Fidel Castro: Diferenzas entre revisións

O Granma desembarcou nun [[mangleiral]] na praia Las Coloradas, preto de [[Los Cayuelos]] o 2 de decembro de 1956. Fuxindo cara ao interior, a súa tripulación dirixiuse á cordilleira da [[Sierra Maestra]] de [[Provincia de Oriente, Cuba|Oriente]], sendo reiteradamente atacada polas tropas de Batista.{{Harvnp|Bourne|1986|p=134-136}} Á chegada, Castro descubriu que só 19 rebeldes chegaran ao seu destino, o resto foran asasinados ou capturados.{{Harvnp|Coltman|2003|p=114-117}} Os superviventes, entres os que estaban os irmáns Castro, o Che Guevara, [[Juan Almeida Bosque|Juan Almeida]] e [[Camilo Cienfuegos]], estableceron un campamento.{{Harvnp|Bourne|1986|p=137}} Comezaron a lanzar incursións sobre pequenos polos do exército para obter armas e en xaneiro de [[1957]] invadiron o posto avanzado en La Plata. Trataron medicamente aos soldados que feriron pero executaron a Chicho Osorio, o ''mayoral'' local (supervisor da compañía propietaria das terras), que era desprezado polos campesiños locais e que se xactaba de ter matado a un dos rebeldes.{{Harvnp|Coltman|2003|p=114-117}} A execución de Osorio axudou aos rebeldes a gañar a confianza dos veciños, aínda que non eran moi entusiastas e desconfiaban dos revolucionarios.{{Harvnp|Bourne|1986|p=139}} Segundo foi crecendo a confianza, algúns habitantes locais uníronse aos rebeldes, aínda que a maioría dos novos recrutas procedían de áreas urbanas. Os voluntarios aumentaron as forzas rebeldes a máis de 200 en xullo de 1957. Fidel dividiu o seu exército en tres columnas, comandadas por el, o seu irmán e Guevara.{{Harvnp|Coltman|2003|p=122}} Os membros do MR-26-7 que operaban en áreas urbanas continuaron con actividades de axitación e de envío de subministracións á serra. O 16 de febreiro de 1957 Fidel reuniuse con outros destacados membros do Movemento para discutir a táctica e aquí coñeceu a [[Celia Sánchez]], que se convertería nunha amiga íntima.{{Harvnp|Quirk|1993|p=130}}[[Ficheiro:Raulche2.jpg|esquerda|miniatura|270x270px|O irmán de Fidel, [[Raúl Castro|Raúl]] (esquerda) co [[Che Guevara]] (dereita)]]Por toda Cuba, grupos anti-Batista levaron a cabo ataques e [[sabotaxe]]s, mentres a policía respondía con detencións masivas, torturas e execucións extraxudiciais.{{Harvnp|Bourne|1986|p=142-143}} En marzo de 1957, o DRE lanzou un ataque infrutuoso contra o palacio presidencial, durante o cal, [[Antonio Echeverría]] foi abatido.{{Harvnp|Bourne|1986|p=142-143}} O goberno de Batista recorreu a miúdo a métodos brutais para controlar as cidades de Cuba. Nas montañas da Sierra Maestra, Castro uniuse a [[Frank Sturgis]], que se ofreceu para adestrar ás tropas de Castro na loita de guerrillas. Castro aceptou a oferta, pero tamén tiña unha necesidade inmediata de armas e municións, polo que Sturgis converteuse nun subministrador de armas. Sturgis mercou lotes de armas e municións da International Armament Corporation de Samuel Cummings, experto en armas da CIA, en Alexandria, [[Virxinia]]. Sturgis abriu un campo de adestramento nas montañas da Sierra Maestra, onde instruíu na guerra de guerrillas ao Che Guevara e a outros soldados rebeldes do 26 de Xulloxullo. Frank País tamén foi asasinado, deixando a Fidel como líder indiscutible do MR-26-7. Aínda que Guevara e Raúl eran coñecidos polos seus puntos de vista [[Marxismo-leninismo|marxista-leninistas]], Castro escondeu o seu, esperando obter o apoio de revolucionarios menos radicais. En 1957 reuniuse cos principais membros do [[Partido Ortodoxo]], [[Raúl Chibás]] (irmán do falecido [[Eduardo Chibás]]) e [[Felipe Pazos]], e asinaron o [[Manifesto de Sierra Maestra]], no que esixían que se establecese un goberno civil provisional para poñer en funcionamento unha reforma agraria moderada, a industrialización e unha campaña de alfabetización antes de celebrar eleccións multipartidistas. Como a prensa cubana estaba censurada, Castro contactou con medios estranxeiros para difundir a súa mensaxe. A loita guerrilleira permanecera ocultada polo réxime, que incluso chegou a publicar a morte de Fidel, pero en febreiro de [[1957]], un famoso xornalista americano do ''[[New York Times]]'', [[Herbert Matthews]], chegou a entrevistarse cos rebeldes na montaña e publicou unha serie de artigos sobre esta loita. Da noite á mañá, os "barbudos" fixéronse célebres en boa parte do mundo e a ditadura comezou a perder o seu apoio internacional, en particular, nos Estados Unidos. Máis tarde foron entrevistados por outros medios, como a [[CBS]] ou [[Paris Match]].

Para consolidar a "Cuba socialista", Castro uniu o [[Movemento do 26 de xullo]], o [[Partido Socialista Popular (Cuba)|PSP]] e o [[Directorio Revolucionario (Cuba)|Directorio Revolucionario]] nun só partido baseado no principio [[Leninismo|leninista]] do [[centralismo democrático]]: as [[Organizacións Revolucionarias Integradas]] (ORI), renomeadas como [[Partido Unido da Revolución Socialista Cubana]] (PURSC) en [[1962]].{{Harvnp|Geyer|1991|p=274-276}}{{Harvnp|Coltman|2003|p=188}} Aínda que a URSS estaba vacilante con respecto ao abrazo de Castro do socialismo,{{Harvnp|Geyer|1991|p=274-276}} profundaron as relacións cos soviéticos. Castro enviou a Fidelito a unha escola de [[Moscova]], técnicos soviéticos chegaron á illa, e Castro foi galardonado co [[Premio Lenin da Paz]].{{Harvnp|Quirk|1993|p=405}} En decembro de 1961, Fidel admitiu que era marxista-leninista dende facía anos e na Segunda Declaración da Habana pediu a América Latina que se levantara na revolución. En resposta, os Estados Unidos presionaronapertaron con éxito á [[Organización dos Estados Americanos]] para que expulsase a Cuba. Os soviéticos afearon en privado a acción de Castro por imprudente, aínda que recibiu eloxios por parte de [[República Popular da China|China]].{{Harvnp|Bourne|1986|p=232-234}} A pesar da súa afinidade ideolóxica con China, na [[ruptura sino-soviética]], Cuba aliouse cos soviéticos, que brindaron axuda económica e militar.{{Harvnp|Bourne|1986|p=232-234}}{{Harvnp|Quirk|1993|p=397}}

[[Ficheiro:Fidel-Gagarin-hug.jpg|miniatura|Fidel Castro xunto a [[Iuri Gagarin]], primeiro humano en viaxar ao espacioespazo, en [[Cuba]] en [[1961]]. ]]

En contraste coa mellora das relacións entre Cuba e varios estados latinoamericanos de esquerda, no 2004 rompeu os lazos diplomáticos con [[Panamá]] despois de que a presidenta centrista, [[Mireya Moscoso]], concedese o indulto a catro exiliados cubanos acusados ​​de intentar asasinar a Fidel Castro en 2000, entre eles o terrorista [[Luis Posada Carriles]].<ref>{{Cita novas|data=26 de agosto de 2004|título=Cuba rompe relaciones con Panamá|url=http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/latin_america/newsid_3603000/3603620.stm|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es|xornal=[[BBC]]}}</ref> Os lazos diplomáticos restablecéronse no 2005. despois da elección do presidente de esquerda [[Martín Torrijos]]<ref>{{Cita novas|data=20 de agosto de 2005|título=Cuba y Panamá restablecen plenamente las relaciones diplomáticas|url=https://www.lavanguardia.com/internacional/20050820/51262813195/cuba-y-panama-restablecen-plenamente-las-relaciones-diplomaticas.html|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es|xornal=[[La Vanguardia]]}}</ref> e en 2008 a Corte Suprema de Xustiza de Panamá declarou inconstitucionais os indultos concedidos pola ex-presidentaexpresidenta Moscoso.<ref>{{Cita novas|data=1 de xullo de 2008|título=Declarado inconstitucional en Panamá el indulto al anticastrista Posada Carriles|url=https://elpais.com/internacional/2008/07/01/actualidad/1214863217_850215.html|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es|xornal=[[El País]]}}</ref> A mellora das relacións de Castro en América Latina estivo acompañada dunha continuada animosidade cara aos Estados Unidos. Non obstante, tras os enormes danos causados ​​polo [[furacán Michelle]] no [[2001]], Castro propuxo con éxito a compra en efectivo de comida aos Estados Unidos ao tempo que declinaba a oferta de axuda humanitaria do seu goberno.<ref>{{Cita novas|data=22 de novembro de 2001|título=EE.UU.- Cuba: acuerdo comercial|url=http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/business/newsid_1669000/1669492.stm|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es|xornal=[[BBC]]}}</ref> Fidel manifestouse solidario cos EUA tras os [[atentados do 11 de setembro de 2001]], condenando a [[Al Qaida|Al-Qaeda]] e ofrecendo aeroportos cubanos para o desvío de emerxencia de calquera avión dos Estados Unidos. Recoñeceu que os ataques farían que a política exterior dos Estados Unidos fose máis agresiva, o que el cría contraproducente{{Harvnp|Coltman|2003|p=320}} e criticou a [[Invasión do Iraq de 2003|invasión de Iraq de 2003]], afirmando que a guerra liderada por Estados Unidos impuxera unha "lei da xungla" internacional.<ref>{{Cita novas|data=24 de decembro de 2003|título=Fidel: Invasión a Irak fue por la "conquista" del petróleo|url=http://www.lr21.com.uy/mundo/128008-fidel-invasion-a-irak-fue-por-la-conquista-del-petroleo|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es}}</ref> No seu discurso do [[Día Internacional dos Traballadores]] de 2004 fixo numerosos eloxios ao pobo español polas manifestacións posteriores aos [[Atentados do 11 de marzo de 2004 en Madrid|atentados do 11 de marzo]] ao tempo que criticaba duramente ao goberno de [[José María Aznar]] pola súa actuación neses días e pola [[guerra de Iraq]].<ref>{{Cita web|url=http://www.cuba.cu/gobierno/discursos/2004/esp/f010504e.html|páxina-web=www.cuba.cu|título=Discurso de Fidel Castro o 1 de maio de 2004|data-acceso=21 de agosto de 2019|lingua=es}}</ref>

Mentres estaban no goberno, os dous amigos máis próximos de Fidel foron o exalcalde da Habana [[Pepín Naranjo]] e o seu propio médico persoal, [[René Vallejo]].{{Harvnp|Bourne|1986|p=201}} Dende [[1980]] ata a súa morte en [[1995]], Naranjo encabezou o seu equipo de conselleiros.<ref>{{Cita novas|data=26 de decembro de 1995|título=Castro Adviser, 66, Dies Of Heart Attack|url=https://www.spokesman.com/stories/1995/dec/26/castro-adviser-66-dies-of-heart-attack/|data-acceso=22 de agosto de 2019|lingua=en}}</ref> Mantivo tamén unha profunda amizade coa súa compañeira revolucionaria [[Celia Sánchez]], que o acompañou case en todas partes durante a década de 1960 e controlou case todo o acceso ao líder.{{Harvnp|Bourne|1986|p=201}} Así mesmo mantiña boas relacións con numerosas personalidades da cultura, a política e outros campos como o primeiro ministro do Canadá, [[Pierre Trudeau]], o presidente francés [[François Mitterrand]], o magnate multimillonario [[Ted Turner]], os actores [[Jack Nicholson]], [[Danny Glover]], [[Harry Belafonte]], [[Chevy Chase]], [[Vanessa Redgrave]], [[Robert Redford]], [[Dan Rather]], [[Peter Jennings]], os cineastas [[Steven Spielberg]] e [[Oliver Stone]] ou o ex-futbolistaexfutbolista [[Diego Armando Maradona]], que leva tatuado o rostro de Fidel. Foi tamén foi un bo amigo do novelista colombiano [[Gabriel García Márquez]],{{Harvnp|Bourne|1986|p=299}} do americano [[Ernest Hemingway]] e do presidente de Venezuela, [[Hugo Chávez]].