Goberno provisional ruso: Diferenzas entre revisións

O novo Goberno pareceu contar inicialmente cun apoio abrumadorabafador e contou con moitas das máis brillantes figuras dos liberais rusos, como o novo Primeiro Ministro [[Georgii Lvov]],<ref name="ferro93"/><ref name="wade54">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 54</ref> progresista e respectado veterano do traballo nos ''[[Zemstvo|zemtsvos]]''.<ref name="rabinowitchxxi">[[#Referencias|Rabinowitch (1978)]], p. XXI</ref> A maioría dos seus membros proviñan do [[Partido Democrático Constitucional]] encabezado por [[Pavel Miliukov]], quen ocupou a carteira de Exteriores.<ref name="ferro93"/><ref name="wade54"/> O novo Consello de Ministros, porén, era débil e a súa autoridade era limitada en gran parte do país e na propia capital.<ref name="basil97">[[#Bibliografía|Basil (1984)]], p. 97</ref> Os diversos nacionalismos do Imperio, as divisións entre os socialistas e a oposición entre estes e os liberais menoscababan o poder gobernamental.<ref name="basil97"/> Petrogrado quedou a mercede do soviet.<ref name="vnloewe174">[[#Bibliografía|Von Loewe (1967)]], p. 174</ref> O desexo da poboación de non limitar a revolución a reformas políticas, senón que incluíse medidas sociais e económicas complicou ademais desde o comezo as relacións entre os liberais e os socialistas.<ref name="mosse104"/> As diferenzas sobre a guerra —moi impopular— tamén dificultaron o entendemento entre ambos os grupos.<ref name="mosse105">[[#Referencias|Mosse (1967)]], p. 105</ref> A concepción provisional do Goberno, o convencemento de que só aquel que xurdise da Asemblea Constituínte elixida democraticamente por sufraxio universal secreto podería decidir as cuestións fundamentais políticas, sociais e económicas,<ref name="ferro220">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 220</ref> e os desacordos entre fraccións no Goberno fixeron que este pospuxese continuamente as reformas de importancia.<ref name="wade55">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 55</ref>

Para o outono, o apoio aos [[bolxevique]]s, que se presentaban como a oposición por antonomasia tanto ao Goberno como á dirección do [[Soviet de Petrogrado]] ''defensista'', crecera notablemente, superando aos seus rivais socialistas [[menxevique]]s e incluso aos [[Partido Social-Revolucionario|socialrevolucionarios]] en moitas localidades.<ref name="wade206">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 206</ref> A incapacidade do Goberno e do Soviet de Petrogrado para acabar coa guerra, co problema da terra, cos nacionalismos ou coa crise económica que se agudizaba, reforzou a posición bolxevique e a da esquerda radical en xeneral.<ref name="wade206"/> Ante o crecente desprestixio da coalición social-liberal entre obreiros e traballadores, os bolxeviques pareceron cada vez máis a alternativa decidida a resolver rápidamente os problemas do país.<ref name="wade206"/> A falta de solucións para os problemas políticos, sociais e económicos levou a un clamor a favor dun cambio radical de Goberno nun ambiente de crise continua e crecente.<ref name="wade216">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 216</ref> A imposibilidade de atallar a crise económica, sen acabar antes coa guerra, fixo que o desexo de paz se convertese en abrumadorabafador.<ref name="wade216"/> A ameaza alemá a Petrogrado, que acentuouse no outono, levou tamén ao Goberno a anunciar plas para enviar parte da guarnición da capital á fronte para defender a cidade e para evacuar as principais industrias. Ambas medidas favoreceron aos radicais e partidarios de transferir o poder aos soviets, e tachouse ao Goberno de planear unha contrarrevolución.<ref name="wade216"/> A crise económica, caracterizada por un aumento da inflación —os prezos case se cuadriplicaron entre xullo e outubro— e un alarmante desabastecemento na capital, tamén favoreceron o radicalismo político.<ref name="wade217">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 217</ref> A finais de outubro, Petrogrado contaba con alimento unicamente para uns poucos días e o abastecemento era insuficiente. Os máis pobres volveron enfrontarse á fame.<ref name="wade217"/> A inflación acabou coas melloras salariais dos obreiros industriais, a produción caeu, e para final de ano se estimaba que a metade das fábricas da cidade terían que pechar por falta de combustible e materias primas.<ref name="wade218">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 218</ref> O sentimento de crise nacional viuse reforzado ademais polo grande aumento dos delitos e desordes públicos, moi aireados pola prensa; a percepción popular era a dun Goberno desbordado pola situación, e un corpo policial —a milicia— insuficiente.<ref name="wade220">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 220</ref> Os centos de miles de desertores que vagaban polo país no outono favoreceron os desordes e a impresión de crise social e política.<ref name="wade220"/> O afundimento da bolsa tralo errado [[golpe de Kornilov]] empobreceu a parte das clases medias e desatou o caos financeiro. O Goberno tiña cada vez máis dificultades para recadar impostos.<ref name="wade220"/> A axitación no campo e nas cidades creceu, así como as exixencias dos nacionalistas.<ref name="wade221">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 221</ref> Esta situación de crise fomentou os debates sobre a necesidade de que o Goberno actuase, e da posibilidade de que este fose substituído por outro.<ref name="wade221"/>