Xoana de Arco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Arranxiños |
m Correcciones ortográficas con Replacer (herramienta en línea de revisión de errores) |
||
Liña 297:
Xoana pisaría [[Compiègne]] (unha vila bañada polo [[Río Oise|Oise]], un afluente do [[Río Sena|Sena]] que esta en territorio borgoñón) por primeira vez a mediados do mes de agosto, aproximadamente o 18 xunto co exército e o rei. Unha vez alí a cidade abriu as portas á súa chegada. A situación chegou a ser un pouco peculiar, porque o avance das tropas francesas cara a París contrastaba coa propia diplomacia armagnac, que se dedicaba a ofrecer pactos e entendementos cos borgoñóns, os verdadeiros inimigos naquela zona. O [[21 de agosto]] ata se chegou a unha pintoresca tregua que tiña como finalidade cesar os ataques durante catro meses ademais de ceder algúns pobos ao duque de Borgoña, así mesmo chegouse a prometer unha Conferencia de Paz de cara á primavera do seguinte ano. Naturalmente tratábase dunha estratexia para confiar ao inimigo borgoñón; xa que dous días despois da tregua, o 23, Xoana e o duque d'Alençon fóronse de Compiègne, deixando ao rei, para atacar finalmente o obxectivo final: París.
En dous días plantáronse en Saint-Denis (xusto diante da capital de Francia seguindo o curso do Senna) cun batallón. Desde alí querían lanzar os ataques contra as portas da fortificación
[[Ficheiro:Contemporaine afb jeanne d arc.png|miniatura|''Xoana no parlamento de París'' ([[1429]]), gravado de [[Clément de Fauquembergue]].]]
Xoana retornou a Saint-Denis o día 9, onde deu grazas a Deus polo feito de que non fose mortal. A partir daquel momento, o delfín, entón rei, tomou plenamente o control da situación no seo do seu exército e a súa corte, pasando a ser a figura máis influente nas decisións do mesmo; obviar as voces de Xoana que ata agora había ter en conta. Así pois, puxo freo e detivo a campaña militar, o que, a partir de aquí, supuxo un factor de tensión coa propia Xoana. Con aquela parada o rei francés non expresaba a intención de abandonar definitivamente a loita, senón que simplemente optaba por pensar e defender a opción de conquistala mediante a paz, tratados e outras oportunidades nun futuro. Precisamente esta é a vía que decidiu priorizar como máximo dirixente, a vía do pactismo.
|