Graeme Allwright: Diferenzas entre revisións

Graeme Allwright naceu o 7 de novembro de 1926 en [[Wellington]] ([[Nova Zelandia|Nova Celandia]]) onde transcurriutranscorreu a súa infancia coa súa familia. Cando era adolescente, era un apaixonado do teatro. Conseguiu unha bolsa para integrar a compañía do teatro Old Vic en [[Londres]] e decidiu deixar a súa familia para instalarse en Londres e aprender teatro alí. Fixo a travesía traballando de grumete nun barco, xa que non tiña cartos para pagar a viaxe. En Londres, coñece á actriz Catherine Dasté, dunha familia do teatro, xa que é neta de Jacques Copeau (fundador do teatro de Vieux-Colombier ) e filla de Jean Dasté (director da Comédie de [[Saint-Étienne]]) e de Marie-Hélène Dasté.

Animado polos amigos de [[Saint-Étienne]] amantes do [[blues]], subiu a París a principios dos anos 60 e cantou en cabarets (en particular en La Contrescarpe onde cantou «sete noites de sete sen cobrar un can»). As condicións eran duras. A miúdo perfeccionaba as súas cancións con amigos de pintores ou escultores en La Ruche en Montparnasse. Daquela acompañábao o guitarrista de Saint-Étienne Genny Detto. No Centro americano do Boulevard Raspail encontra a dous músicos de folk tradicional. O seu talento seduce a Colette Magny, que o presenta a [[Marcel Mouloudji|Mouloudji]]. Este último empuxouno a gravar o seu primeiro disco, ''Le Trimardeur'', producido por Marcel Mouloudji en 1965 cando Graeme tiña 39 anos <ref>{{Cita publicación periódica|url=http://jazz.blogs.liberation.fr/2018/07/01/graeme-allwright-et-colette-magny-les-magnifiques/}}</ref>. Despois tivo un primeiro contrato con [[Philips]], e os seus dous álbumesálbums de 1966 e 1968, en tons de canción-protesta, o levaronlevárono á cabeza entre a xente nova.

Pronto, asustado polo éxito prefire afastarse da industria do espectáculo <ref>{{Cita web|url=https://www.lemonde.fr/disparitions/article/2020/02/16/le-chanteur-folk-graeme-allwright-est-mort_6029780_3382.html|issn=1950-6244}}.</ref>. Rexeitando a relación clásica artista / fan a pesar do seu éxito na [[década de 1970]], dirixiu unha carreira á marxe dos medios de comunicación (censurado desde a súa participación na loita de Larzac e a dirección directa na súa canción ''Pacific blues'' en particular contra [[Valéry Giscard d'Estaing]] e as probas nucleares francesas ) . «SobrepasadoSuperado» polo seu éxito, temendo baixo a presión do «show-bizz» perder a súa liberdade, preferiu multiplicar estadías no estranxeiro (en particular en Etiopía), gravando álbums ao seu regreso. Fixo numerosas estadías na [[India]], participou na década dos 70 na aventura da cidade utópica de [[Auroville]], iniciada por La Mère, compañeira de [[Aurobindo|Sri Aurobindo]], traballando na reforestación desta zona deserta.

En 1975, descubriudescubre a [[Departamento de Reunión|illa de Reunión]], onde vive durante ano e medio (o álbum ''Questions'' élle dedicado en gran parte) . Alí coñeceu a excelentes artistas [[Madagascar|malgaxes]], entre eles [[Erick Manana]] e [[Dina Rakotomanga]], que dende entón a miúdo o acompañarían durante as súas xiras por Francia. Divórciase de Catherine Dasté de quen xa estaba separado e volve casar con Claire Bataille <ref>{{Cita libro|páxina=[https://books.google.fr/books?id=OMpZDwAAQBAJ&pg=PT50 50]|ISBN=}}.</ref>, a súa axente artística . Teñen unha filla, Jeanne (nada en 1975) de dous anos {{,}} <ref>{{Cita libro|páxina=[https://books.google.fr/books?id=OMpZDwAAQBAJ&pg=PT42 42]|ISBN=}}.</ref> . Durante o mes de abril de 1978, participa na 2ª edicionedición do Festival de primavera de Bourges .

Durante a década de 1980, produce varios álbums nos que atopamos unha combinación de títulos con consonancia folk e interpretacións de textos de amigos poetas ou pensadores, entre eles Maurice Cocagnac e Luis Porquet. En 1980 sube ao escenario na 5ª edición do festival Printemps de Bourges e canta con [[Maxime Le Forestier]] no Palais des sports {{,}} . Os beneficios dos concertos e do dobre álbum son doados á asociación Partage para os nenos do [[Terceiro Mundo|terceiro mundo]], fundada por Pierre Marchand, que Graeme Allwright apoiou nos seus primeiros tempos. Na súa 7ª edición en 1983, canta no festival Printemps de Bourges {{,}} . En 1985, Graeme Allwright interpreta adaptacións en inglés de cancións de [[Georges Brassens]] adaptadas por Andrew Kelly.

Varias das súas cancións convértense en clásicos da canción francesa: ''Les Retrouvailles (Il faut que je m'en aille)'', ''Petit Garçon'' (adaptación en francés da canción ''Old Toy Trains'' de Roger Miller ), ''Jolie Bouteille'', ''Jusqu'à la ceinture etc.'' Os seus clásicos son coñecidos por varias xeracións en Francia, aínda que a miúdo se ignora o nome do seu autor .

'''Na década dos 2000, engadiu [[jazz]], unha paixón de adolescencia, ao seu repertorio (álbum ''Tant de joies'' co''' cuarteto Glenn Ferris ) . Repite incansablemente en escena, xeralmente acompañadaacompañado polos seus amigos músicos [[Madagascar|malagaxes]] Erik Manana e Dina Rakatomanga , continuando a ofrecer nas aldeas calorosos concertos nos que, con simplicidade e empatía intensa, comunica a súa procura «dunha estrela que nunca chegou a nomear realmente».

En xaneiro de 2010, a Academia Charles-Cros concedeulle un «gran premio in honorem» por toda a súa carreira , e un «coup de cœur» polo seu álbum ''Des inédits...'' ''Pour lale plaisir''. É membro do comité de patrocinio da Coordinación francesa para a Década de lada Cultura de Paz e Non Violencia. En 2014, a súa adaptación francesa da canción ''Petit garçpmgarçon'' (''Old Toy Trains'', de Roger Miller) converteuse no himno do Telethon. Mentres dixo que quería seguir cantando para traer felicidade sempre que a súa saúde o permitise, anunciou nos seus concertos de 2015, aos 89 anos, parar a escena. En 2017, co-asinou, coa artista Yanne Matis, a canción ''Leonard'', en homenaxe ao seu «dobre», Leonard Cohen, falecido o ano anterior.

Graeme Allwright está entre os primeiros introductores en Francia do [[Música folk|folk]] americano, na rama ''canción de protesta'' . Reinvindícase cantante, escribe mais ben pouco, preferindo «deslizarse entre as palabras de outro» cando sente que a mensaxe é común. Está en liña con [[Woody Guthrie]] e [[Pete Seeger]] . Adaptou moitos textos de Guthrie, incluíndo a súa primeira canción ''Le Trimardeur'' (''Hard Travelin'''), ''Le clochard américain'', ''La Femme du mineur'', ''La Mouche bleue'' etc. Adaptou cancións de Tom Paxton (''Sacrée bouteille''), [[Pete Seeger]] (Jusqu'à la ceinture), Malvina Reynolds (Petites Boîtes). Tamén adaptou varias cancións de [[Bob Dylan]]: ''Qui a tué Davy Moore?'' (1966), ''[[Blowin' in the Wind|Blowin 'in the wind]]'' (1973) e ''Soufflé par le vent'' (2008) <ref group="alpha">Les deux morceaux sont enregistrés live (sur les albums ''À l’Olympia'' et ''Des Inédits… pour le plaisir'') et, pour le premier, la pochette du disque indique ‘’Blowin’ the Wind’’ d'après http://www.encyclopedisque.fr/disque/58354.html. Il n’en existe pas de version studio.</ref>, ''L'homme donna des noms aux animaux'' (1992), ''Ring them bells'' ou ''Sonne les cloches''. As súas palabras sinxelas e o seu acento encantador danlle aos seus textos unha proximidade inmediata e unha forza empática singular.

Tamén contribuíu, polas súas adaptacións moi fieis <ref>[https://www.youtube.com/watch?v=l2cR5olZIPY De la difficulté à traduire, adapter en français Leonard Cohen] Extrait de l'émission 'À voix nue', France Culture, par Victor Massé Lépinay.</ref>, a descubrir [[Leonard Cohen]] para o público francés. Desde o primeiro álbum de Leonard Cohen, Graeme Allwright sentiuse inmediatamente moi preto do universo deste. Leonard Cohen explicará que as adaptacións de Graeme Allwright axudáronlle a aceptar as súas propias cancións. Os dous cantantes eran amigos, e no momento do seu lanzamento, Leonard Cohen cedía as súas novas cancións a Graeme Allwright para que puidese adaptalas en francés (en xeral, Graeme Allwright adaptaba dúas cancións de Leonard Cohen por álbum). VelaquíEstas son as cancións de Leonard Cohen que Graeme Allwright adaptou en francés: ''Suzanne'' (1968), ''L'Étranger'' (1968), ''Jeanne d'Arc'' (1972), ''Les sœurs de la miséricorde'' (1972), ''Demain sera bien'' (1973), ''L'homme de l'an passé'' (1973), ''Diamants dans la mine'' (1973), ''Vagabonde'' (1973), ''Avalanche'' (1973), ''De passage'' (1975), ''Lover, Lover, Lover'' (1975), ''Je voulais te quitter'' (1975), ''So Long, Marianne'' (1979), ''Danse-moi vers la fin de l'amour'' (1985), ''Si c'est ta volonté'' (1985), ''Tout le monde le sait'' (2008), ''Halleluiah'' .

Non obstante, os propios textos de Graeme Allwright tamén teñen moita potencia (''Les Retrouvailles (Il faut que je m'en aille)'', ''Johnny'', ''Joue joue joue'' etc.). Comprometido políticamentepoliticamente coa [[Non-violencia|non violencia]], contra as probas nucleares, contra a sociedade de consumo, escribe ou adapta moitos textos de ''canción'' de ''protesta'' (''Le jour de clarté'', ''la Ligne Holworth Line'', ''Jusqu'à làala ceinture etc.'').

Graeme Allwright milita contra a inxustiza social, a supremacía dos «grandes» sobre os débiles e a favor da [[Non-violencia|non violencia]] . A súa obra e o seu pensamento están fortemente impregnados da filosofía do pensador indio [[Aurobindo|Sri Aurobindo]] (a canción ''Lumière'' é un exemplo desta influencia). Graeme Allwright avoga por un cambio do mundo por un traballo de conciencia de cada un, máis que por un movemento revolucionario . Pensa que este mundo materialista debe chegar ao seu fin en paralelo con mutacións evolutivas na conciencia humana antes de que se produza un gran cambio.

=== ''La Marseillaise'' - Para unha modificación da letrasletra do himno nacional francés ===

Reescribe unha nova letra para o himno nacional francés, e grava unha versión xunto con Sylvie Dien .

Fixo campaña para ''[[La Marseillaise|que]]'' se mudasen as palabras de ''[[La Marseillaise]]''. Así, ao comezo de cada un dos seus concertos, onde varias xeracións se reunían con entusiasmo, propuña ao público cantar este himno coñecido por todos, pero con nova letra que levara unha mensaxe de amor e paz, engadindo :

{{Cita centrada|Creo que será un gran día para Francia cando se decida cambiar esta letra.
Je crois que cela sera un grand jour pour la France quand on décidera de changer ces paroles.}}

* 1956: ''Aujourd'hui ou Les Coréens'' de Michel Vinaver, dirixida por Roger Planchon, teatro da Comédie de Lyon ;

* 1957 : ''Les Coréens'' de Michel Vinaver, dirixida por Jean-Marie Serreau, teatro da Alliance française ;

* 1960: ''Les Coréens'' de Michel Vinaver, dirixida por Gabriel Monnet, [[Aix-en-Provence]] {{Cómpre referencia}} ;