Can: Diferenzas entre revisións

Algúns estudos de antropoloxía evolutiva céntranse tamén na identificación das capacidades cognitivas especiais que o can posúe, e que desenvolveu debido ao seu estreito contacto co ser humano; como é a habilidade de recoñecer un [[vocabulario]] extenso. Nun exercicio para observar o seu nivel de comprensión pasivo do vocabulario humano, pediuse a un humano sentado detrás dunha barreira transparente que sostivese un xoguete e, con voz monótona, lle dese ao can a orde «trae» (''bring''). O can dirixiuse a un círculo onde estaban dispersos obxectos diferentes —dende un xoguete exactamente igual ao que o humano solicitou, ata outro tipo de cousas con texturas e olores diferentes—, o animal observou por un momento o círculo de obxectos para dirixirse a coller o xoguete exacto que se lle pedira e despois presentarllo ao humano. Tamén se lle pediu que trouxese determinados obxectos empregando só a fotografía ou réplica en miniatura do oxecto. O estudo foi complementado con dúas condicións de control adicionais para evitar que o animal actuase por preferencias preestablecidas. O exemplar empregado, un [[Border collie]], puido recoñecer ata 200 palabras do vocabulario humano.<ref>{{cita publicación periódica|título=My Dog Can Do It!|publicación=Max Planck research (FOCUS_The in the Other)|páxinas=6-7|url=http://www.mpg.de/788246/F001_Focus_018-025.pdf|dataacceso=20 de maio de 2013}}</ref>

[[Ficheiro:Dog retrieving stick.jpg|miniatura|230px|esquerda|Moitos cans poden ser adestrados facilmente para recuperar obxectos como este pau.]]

 

Certas razas foron continuamente seleccionadas ao longo de centos ou de miles de anos pola súa capacidade de aprendizaxe rápida, mentres que noutras razas, esta calidade foi relegada en favor doutras características, como son: a habilidade de correr, perseguir, cazar ou pelexar con outros animais. Non obstante, a capacidade de aprender obediencia básica e eventualmente comportamentos complexos é inherente en todos os cans. Mesmo o can máis [[introversión|tímido]] ou distraído responde máis facilmente ao adestramento que, por exemplo, un [[gato]]. Os propietarios deben de ser simplemente máis pacientes con algunhas razas que con outras.

Tamén nos cans, o termo socialización emprégase para caracterizar o proceso polo que o animal se relaciona coa súa contorna, coñece as súas regras, entende a [[estrutura social]] e percibe os límites. Os cans novos adoitan aprender rapidamente como comportarse con outros membros do grupo, xa sexan cans ou humanos. Os cans adultos modelan os seus cachorros mediante correccións (auditivas ou físicas) cando non se comportan da forma esperada, e con premios se teñen comportamentos aceptables (xogando con eles, alimentándoos, limpándoos...).

 

 

Cando son cachorros deberán experimentar:

* Interacción con outros animais (gatos, cobaias, paxaros, cabalos).

* Interacción con seres humanos.

[[Ficheiro:USMC-06639.jpg|miniatura|250px|dereita|A socialización canina refírese tanto á capacidade do can de interaccionar cos seres humanos, como á súa comprensión para comunicarse e relacionarse con outros cans.]]

Un can ben socializado aprende a estar tranquilo e receptivo á hora de facer fronte aos estraños, aos nenos, a outras mascotas e a situacións non previstas. O desenvolvemento futuro de cada can está determinado principalmente pola súa socialización e educación. Cans mal socializados terán dificultades para adaptarse á súa contorna e tenderán a presentar condutas e actitudes temerosas ou agresivas, xunto con outros trastornos do comportamento.<ref name="Seksel" /> Os procesos de socialización que non se producen nas primeiras catorce semanas de vida non poden ser substituídos. Un cachorro sen socialización con catorce semanas de vida será moi difícil de educar e/ou adestrar.<ref name="Seksel"> Kersti Seksel: ''Die Sozialisation des Hundewelpen.'' In: Vet. Focus 20 (2010), S.&nbsp;7–12.</ref> En que medida se traduce isto en [[trastornos da conduta]] dependerá da avaliación do can de xeito individual.<ref name="Seksel" />