Guerra dos Emboabas: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
m Desfíxose a edición de 201.8.109.35 (disc.), cambiado á última versión feita por Albert galiza
Liña 13:
En [[1707]], na rexión do Arraial Novo, dous dos chefes máis importantes dos paulistas foran espancados polos ''emboabas''. Con medo de vinganza, os agresores fuxiron para a mata, ficando apenas un pequeno grupo na resistencia. Os paulistas, porén limitaronse a enterrar seus chefes, e non enfrentaron os ''emboabas''. Iso encoraxou os emboabas que habian fuxido para a mata a voltar, e non máis aterrorizarense cos paulistas. En [[1708]], un confronto inevitable aconteceu, e os dous lados voltaron a guerrear. Manuel de Borba Gato interveo, banindo Nunes Viana do distrito do Río das Velhas, porén fracasou.
 
Varias tentativas de acordo foran feitas, porén sen suceso. Os ''emboabas'' tomaron a iniciativa de desarmar todos os paulistas que encontraban, pensando que estes preparaban un grande ataque contra eles. Houve pouca resistencia, ó fin de 1708, os ''emboabas'' xa tiñan o controle de duas das trés áreas de mineración máis importantes. Os paulistas refuxiaronse no distrito de Rio das Mortes. Os ''emboabas'' reuniram-sereunironse e proclamaramproclamaron Manuel Nunes Viana como gobernador da rexión mineradora.
 
Depois de garantiren sua supremacia na regiãorexión, os emboabas encarregaramencarregaron Bento de Amaral de Coutinho para expulsar os paulistas restantes. Os paulistas contra-atacaramatacaron, pero renderonse despois de loitar. Durante a expulsión dos paulistas ocorreu o episodio chamado na [[historia do Brasil]] de ''Capão da Traição''. Durante a batalla, o ''emboaba'' Bento de Amaral propos un acordo de rendición ós paulistas. Pero cando estes largaron as armas, foran impiedosamente masacrados.
 
O confronto terminou por volta de 1709, grazas á intervención do gobernador do Río de Xaneiro, António de Albuquerque Coelho de Carvalho. Sen os priviléxios desexados, e sen forzas para guerrear, os paulistas retiraronse da rexión. Moitos deles foran para o oeste onde máis tarde descobriron novos xacementos de ouro nos atuais estados do [[Mato Groso]] e [[Goiás]].