Also sprach Zarathustra (Strauss): Diferenzas entre revisións

A sexta sección é un alarde de contrapunto no que se mesturan os diferentes temas. Cun solo de trombón apoiado por cellos e contrabaixos exponse o tema da fuga do episodio inmediatamente anterior, marcando así o inicio deste episodio cun intento de fuga, a axitación da orquestra aumenta e séguese un tutti en fortíssimo co tema principal da introdución da obra (tema da natureza). Acto seguido retorna un ambiente sombrío co clarinete baixo e o contrafagot que dan paso a un xogo de trinostrilos nas madeiras que representan a [[risa]], sobre os que se enlazan unha serie de diálogos entre o concertino e o cello solista; logo séguense unha serie de unisonos e escalas da corda que indican o final do episodio. O riso, e con el a vida están representadas por un novo tema moi luminoso, ata o punto de que a orquestra se contaxia da súa enerxía e maxia. É a partir da risa cando Zarathustra descobre un novo mundo que se representa na seguinte sección.<ref name=Moreno/>

A penúltima sección é a máis desenvolvida de toda a obra. A danza, que para Nietzsche é o símbolo do dionisíaco, da forza primixenia, faise con toda a partitura. A trompeta expón o tema da introdución, sobre un tapede de trinostrilos tendido polas frautas, é unha pasaxe calma, logo xogando co tema da trompeta a corda dálle paso ao principal solo de violín concertino que ten a obra, este, apoiado polo seu compañeiro de atril; dito solo a dobre corda, é un tema de valse vienés; logo o tema desenvólvese por toda a orquestra con predominio do concertino. Para o Strauss bávaro o valse é desexo de vida e por iso fai que Zarathustra o baile. A danza deriva nunha versión cada vez máis triunfal cun tutti en fortíssimo que dá fin ao episodio e o liga co seguinte.