar Press | year = 1994 | isbn = 0-85967-991-8}} </ref> <ref name = "US"> {{cite web | url = http: //home.insightbb.com/~jsmarcum/agatha68.htm | title = americanoAn American HomenaxeTribute ato Agatha Christie: Twilight Years 1968-1976 | date = maio 2007 | accessdate = 7 marzo 2014}} </ref> En galego publicouno por primeira vez [[Editorial Galaxia]] en [[2003]].

Nin a policiapolicía nin as familias das vítimas sospeitan de que existe un asasino en serie na participación en cinco asasinatos. En todos os casos, houbo un claro sospeitoso. Catro destes sospeitosos morreron desde entón (un deles [[pena capital | aforcado]]); no caso de Freda Clay, que lle deu á tía unha sobredose de [[morfina]], había poucas probas para procesalo. Poirot chama ao recentemente viúvo Hastings para que se una a el na resolución deste caso. Só Poirot ve o patrón de participación. Poirot, usa unha cadeira de rodas debido a [[artrite]], e é axudado polo seu novo valet Curtiss, non revelará o nome da persoa sospeitosa, usando "X" no seu lugar. X está entre os invitados de [[O misterioso caso de Styles | Styles Court]] con eles. A antiga casa é agora un hotel de hóspedes baixo a dirección dos novos propietarios, o coronel e a señora Luttrell. Os hóspedes coñécense, esta reunión iniciase cando Sir William Boyd-Carrington invita aos Franklins a acompañalo para unhas vacacións de verán. Os cinco asasinatos anteriores tiveron lugar na zona, entre persoas coñecidas por este grupo.

Elizabeth Cole dille a Hastings que é unha irmá de Margaret Litchfield, quen confesou o asasinato do seu pai nun dos cinco casos. Margaret morreu no [[Hospital de Broadmoor | Hospital psiquiatricopsiquiátrico de Broadmoor]] e Elizabeth está estigmatizada polo trauma. Nos seguintes días prodúcense tres incidentes, que mostran a pegada de X. En primeiro lugar, Hastings e outros escoitan unha discusión entre os Luttrells. Pouco despois, Luttrell fere á súa muller cun [[rifle de caza]], dicindo que a confundiu cun coello. A señora Luttrell recupérase e o incidente ten un bo efecto no seu matrimonio. A continuación, a Hastings preocúpalle que a súa filla Judith pase tempo co maior Allerton, un home casado. Mentres Hastings e Elizabeth están fóra [[Avistamento de aves | avistandor de aves]], Stephen Norton, Norton ve algo a través dos seus binoculares que o molesta. Hastings asume que ten que ver con Allerton. Cando os seus intentos de persuadir a Judith para que renuncie a Allerton só os distancian, o pai preocupado planea o asasinato de Allerton. Queda durmido mentres agarda envelenar a Allerton, aliviado de non facelo cando esperta ao día seguinte. Por último, Barbara Franklin, muller do xefe de Judith, o doutor Franklin, morre á noite seguinte. Envelenada con [[fisostigmina | sulfato de fisostigmina]], un extracto do [[Physostigma venenosum|faba de Calabar]] que o investiga o seu marido. O testemuño de Poirot na investigación, de que a señora Franklin estaba alterada e que a viu saír do laboratorio do doutor Franklin cunha pequena botella, convence ao xurado para que dicidadecida un veredicto de suicidio.

Cando Hastings dille a Poirot que viu a Norton regresar á súa habitación a noite anterior, Poirot di que son probas fráxiles, que non lle víuveu a cara: a bata, o pelo, a coxeira poden imitarse. Non obstante, non hai ningún home na casa que poida suplantar a Norton, que era baixoobaixo. Poirot morre dun ataque cardíaco ás poucas horas. Deixa tres pistas a Hastings: unha copia de ''[[Otelo]]'', unha copia de ''John Ferguson'' (unha obra de teatro de 1915 de St. John Greer Ervine) e unha nota para falar co seu valet de toda a vida, Georges. Despois de que Poirot sexa enterrado en Styles, Hastings decátase de que Judith sempre estivo namorada do doutor Franklin. Ela casará con el e irase a investigar con el a África. Cando Hastings fala con Georges, decátase de que Poirot levaba unha perruca e que as razóns de Poirot para empregar a Curtiss eran vagas.

Catro meses despois da morte de Poirot, Hastings recibe un manuscrito no que Poirot explica todo. X era Norton, un home que perfeccionara a técnica da que [[Iago]] en ''Otelo'' (e un personaxe da obra de Ervine) é mestre: aplicar a presión psicolóxica necesaria para incitar a alguén a cometer un asasinato, sen que a súa vítima dese conta do que está a suceder. Norton demostrara esta habilidade, co coronel Luttrell, con Hastings e a señora Franklin. Poirot interveu metendo pastillas para durmir no chocolate quente de Hastings esa noite, para evitar unha desastrosa precipitada acción. IrónicamenteIronicamente, Hastings intervira sen querer no plan da señora Franklin de envelenar ao seu marido, xirando unha mesa de librarialibraría xiratoria mentres buscaba un libro para resolver unha pista de palabras cruzadas ("Otelo" de novo), trocando así as cuncas de café, polo que a señora Franklin envelenouse. Poirot non puido demostralo. Comprendeu que Norton, que fora deliberadamente vago sobre quen vira a través dos binoculares, deu a entender que vira a Franklin e Judith para implicalos no asasinato da señora Franklin, non nun suicidio involuntario como era. Isto explica o testemuño de Poirot na súa investigación para garantir que a policía detería a súa investigación.

* [[Hércules Poirot]], o detective belga, agora marchitadomurcho pola idade, pero aínda pensando

Nun comentario titulado "O último traballo de Hércules", Matthew Coady en ''[[[The Guardian]]'', o 9 de outubro de 1975, escribiu que o libro era "unha curiosidade e un triunfo". Repetiu o conto do libro que se escribiu uns trinta anos antes e logo afirmou que, "a través del, Dama Agatha, cuxo traballo recente mostrou un declive, vese unha vez máis no cumio do seu enxeño". Coady chamou ao capitán Hastings o "máis denso dos doutores Watsons [pero] ... nunca a estupidez do fiel compañeiro-cronista foi explotada con tanta astucia como aquí". Coady resumiu os conceptos básicos absolutos da trama e as preguntas formuladas dentro dela e despois dixo: <blockquote> Ao proporcionar as respostas, o gran ilusionista da ficción criminal ofrece unha demostración modelo da manipulación do lector. A prosa de Christie aparentemente sen arte e simplista é minada con enganos. Dentro das vellas e absurdas convencións do misterio Country House, ela reelabora o truco da persoa menos probable cunha frescura que rivaliza coa orixinalidade que amosou hai case 50 anos en '[[[O asasinato de Roger Ackroyd]]''. Para o egoísta Poirot, heroe duns 40 libros ... é un final teatralmente abraiante. "Adeus, cher ami", dirixe a súa mensaxe final ao desgrazadodesgraciado Hastings. "Foron bos días". Para os adictos, en todas partes, estaban entre os mellores. <ref> ''The Guardian''. 9 de outubro de 1975 (páx. 13). </ref> </blockquote>

* [http://www.agathachristie.com/christies-work/stories/curtain-poirots-last-case/165 ''Curtain'' at the official Agatha Christie website]